Zomer in Iran

Zomer in Iran

Een politieagent kijkt me van achter zijn bureau strak aan. Ik lach vriendelijk naar hem. Van top tot teen scant hij me, maakt vervolgens oogcontact en vraagt: “Are you sick?” Er vormt zich een groot vraagteken in mijn bovenkamers. Ik vraag me af of hij wel weet waarvoor hij zojuist zijn woordenschat Engels heeft gebruikt. Ik antwoord hem vriendelijk dat ik me niet ziek voel en vraag nieuwsgierig of ik er dan niet gezond uitzie.

Deliyar, mijn geweldige Iraanse host, staat naast me en vertaalt wat ik zojuist in het Engels antwoord. De politieagent knikt beamend en gaat vervolgens verder met het heftig ondervragen van Deliyar. We staan bij de zogenaamde Police Office of Foreign Aliens, het Iraanse politiekantoor waar je kans hebt dat je visum verlengd wordt.

image

Al weken lang ben ik gefascineerd door het leven hier in Teheran. De afgelopen tijd heb ik veel van Teheran gezien. Van het bezoeken van ingewikkelde gebouwen tot het bekijken van een Iraanse film in de bioscoop. Deliyar helpt me, leert me Perzisch te praten en zorgt dat ik netjes alle regels van deze maatschappij begrijp en naleef. Ik heb mezelf aangepast aan het Iraanse leven. Als we uitgaan rijden we in de stad rondjes, kijken en lachen naar andere jongeren die rondrijden. De echte feestjes die er zijn, zijn privé en verboden in Iran. Of ik echt wat mis? Niet echt, ik vind het wel z’n charme hebben hoe Iraanse jongeren zich weten te vermaken.

Na een hoop gedoe, waaronder drie interviews, mag ik na het weekend terugkomen om definitief een stempel te krijgen voor 30 extra dagen in Iran. In de dagen daarna vermaak ik me door zo nu en dan een wandeling te maken in het park in het noorden van Teheran. Vooral omdat het inmiddels ramadan is gebeurt hier veel in de avond. Muzikanten, kinderen die spelen en gezinnetjes die op een kleedje in het gras hun langverwachte maaltijd opeten. Straatverkopers zie je overal, zo ook hier. Op een avond besluiten Deliyar en ik ons te verwennen met een maïskolf. Verrukkelijk op dat moment, maar de volgende dag blijkt dit het domste wat ik in mijn hele reis heb gedaan. Drie dagen later ga ik op aandringen van de moeder van Deliyar naar het ziekenhuis. Althans, Deliyar gaat met mijn klachten naar de dokter. Dit scheelt namelijk wat kosten omdat Deliyar gedekt is door haar familieverzekering. Als de dokter een injectie voorschrijft wordt het lastiger. Gelukkig zijn we in Iran en met de spuit onder je arm loop je zo de deur uit. Op naar een kliniek waar ik tot schrik een compleet infuus krijg toegediend.

image

Gelukkig helpt het hele gebeuren en ben ik in een paar dagen weer de oude. Klaar om te vertrekken! Deliyar scheurt me nog even naar de Oezbekistaanse en Turkmenistaanse ambassade, om de laatste formaliteiten in orde te krijgen. Die laatste formaliteit kan ik een week later ophalen in Mashhad.

Op maandag 29 juni vertrek ik vanuit Teheran om in acht dagen de 845 kilometer naar Mashhad te fietsen. Ik heb daar een meeting met mijn nieuwe Nederlandse vriend op klompen. We hebben dinsdag 7 juli met elkaar afgesproken in Mashhad.

Als ik dan eindelijk vertrokken ben begin ik in de middag mij serieus af te vragen wat ik op mijn hals heb gehaald. Sneeuw, regen, kou, bergen, ik heb het allemaal meegemaakt, maar dit!?

image

Mijn handen doen pijn van gloeiende handvaten. Mijn hele mond is droog, ook al drink ik liters achter elkaar. De zon brand. De felle tegenwind die er staat is zo ontzettend heet dat het me misselijk maakt. Ik plof om de twee uur ergens in de schaduw neer, tenminste als ik schaduw kan vinden.

image

Ik vraag mezelf na de eerste dag van 108 kilometer uitgeput af: hoe ga ik in deze omstandigheden ooit in acht dagen in Mashhad komen?