Ik verliet St. Moritz Bad om verder te reizen en de Berninapas over te steken, en daarna zou ik Italië in fietsen. Ik kon niet te lang in Zwitserland blijven omdat de prijzen in dit land iets te hoog waren voor mijn budget. Het was een prachtige heldere dag en ik kreeg alle vertrouwen om door te fietsen naar 2330 meter hoogte. Net voordat ik aan de klim begon, kon ik nog mijn achterband vervangen voor een meer winterbestendige band. Ook de spatborden van mijn fiets heb ik verwijderd, om zo te voorkomen dat sneeuw zich op gaat hopen en zo tussen het spatbord en de band bevriest.
Een dame die langs liep en een praatje maakte had me gewaarschuwd dat er dit weekend veel sneeuw over de Alpen zou komen. We wisselden wat gedachten uit. Ze begreep helemaal waarom ik hier was. Ze had in Roermond gewoond maar was teruggegaan naar de bergen. En dat begreep ik helemaal. Het is zo overweldigend om hier te zijn en gezond voor het ego om op te kijken tegen zulke grote rotsformaties. Wat ik ook wil, dacht ik, het is aan de bergen met de zon en wolken die hen vergezellen. Ze vertellen allemaal precies wat er aan de hand is. Het leven in de bergen is gewoon meer een uitdaging. Uitdaging brengt ontbering met zich mee, en de ontbering overwinnen zou voor de grootste beloning zorgen. Het creëert energie en kracht. Het is alsof de bergen tegen mij zeggen: “Ik ben een berg en ik sta hier heel sterk. De zon schijnt en maakt mij helemaal comfortabel, dan omringen de wolken mij en brengen duisternis en sneeuw. Dit allemaal komt en gaat, komt en gaat, de hele tijd. En ik blijf hier gewoon staan omdat ik permanent en eeuwig ben.”
Ik fietste naar de top van de Berninapas en het was geweldig. Het was een hele heldere dag, de mooie blauwe lucht en de kleine wolken in de verte.
Maar ik moest voorzichtig zijn. Ik kreeg daarboven een raar gevoel, alsof mijn lichaam me iets vertelde. Ik had dus vergeten meteen al mijn kleren te verwisselen. Ik raakte even in paniek en deed toen snel wat ik eerder moest doen, al mijn vochtige kleding vervangen en al mijn blote huid op mijn gezicht bedekken om te voorkomen dat mijn huid in de open lucht zou zijn in dit ijskoude briesje. Ik liet mezelf gaan in de afdaling die erg koud was en uiteindelijk vond ik een mooie plek op ongeveer 1500 meter hoogte om te kamperen en maakte ik nog een klein vuur om goed op te kunnen warmen. De volgende ochtend was alles met sneeuw bedekt. Het was het begin van een van de heftigste sneeuwval in lange tijd in de Alpen. En ik zat er middenin!
Na de afdaling die ochtend was er de Italiaanse grens met de douane. Een van hen controleerde mijn paspoort en de andere douanier staarde heel lang en intens naar mijn banden. Hij keek me toen aan en vroeg iets dat ik niet begreep. Dus ik wist niet wat ik moest zeggen en begon allemaal verschillende banden uit te leggen, waardoor ik misschien overkwam als een verkoper. Hij keek me verward aan. Het was een wat onhandige situatie maar gelukkig was ik nu goed en wel in Italië aangekomen.
Het meest aantrekkelijke plan was om te proberen de Stelviopas te fietsen. Maar al snel kwam ik erachter dat de sneeuwval dagenlang niet zou stoppen. Alleen al normaal fietsen zou een zware uitdaging worden. Ik daalde nu af van de Bernina naar 500 meter hoogte helemaal nat van de regen en klom en klom totdat de regen in natte sneeuw veranderde en verder totdat de temperatuur ervoor zorgde dat de sneeuw niet zo op mijn kleren smolt en alles nat werd.
Ik vond een kampeerplek onder een viaduct waardoor ik mijn spullen droog kon houden. De volgende ochtend was de sneeuw weer regen geworden en waren de temperaturen gestegen! Ik kwam helemaal tot aan Bormio op 1225 meter weer in de sneeuw, maar heb toen de beslissing moeten nemen om terug te gaan omdat de zware sneeuw maar niet ophield. Zelfs de politie hield mij aan om te vragen wat ik hier aan het doen was en waar ik dacht heen te willen gaan. Dus ik daalde weer van sneeuw in regen naar 500 meter en weer omhoog in sneeuw voor de Apricapas die 1200 meter hoog was. Ik herhaalde keer op keer tegen mezelf, blijven bewegen, blijven bewegen, blijven bewegen.
Toen ik bij de Sigma-supermarkt in Aprica was, vroeg een lokale held me waar ik vandaan kwam en zette me meteen in zijn hotel! Een kamer die helemaal uitgerust was met een keuken, warme douche en een kingsize bed. Dit kon ik echt niet geloven. Wat een zegen was dat na een zware dag in de regen en sneeuw!
De volgende dag pakte ik al mijn spullen, die nu droog waren, in en fietste verder in de sneeuw langs Edolo. Een vrouw kwam naar me toe en zei: “Sei molto coraggioso!” Dat waren de Italiaanse woorden om me te vertellen dat wat ik deed heel dapper was. Maar er waren ook mensen die naar me keken en hun hoofd geïrriteerd schudden terwijl ze waarschijnlijk dachten: “Waarom zit deze wereld vol idioten!” Of zelfs sommige mensen die lachten mij uitgebreid uit alsof ik een enorme langsfietsende grap was. Maar de meeste mensen toonden bemoedigende respect en sommigen maakten zelfs een foto, voor geen idee welke doeleinden.
In Edolo was het weer nat maar ik begon verder te klimmen naar de in het Italiaans geheten, Passo del Tonale. Een pas die naar 2000 meter hoogte gaat en zoals ik op internet zag, het hele jaar geopend. Een groep jonge mensen kwamen allemaal op hun balkon staan om naar mij te schreeuwen en het zag er allemaal uit alsof ik koploper was in de Giro d’Italia. Ik kon niet verstaan wat ze naar mij riepen want het was allemaal in het Italiaans en ik zwaaide maar wat terug.
“November zag er prachtig uit, maar nu is het allemaal veranderd!” zei Omar in Ponte di Legno. “Dit is niet gebruikelijk, zelfs de elektriciteit is uitgevallen in dit deel van de stad.” hij sprak over de winter die was aangebroken en die zonder pardon was gekomen met tenminste vijf dagen aanhoudende zware sneeuwval. Hij zou me uitnodigen voor de lunch in zijn ouderlijk huis, maar met de COVID-19 kon dat niet en bood hij zijn schuur aan om even uit de sneeuw te zijn. Hij bracht een lunch met warme thee, een belegd broodje, een banaan en wat chocola. Het was weer hartverwarmend en ik word zo continue op handen gedragen door de mensen hier in Noord-Italië.
Dit is nu de situatie, ik wacht in Ponte di Legno tot de Passo del Tonale weer open is. En dat gaat zeker twee dagen duren. De verwachting is dat de komende dagen het sneeuwen zal afnemen en op een gegeven moment zelfs zal stoppen. Dus fingers crossed en hopelijk kan ik straks weer verder!
