De laatste loodjes van Europa naar Azië

De laatste loodjes van Europa naar Azië

Ik ben bang. Voor het eerst in lange tijd voel ik me echt bang. Net voor het donker ben ik een verlaten dorpje ingereden. Oude half ingestorte gebouwen waar ik in één van deze gebouwen mijn slaapzak heb uitgerold. Ik twijfelde nog, want dit voelt toch wel heel oncomfortabel ergens alleen in een verlaten spookdorp te gaan slapen. En nu ik hier lig is het er niet beter op geworden. Van ieder geluidje slaat me hart over. Komt niemand me beroven dan zakt straks dat dak wel naar beneden. Toch moet ik er maar gewoon aan wennen, soms overkomt me dit, het is mijn nieuwe leefstijl. Ik ben nu officieel een zwerver.

Sleeping in an abandoned village

Een lange provinciale weg volg ik al twee dagen lang. Het is de weg die na de grens met Griekenland naar Istanboel gaat. Turkije is groot, alleen deze weg is al zo een 300 kilometer lang. Ik neem een zijweg die mij door één van kleine steden leidt. Het is in de namiddag en ik heb nog geen lunch op. Dit is het ideale moment om even een broodje te scoren. Ik zie in de drukke winkelstraat wel vier verschillende bakkerijen. Ik stop bij een bakkerij met de naam Cafe Fury. Een man komt al direct van binnen uit in de deurpost staan en wenkt me enthousiast naar binnen.

Turkije, het land dat zo groot is dat ik waarschijnlijk een maand nodig heb om er doorheen te komen. In Istanbul alleen al wonen er meer mensen dan in Nederland. Ik vind het niet erg, nee gekker, ik heb er zelfs naar uitgekeken. Verhalen over de gastvrijheid van de Turken motiveren mij des te meer dit land is goed te ontdekken.

Hitchhiking on dangerous road

Binnengekomen in Cafe Fury, wijs ik naar twee broodjes met onbekende inhoud bij de dame achter de balie. De man die mij vriendelijk naar binnen wenkte stelt zich voor als Alex, en vraagt of ik Spaans, dan Portugees en dan Italiaans spreek. Helaas. Na vertelt te hebben waar ik vandaan kom, roept hij: “Terneuzen!” Hij schijnt een kennis in Terneuzen te hebben. Ik blijf gezellig hangen en word vervolgens uitgenodigd om aan een tafeltje plaats te nemen. Ik krijg er een bekertje Ayran bij, dat is melk met oorsprong uit Iran, heb ik me laten vertellen. Ik vind het niet heel lekker maar doe mijn best het lekker te gaan vinden. Mijn hand glijd naar mijn jaszak om mijn telefoon te pakken en het Turkse woordje voor dank je wel op te zoeken. Alex laat het niet toe: “no pay, no pay!” zegt hij terwijl zijn hand voorkomt dat ik dank je wel in het Turks kan zeggen. Dan maar: “gracias!”

Voor het eerst ervaar ik gastvrijheid in Turkije. Alex vertelt trots in het Turks aan de dame, waarschijnlijk zijn vrouw, dat ik Nederlands ben en helemaal daarvandaan ben komen fietsen. Het is leuk als mensen zo reageren, een soort van waardering. Ik laat me wat Turkse woordjes bijscholen en vertrek daarna weer verder over de lange weg die mij ooit in Istanboel zal brengen.

Turkish cycle pad in Istanbul

Na een aantal dagen rij ik Istanboel binnen. En daar tref ik de grootste verkeerschaos aan die ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Parijs is er niks bij. Hier rijdt alles kriskras door elkaar. Het is voor mij iets geweldigs om mee te maken, Grand Theft Auto in real life op de fiets. Ik zorg gewoon dat ik overal tussendoor maneuvreer.

Het duurde vier uur om door het Europese deel over de brug naar het Aziatische deel te fietsen.

Bridge in Istanbul

In het Aziatische deel van Istanboel heb ik een fietscheck gepland in waarschijnlijk de enige langafstand fietswinkel in Istanboel. Spannend want als de technische onderdeeltjes van mijn tweedehands fiets van Marktplaats Europa hebben overleefd dan moet Azië ook lukken.

Om te vieren dat ik aangekomen was nam ik deel aan een protest voor meer respect voor fietsers door automobilisten in Istanboel. Of het verkeer ooit minder chaotisch wordt vraag ik me af.

Laterally creating awareness for cycling in Istanbul

Tijdens de schoonmaakbeurt van mijn fiets was het ook tijd voor een schoonmaakbeurt voor mezelf. Turkije staat er bekend om. De traditionele hamam. Het was tijd om al het stof is uit mijn baard te laten schrobben.

Istanboel is zo groot en chaotisch dat ik niet wist waar ik moest beginnen met ontdekken. Mede vanwege de prijzen die terug waren op West-Europees niveau, besloot ik er niet te lang te blijven en de reis meer te focussen op de Zwarte Zee. Na drie nachtjes in de stad en vooral veel gezelligheid in het hostel waar ik verbleef, stapte ik weer op de fiets om nog meer te gaan genieten van de Turkse gastvrijheid en de geweldig mooie kust van de Zwarte Zee.

Black Sea

In Sile had ik een spontane ontmoeting. Een man stond gedurende mijn 30 minuten koffiepauze non-stop naar mijn fiets te staren. Na niet te hoeven betalen voor mijn koffie en terug bij mijn fiets aangekomen, vertelde hij enthousiast dat hij een grote liefhebber was van reizen op zijn Honda motor. Trots liet hij de stickers op het vooruitje zien, Italië, Kroatië, Slovenië, en nog veel meer.

Fellow (motor) bike traveler in Sile, Turkey

Die nacht veranderde de chaos van verkeer in een heftige regen en onweersbui. De eerste nacht aan de Zwarte Zee was niet mis. Het regende heel de nacht en op sommige momenten ging het zo hard dat ik begon te twijfelen of daar mijn tent wel tegen bestendig was. Gelukkig heb ik en de tent het overleefd en ben ik nu weer onderweg met zweet op mijn voorhoofd.

De route langs de Zwarte Zee is prachtig. Veel klimmen en dalen. De komende twee weken ben ik hier nog wel zoet mee. Trabzon, een stad 1000 kilometer hiervandaan, is waar ik een paar daagjes zal blijven om mijn visa te regelen voor Iran.

North Turkey mountain region

Oh, en ik heb goed nieuws! Over een paar dagen staat video numero 2 online, Oost-Europa in bewegende beelden.

Tot dan!