Het begint te schemeren. Ik ben haastig op zoek naar een slaapplek. De bewolking zorgt ervoor dat ik niet goed in kan schatten wanneer het echt donker is. De zonsondergang duurt hier lang, zeker anderhalf uur en er is inmiddels al een uur verstreken. Het koelt snel af, nu wel -10. Zie ik daar hout? De warmte van een kampvuur kan ik nu wel gebruiken. Ik besluit een kijkje te gaan nemen. Ik spring enthousiast van mijn fiets en neem een sprong over de berg aan de kant geschoven sneeuw. Direct zak ik tot mijn middel in de sneeuw. Ik klamp me aan een boom en klauter verder door de sneeuw naar het hout. Het hout lijkt er goed uit te zien. Als ik hier mijn tent wil neerzetten moet ik meer dan een meter sneeuw weghalen.
Ik besluit het te doen.
Als mijn tent na twee uur staat begin ik het vuur te maken. Mijn handen zijn koud, mijn rug bezweet. Het hout is nat. Ik blaas en blaas en telkens als het aan lijkt te zijn gaat het uit. Het werkt niet. Ik besluit mijn laatste beetje benzine te gebruiken om eten te maken. Maar morgen dan? Gaat er door mij heen. Niet aan denken, dat komt wel goed.
Ik ben moe, nee, beter gezegd; ik ben uitgeput.
Het graven, het slepen met mijn spullen, het mislukte vuur, het eist zijn tol. Ik besluit vanuit mijn slaapzak eten te maken. Spaghetti bolognese, klaar in 20 minuten. Ik rits mijn tent dicht en ga eten. De condens slaat door mijn tent en dat is niet zo slim, zou ik later achterkomen.
Wat is het opeens koud. Mijn linkervoet warmt maar niet op. Is het de moeheid of is het gewoon heel koud geworden. Wat als ik niet warm word? Er is hier niemand. Wat als ik? Even raak ik in paniek. Rustig. Rustig, je bevriest echt niet zomaar. Hier heb je jezelf op voorbereid. Ik trek nog extra sokken aan en een isoleerbroek. Ik blijf onrustig maar ben te moe om wakker te blijven. Niet veel later val ik dan ook in een diepe slaap.
Vier dagen. Vier dagen van Petrozavodsk naar Segezja. Een prachtige route over een gelukkig begaanbare weg. Of niet?
De eerste dag was ik direct vertrokken. In de nacht zat ik nog in de trein maar rond de middag alweer op de fiets. Tegen het vallen van de avond stopt er een auto naast me.
“я могу вам помочь?”, vraagt een vriendelijke man.
“Po-Roeskie njet. Ya gollandski.”, antwoord ik.
Hij kijkt me verbaasd aan. Zijn zoon stapt ook uit de auto.
“My father is asking if you need help. You cannot go this road. The road is closed because the old president live there.”
Ik zoek even naar de logica maar besluit verder niet te vragen waarom.
“Can we offer you tea?”
En zo beland ik bij Pavel en zijn vader thuis voor een bakje thee. Pavel is kunstenaar en zijn vader was hoofd van de verkeerspolitie. Met trots krijg ik zijn schouderster mee als cadeau.
Met een omweg kom ik die avond op een begaanbare weg waar weinig verkeer is. Pavel had goed uitgelegd dat deze weg tot ongeveer 150 kilometer voor Segezja toegankelijk is. Het laatste stuk zou zelfs zo afgelegen zijn dat er hooguit een auto per uur rijdt.
En zo kwam het dat ik mij de derde nacht in moest graven in wel een meter sneeuw. Die ochtend besluit ik die resterende 69 kilometer naar Medvezjegorsk in een dag te fietsen. Ik wil opwarmen, nee, ik moet opwarmen. Onderweg kom ik een verlaten dorp tegen, met leegstaande huisjes. In een van de huisjes maak ik een vuur om mijn water te ontdooien.
Die avond kom ik aan in Medvezjegorsk.
In Medvezjegorsk verblijf ik in het Malaya Medverzhka. Een complex aan een meer met blokhutjes waar ik via internet voor €25,- per nacht kan blijven. Het blijkt dat mijn slaapzak erg nat is geworden en dat de reden is geweest voor de koude nacht. Door de condens van het eten? Van mijn adem? Van mijn zweet? In ieder geval iets om voor op te passen.
De volgende dag fiets ik naar de supermarkt om eten en drinken in te kopen. Brood. Kaas. Melk. Noten. Groenten. Fruit. Chocolade. Water. Als ik naar buiten loop komt er een jongen naar mij toelopen.
“I see you bicycle and I have the same!”
Ik sta even te staren. Er roept weleens een dronken Rus iets naar me wat ik vooral niet serieus moet nemen. Dezelfde fiets, hier in deze plek? De jongen is niet dronken en kijkt me serieus aan.
“Kona Rove All, I have the same bicycle.”
Hij blijkt goed Engels te praten.
“Where are you from and why are you here?”
Ik leg hem uit dat ik uit Nederland kom en van plan ben naar Moermansk te gaan. Hij kijkt me aan, glimlacht en zegt: “goete morgen, Scheveningen! I know someone from your country from here.”
Ik ben verdwaast, wat gebeurt hier allemaal? Ik laat het maar gebeuren zonder er te veel bij na te denken.
“Hey Lane, I’ve met someone from Holland here on the street, can you believe it?”
Dima, zo heet hij, duwt zijn telefoon in mijn handen. Nieuwsgierig houd ik de telefoon tegen mijn oor.
“Hallo, met Leen.”
Volg voor de laatste ontwikkelingen van deze reis mijn facebook pagina of instagram.
