Teheran is het drukke, stoffige en chaotische centrum van Iran. Ik ben na vier maanden fietsen vanuit Rotterdam in Nederland in deze stad beland. Een praktische stop, want ik ben geen stadsliefhebber. Ik waan mij liever in de gastvrije binnenlanden voor natuur, rust en bijzondere ontmoetingen. Ik kan gewoon niet wennen aan de drukte, de stank, de stof, het gehaaste leven en het commerciële karakter van de grote steden. Toch is het fijn om juist in deze stad een weekje even niet te hoeven fietsen. Ik ben in goede handen. Iraanse mensen zijn vriendelijk en vrijgevig.
Dit is Delyar, die mij zo ongeveer elk plekje in Teheran laat zien en wanneer nodig mij in haar witte Peugeot 206 naar de ambassade van welk land dan ook sjeest.
In Teheran kwam ik er al snel achter dat ik door de beroving net na Tabriz geen voldoende geld meer had om mijn visums te kunnen betalen. Wat blijkt, door de internationale sanctieregeling tegen Iran is het onmogelijk om geld contant te maken van mijn Nederlandse rekening. Een poging tot het indirect geld doorsluizen naar een wisselkantoor in Teheran werd aangehouden door mijn bank. Het was een kennismaking met één van de vele blokkades waar de Iraanse mensen mee geconfronteerd worden. Gelukkig was de Nederlandse ambassade bereid om mij financieel te bemiddelen.
Teheran is uniek. Al word ik hier niet net als in de binnenlanden door veel mensen uitgenodigd om te eten en te blijven slapen, is het interessant om te zien hoe het publieke karakter van de stad anders is dan van de Westerse steden.
Het zuiden van de stad heeft een grote traditionele bazaar. In de stad merk je de Islamitische invloeden goed. Al is het 45 graden, dragen mannen in het openbaar geen korte broeken of hemden zonder mouwen. In de metro’s en bussen zijn er ruimtes die alleen toegangelijk zijn voor vrouwen. Je zal je er niet vervelen, het is een publieke plaats waar veel straatverkopers handige en goedkope hebbedingetjes verkopen. Het lijkt wel een soort van verkoopshow.
Iran is voor het overgrote deel een traditionele Islamitische (sjiitische) samenleving. In de stad zijn een aantal interessante moskeeën te vinden die dienen als gebedshuizen voor zowel mannen en vrouwen (uiteraard gescheiden). De overheid is vrij streng in het naleven van Islamitische tradities. Er zijn kledingvoorschriften, een chador voor vrouwen is niet verplicht maar het bedekken van het haar wel.
In Nederland hebben we de vrijheid om ons te gedragen zoals we willen. Al spannen sommige mensen de kroon, kunnen we over het algemeen doen en laten wat we willen. Waarschijnlijk één van de redenen waarom ik zes dagen moest wachten voordat ik een afspraak had bij de Nederlandse ambassade.
Het verkeer is een chaos. Alles gaat dwars door elkaar. Motorfietsen zijn populair, die manoeuvreren overal tussendoor. Waarschijnlijk de enige manier om op tijd op je afspraak te komen.
Nachtelijk Teheran is ook zeker de moeite waard. De stad heeft diverse plaatsen waar je overdag of in de avond een heel mooi uitzicht hebt over de hele stad.
En Ringo? Die is ook even toeristisch aan het bijkomen. Hier op bezoek in het Masoudieh Paleis in het centrum van de stad.
Op dit moment bereid ik mezelf voor op mijn verdere reis door de hete zomer van Centraal-Azië. Mijn planning is om door de landen Turkmenistan, Oezbekistan en Kyrgyzstan naar China te gaan. Tajikistan en Pakistan heb ik van mijn lijstje geschrapt. Naast een hoop papierwerk en veel bureaucratische kosten blijft het onzeker of Noord-Pakistan veilig genoeg is om in m’n eentje met de fiets te doorkruisen. Ik heb ervoor gekozen om via China boven langs Tibet te gaan fietsen, richting het oosten om uiteindelijk via Laos verder naar het zuiden te gaan richting Singapore.
Als er iemand nog advies heeft over deze route laat me het graag weten in een reactie!