Fietsen door de Taklamakan woestijn

Fietsen door de Taklamakan woestijn

Een felle tegenwind gaf ons de boodschap. De Taklamakan woestijn zou geen pretje worden. Het opwaaiende zand, de voorbij schietende vrachtwagens, de droogte en kilometers leegte. We hadden geen keus, we moesten er wel doorheen.

Hoe dan ook.

Op een of andere manier was Thorsten in Kashgar aan een telefoonnummer gekomen van een Chinese host in het stadje Hotan. Na een aantal dagen hobbelen door authentieke Oeigoerse dorpjes werden we in de stad Hotan ontvangen door Shening en zijn (ex) vriendin LiLi Su. Gezellig want we zaten al direct aan de noedels en schapenvoetjes.

Chinese hospitality in Hotan

En de volgende dag struinden we rond in een stad waar vrijwel geen buitenlandse toeristen zijn op te sporen.

Entrance of the bazar in Hotan

De daaropvolgende dagen fietsten we verder langs dorpjes die veranderden in zandvlaktes en de zandvlaktes weer terug in dorpjes. De dagelijkse routine van het fietsen zat er weer lekker in. In de morgen opstaan en ontbijten met een bakje oploskoffie. Fietsen en dan tegen de middag ergens een lekker vers Oeigoers brood scoren.

Tandoori oven in the Uyghur region in China

Aan het einde van de middag zorgen voor wat boodschappen, zoals groente en fruit om in de avond mee te koken. Als er hout in de buurt was, op een kampvuurtje en anders op onze stoofjes. Tent opzetten, eten koken en daarna slapen om de volgende dag weer verder te gaan over een eenzame snelweg met een heftige tegenwind tussen uitgestrekte zandvlaktes.

We kwamen op één lijn, Thorsten en ik. Het was onmogelijk om alles zo te gaan fietsen. Ik bedoel, China is zo groot. De Taklamakan woestijn strekt zich alleen al uit tot wel meer dan 2000 kilometer. Met een visum van nog geen twee maanden te gaan was het praktisch onmogelijk om dit vol te gaan houden. Begrijp me niet verkeerd, de woestijn trekt me, de leegte, de stilte, de droogte en de uitdaging. Maar het was tijd voor uitzicht op iets anders. Wat meer bergen, in een wat meer tropisch klimaat, waar ik de afgelopen tijd al een beetje van geproeft had. We besloten niet lang meer te wachten om ook gedeeltes van de woestijn proberen te liften.

In het kleine stadje Yutian Xian begon het eindelijk weer een beetje spannend te worden. We besloten na diverse liftpogingen die uitliepen in ongemakkelijke geldonderhandelingen, een stukje bus te pakken.

Ik begon samen met Thorsten aan de spannendste busreis die ik ooit in mijn leven gehad heb. We kochten vanuit een opdringerige rij een kaartje en kregen een bus toegewezen. Allereerst was het uitzoeken wanneer de bus vertrekt, lokale tijd of Peking tijd? Het scheelt namelijk twee uur en het wordt door elkaar gebruikt.

Toen we onze fietsen ingeladen hadden, wachtten we tot de buschauffeur aan ging geven dat de bus kon vertrekken. Op een gegeven moment gaf de buschauffeur aan dat we onze spullen weer uit moesten laden. We laden onze fietsen uit en de Oeigoeren om ons heen trekken al hun gigatassen uit de laadruimtes. Zonder een verdere mededeling rijdt de bus het plein af. We staan perplex want in de zitruimte hebben we beide een tasje liggen met paspoorten, geld, buskaartjes en andere persoonlijke spullen. En ja, hoe ga je dat ooit uitleggen in een busstation waar niemand, en dan ook echt niemand, een woord Engels spreekt.

Bicycles ready to be transported

Gelukkig wist ik via een vertaal app de beveiliging duidelijk te maken dat we een probleem hadden. De bus zou terug komen om onze spullen terug te brengen. Afwachten maar.

Gelukkig kwam de bus ook daadwerkelijk terug en hadden we onze paspoorten weer terug. Een paar uur na vertrek werden we midden in de nacht afgezet ergens in een klein stadje. Een rit in een bus met onze fietsen met een paar touwtjes op het dak gebonden. Ach, we waren weer wat verder gekomen. Verder, waar de grote zandbak geen authentieke dorpjes meer liet zien. Plekken voor water en voedsel werden steeds schaarser. Een snelweg, een elektriciteitskabel en zand. Dat was het wel zo’n beetje.

Het begon zwaar te worden, het fietsen op een snelweg met tegenwind, droge zandvlaktes om je heen en stoffige passerende vrachtauto’s.

Toch hou ik van de woestijn. Er is altijd uitdaging. Is het niet een tekort aan water, dan is het wel het opwaaiende zand wat je bezig houdt. In de avond kamperen tussen de duinen, in de stilte, met een uitzicht op de bergen van Tibet.

Cycling the Taklamakan desert in China

Images from the road

Camping at sunset in the desert

Een andere twee uur lange poging tot liften de volgende dag bleek weer niet te werken. Thorsten zei nog: “Another 30 minutes and then let’s move on again.” Toen er opeens een jeep voor ons stopte, daar achter nog één. Warempel even later drie auto’s! Het bleken de lokale elektriciteitskabelreparateurs te zijn. Wat een geluk! Zo namen ons steeds mee en als ze iets moesten regelen fietsten wij weer verder om even later onze fietsen weer in de jeep te laden.

Op deze manier kwamen we tenminste ergens!

Hitchhiking in the desert

Aan het einde van de dag rijden we na een klim de hooglanden in. De temperatuur daalt, bergen vormen zich om ons heen. In de avond hebben we een prachtige kampeerplek in een van de valleien langs de weg die we volgen.

Camping in a valley in China

Zou dit dan eindelijk het einde van de woestijn betekenen?