Verhalen uit mijn dagboek #5 – In een toeristenval

Verhalen uit mijn dagboek #5 – In een toeristenval

Verhalen uit mijn dagboek is een serie van artikelen uit het dagboek die ik tijdens mijn fietsreis van Rotterdam naar Singapore bijhield. Ik was onderweg van 2 februari 2015 tot 30 januari 2016. Naast geschreven belevenissen deel ik ook een stukje persoonlijke bewustwording van de impact die dit jaar fietsreizen op mij heeft gehad. Vandaag #5 waarin ik je meeneem naar een spannend moment in Vientiane in Laos. 

12 november – 80km (12480km)

Het begint donker te worden en ik fiets de hoofdstad van Laos, Vientiane binnen. Direct ga ik op zoek naar een hostel voor de aankomende dagen. Ik ben altijd wel enthousiast als ik een nieuwe grote stad in fiets. Het drukke verkeer, de mensen, energie en uitzicht op contact en gesprekken. Ik begin bij iedere nieuwe stad met de grote hostel check. Om een gevoel bij prijzen en sfeer te krijgen. Ik rij langs een aantal hostels en uiteindelijk kies ik voor de meest scherp geprijsde, het Vientiane backpackers hostel. 40.000 Lao kip voor een nacht met ontbijt, dat is omgerekend €4,-. Wel nodig met mijn krappe budget. 

Na mijn spullen bij het bed te hebben gezet ga ik beneden aan een tafel zitten. Ik beland in een gesprek met Laurence. Laurence is 55 jaar en komt uit Canada. 5 jaar geleden verkocht hij alles in zijn bezit om te gaan reizen. Laurence lijkt niet helemaal op zijn gemak. Hij begint te vertellen over wat dorpjes waar hij is geweest. Hij vertelt dat hij was geconfronteerd met jonge meisjes die zich voordeden als prostituee. Het heeft hem geraakt. Overstuur biecht hij op dat hij gisteravond een halve fles whiskey opgedronken had om met deze harde werkelijkheid om te gaan. 

13 november- rustdag

Met Jor uit Spanje en Toya uit Zwitserland ga ik naar de Thaise ambassade. Het aanvragen en krijgen van een visum duurt een werkdag. Het is vrijdag en ik zal zaterdag en zondag hier in Vientiane moeten blijven. Maandag kan ik het visum ophalen. 

In de avond loop ik Jørgen, een wat oudere man van 82 jaar tegen het lijf. Hij zit vol met energie maar ziet er slecht uit. Hij vraagt mijn hulp om een slaapplek te vinden. Ik help hem en tijdens het wandelen vertelt hij enthousiast verhalen over wie hij is en hoe hij zijn leven vorm geeft. Hij komt uit Denemarken en is zijn hele leven zeeman geweest. Nu reist hij van zijn maandelijks pensioen. Hij heeft plannen om naar China te gaan in de aankomende weken als zijn pensioen weer gestort is. Ik betaal een paar nachten voor zijn hostel en geef nog wat extra geld mee voor een ontbijt. 

14 november – rustdag

Tegen het vallen van de avond loop ik rond in het centrum van de stad. Na wat gegeten te hebben beland ik langs de Mekong rivier. De zon gaat onder. De lucht is prachtig blauw gekleurd en ook de temperatuur begint heel aangenaam te worden. Ik geniet van de mensen die langslopen. Er zijn veel buitenlandse toeristen die hier wat rondhangen. 

Ik besluit op mijn gemak wat te gaan roken. In mijn zak heb ik nog een klein beetje hashish. In Luang Prabang was het mij aangeboden door een tuc-tuc chauffeur. In eerste instantie bood hij mij marihuana aan. Bij nadere inspectie kwam ik tot de conclusie dat het nep was. Het leek op een hoopje samengeperst gras. Ik vertelde toen de chauffeur dat hij die rommel maar lekker aan iemand anders moest gaan verkopen. Toen bood hij mij een klein beetje hashish aan, dat zag er wel ok uit. 

Als het wat donkerder is geworden besluit ik het goedje maar is uit te proberen. Ik leeg wat onhandig de sigaret op een lange vloei en kruimel daarna het stukje hasj erdoorheen. Al is het gebruik van soft drugs in Laos streng verboden is er een redelijke cultuur van backpackers die speciaal hiervoor naar Laos komen. Veel toeristen gaan de jungle in om in dorpjes met de lokale bevolking opium te roken. Voor de zekerheid gooi ik het lege zakje gelijk in een vuilnisbak inclusief de paar resterende vloeitjes. Je weet maar nooit. 

Ik kijk wat om mij heen. Het is rustig en ik steek met een gerust hart de hasj joint aan. De zon komt op de rand van de horizon en mooie strepen vormen zich omhoog. Eindelijk weer een paar dagen niet fietsen, denk ik, even lekker relaxen hier. 

Uit het niets komt opeens een man naast mij zitten en pakt direct de joint uit mijn hand. “Are you smoking weed?” Zegt een man die recht in mijn ogen kijkt. Ik schrik heftig maar blijf rustig. Ik ontken dat ik wiet aan het roken ben. “No, it’s just tabac.” Zeg ik in een leugentje om bestwil. Hij verheft zijn stem om aan te tonen dat ik wel wiet aan het roken ben. Voor ik het weet staat er een groepje mannen om mij heen. “You have a problem, you are smoking weed,” zegt de jongen tegenover mij. Ik ontken. Hij vraagt mij in zijn gezicht te blazen. Ik kijk recht in zijn ogen en blaas. Ik zeg met een boze toon dat ze mij moeten fouilleren om iets aan te tonen. “We take you to the police station and make a test, if the test is not good you’ll be put in prison for at least three years,” vervolgd de man. Een andere man staat dreigend voor mij met handboeien in zijn hand. “The only way out is that you pay us 500.000 Lao kip.” Wat? Dat is €500,-! Denk ik bij mezelf. 

Er gaat van alles door mij heen. Is dit echt? Zijn zij echt politie? Kan ik echt in de gevangenis terecht kopen voor deze joint? Wat is hun bewijs? Ik denk opeens aan een gesprek met backpackers die hetzelfde meegemaakt hebben. Zij  betaalden $300,- om narigheid te voorkomen. De politie is corrupt hier in Laos maar dit kan ook gewoon een groep mannen zijn met een goedbetaalde bijbaan. Op het moment dat ik dit denk schakel ik in mijn hoofd een knop om, ik roep boos met harde stem: “If you need to take me to the police station? Take me! Let’s go! I won’t pay you anything.” 

Twee jongens beginnen mij te fouilleren, de jongen naast me dreigt dat ze mij mee gaan nemen naar het politiebureau. Hij legt uit dat ze op basis van mijn bloed gaan kijken of ik iets gerookt heb. Ik besluit niet toe te geven en op dat moment verlagen ze de prijs naar 250.000 Lao kip. Ik ben er klaar mee. Wat angstig en gespannen laat ik niet meer los aan mijn besluit er niet in mee te gaan. Ik zeg ze nog een keer stevig dat ik niet ga betalen. Een lange heftige discussie volgt en gelukkig lopen ze uiteindelijk weg. Ik haal diep adem van opluchting. 

Mijn hart klopt nog na in mijn keel. Waren het echt politieagenten of gewoon oplichters? Ik zal het waarschijnlijk nooit weten. Het is inmiddels helemaal donker en ik loop direct terug naar het hostel. Ik heb behoefte dit te delen maar ik ben alleen. Het voelt vervelend. Er gaat van alles door mij heen. Gebeurde dit nou echt?

15 november – rustdag

Het is mijn verjaardag. Ik ben 28 geworden. Ik sta alleen op en het voelt wat onwennig om in een hostel in Vientiane mijn verjaardag te gaan vieren. Ik kijk normaal heel erg uit naar een verjaardag maar nu hier in het backpackers hostel in mijn eentje voelt het toch wat eenzaam. Een gevoel van neerslachtigheid. Ik ben nu eigenlijk veel liever bij familie en vrienden.

In de middag voel ik mij al snel beter want ik ga samen met Jor en Touw en een Duitse dame naar een park met Boeddha beelden. Het is gezellig. Terug bij het hostel word ik overgehaald door een Franse jongen en een Nederlandse dame om een verjaardagstaart te gaan halen. We halen een worteltjestaart bij een hippe bakkerij. Dat apparaat is wel €10,- maar gelukkig betalen mijn verjaardagsvrienden mee. Later vieren we bij het hostel mijn verjaardag. 

16 november – 81km (12561km) 

In de ochtend haal ik mijn paspoort en visum op bij de Thaise ambassade en fiets daarna direct de stad uit. Het voelt goed om weer onderweg te zijn. In de avond kampeer ik en maak een kampvuur om de muggen op afstand te houden. In mijn tent kijk ik een gedownloade film op mijn telefoon. Morgen steek ik de grens met Thailand over. Ik kijk weer heel erg uit naar een nieuw land.

Old sailor man, helped him with finding a decent place for little money - he slept already for one week on the beach Birthday celebration Camping in the tropics

Deze momenten, de ontmoetingen in deze paar dagen hebben sterke herinneringen achtergelaten. Het was heel interessant wie ik allemaal tegen kwam. Mensen die voor een paar maanden op reis waren, gelukszoekers, avonturiers of mensen die compleet hun leven hadden ingeruild voor hostels en hotels. Sommigen leken totaal verstrooid, anderen wisten precies wat ze aan het doen waren. De meesten die ik sprak hadden net als mij een kritische houding naar de ordelijke westerse samenleving. We wilden weleens voelen hoe het was om even niet geconfronteerd te worden met allemaal regeltjes.

Normen en waarden in een samenleving krijgen over het algemeen betekenis als ze leiden tot orde en stabiliteit. Weten dat je morgen opstaat en je leven structuur en een doel heeft is heel belangrijk voor je ontwikkeling. Maar wat als je opgroeit en anderen alles maar bepalen voor jou en er daarbij ontzettend veel verwachtingen gevormd worden die helemaal niet realistisch zijn voor je. Allemaal verwachtingen die verantwoordelijkheid eisen. Je wordt er onzeker van. Diep van binnen verzet alles zich ertegen. Het probleem is, je hebt nooit geleerd om voor jezelf op te komen. Heftige discussies ga je uit de weg. Het blijft in je zitten. Wie je bent komt helemaal niet tot zijn recht omdat je vol zit met verwachtingen van anderen. Dan is het geweldig om naar Zuid-Oost Azië af te reizen om al die verwachtingen en emoties van je af te schudden om voor je gevoel eindelijk is jezelf te kunnen zijn.

Dit is wel hoe ik mij lange tijd gevoeld heb. Ik kwam er beetje bij beetje wel achter dat alle verwachtingen niet het probleem waren van anderen of de samenleving zelf. Het lag allemaal bij mezelf. Ik creëerde namelijk zelf al die verwachtingen al hadden anderen daar natuurlijk wel invloed op. Om dit te realiseren is best fijn. Als ik ze creëer kan ik ze namelijk ook zelf oplossen en bewust bepalen wie wel of niet invloed heeft op die verwachtingen.

Om in een omgeving te zijn waar de realiteit heel anders is, is heel waardevol. Het laat je reflecteren op de realiteit die je constant met je meedraagt thuis. Ik geloof wel degelijk dat wanneer je gaat reizen je jezelf kunt vinden omdat anderen die dat blokkeren niet in je omgeving zijn. Is het wel heel belangrijk dat je de waarheid van je eigen zelf kunt omarmen. Om te beseffen dat valse verwachtingen ook een structuur vormen en je die structuur moet los leren laten.