“Where you from!?”, vroeg een Macedonische wegwerker die fascinerend naar mijn fiets keek. “Hollanda”, zei ik trots. Want op één of andere manier schijnt het zo nu en dan indrukwekkend te zijn dat ik uit dit kleine, rijke, efficiënte en vlakke kikkerlandje kom. “You sleep there?”, vroeg hij wijzend naar de plek waar ik net vandaan kwam lopen en gisteren tegen het avond mijn tentje had neergezet. “Yep”, knikt ik.
De andere wegwerkers kwamen nu ook om mij heen staan. Ze keken nu allemaal gefascineerd naar mijn tweedehands fiets alsof het een Ferrari was. Op die momenten ga ik maar gewoon maar wat tegen ze praten. Na te vertellen dat ik over een aantal maanden in Singapore wilde zijn vroeg één van hen iets van: “compléta?”. Ik snapte er niks van maar na wat handgebaren begreep ik het. Met trots zei ik: “3500 euro, including all!” Met de gedachte dat ik hem misschien zou inspireren om dat geld bij elkaar te rapen, ook ergens een tweedehands fiets vandaan te plukken en lekker te gaan fietsen.
Want ja, zoveel is dat niet heb ik mij in Nederland laten vertellen.
Later op de fiets dacht ik erover na. Wat stom eigenlijk om te denken dat ik hem kan inspireren. Ten eerste is die 3500 euro voor hem minimaal een jaarsalaris en ten tweede zou hij nooit zo makkelijk alle grenzen overkomen als ik. Het enige wat ik waarschijnlijk heb gedaan is iemand jaloers gemaakt.
Ik ben bevoorrecht met waar ik geboren ben, waar ik vandaan kom. Het maakt het makkelijker voor mij om deze reis te maken, voor hem zou het veel lastiger zijn om die stap te maken.
Nadat ik met een lege portemonnee door een aantal hele vriendelijke douaneambtenaren Kosovo binnengelaten werd, fietste ik gelukkig al snel de stad Gjakovë in waar ik mijn eten en drinken aan kon vullen. In de daarop volgende drie dagen, tijdens het doorkruisen van Kosovo, heb ik eigenlijk weinig gemerkt van vertrekkende inwoners van Kosovo, wel merkte ik dat het inmiddels onafhankelijke land een rijke geschiedenis heeft. Verlaten gebouwen en met verf bespoten verkeersborden spreken voor zich.
Het grootste gedeelte van de bevolking is Albanees. Je betaalt er met de euro en het islamitische geloof is er dominant. Een minderheid van de bevolking is Servisch (vooral in het noorden) en tegen de onafhankelijkheid van Kosovo. De Albanezen zijn blij met de onafhankelijkheid en voelen zich dan ook niet verbonden met Servië, heb ik mij laten vertellen.
Hier zie je dat naast de Albanese aanduiding de Servische aanduiding van een dorp onzichtbaar is gemaakt.
Net als in elk land maakte ik ook in Kosovo een stop bij één van de tankstations voor een bak koffie. Binnengelopen begon ik mij ongemakkelijk te voelen door het aanstaren van een drietal Kosovaren. Na een espresso besteld te hebben wilde ik afrekenen met een briefje van 50 euro. Al snel bleek 50 euro het totale bedrag te zijn wat in de kassa zat. Ik voelde me onbeleefd, nog ongemakkelijker door de staarde Kosovaren en mijn westelijk gedrag om met een onmogelijk hoeveelheid geld een bakje koffie van 40 cent af te rekenen.
De eigenaar begon vervolgens te praten tegen de drie Kosovaren op een toon waarvan ik dacht dat er elk moment iets raars kon gaan gebeuren. En dat gebeurde, de pompeigenaar zei op een bedaarde toon: “he is paying.” En wees vervolgens naar één van de starende Kosovaren, die kauwend op een stokje en met een strak gezicht zijn duim op stak. Ik kreeg even het gevoel dat ik geaccepteerd was in het wilde westen.
Na drie dagen Kosovo, fietste ik Macedonië binnen. Hier werden mijn fietstassen helemaal leeg gehaald omdat de meneer van de douane overtuigd was dat ik minstens drie kilogram cocaïne ergens op een onmogelijke plek verstopt had. Aangekomen in de hoofdstad Skopje werd ik voor twee nachten gehost door het Unity Hostel in ruil voor het oppassen in de nacht, wat neerkwam op slapen op de bank in de huiskamer. Maar daar sliep Tim, een Duitse jongen die in z’n eentje op stedentrip was, en daarom kreeg ik gratis een bed aangeboden in de gedeelde slaapkamer.
De rustdag gebruikte ik om samen met Tim het prachtige Matka in Skopje te bezoeken.
In Matka, bracht één van de booteigenaren ons naar een toegankelijke grot, waar hij een aggregator aanslingerde en er lampjes begonnen te branden in de Vrelogrot.
Tijdens het schrijven van dit artikel ben ik net aangekomen in Sofia in Bulgarije. Ik word hier gehost door vrienden van iemand die ik drie jaar geleden ontmoet heb tijdens een treinreis door Oost-Europa. Deze momenten heb ik nodig ben ik achtergekomen, een paar dagen in een grote stad en even mensen en gezelligheid van anderen om mij heen. Cultuurverschillen en reiservaringen delen. Het voelt fijn anderen de belevenissen van de reis te vertellen, ook schrijven helpt hier bij.
Stap ik weer op mijn fiets dan geniet ik van de uitdaging, eenvoud en natuur. Met daarbij de spontane belevenissen, die ik telkens weer deel in mijn artikelen, maakt de reis compleet.
Als je kijkt naar mijn originele planning zie je dat ik totaal ben afgeweken van de ‘geplande’ route door bijvoorbeeld Roemenië. Ik probeer mij zo min mogelijk vast te houden aan een planning en laat me leiden door wat lokale mensen me adviseren. Vaak zijn de stops in steden de momenten waar ik de ene na andere tip krijg van de lokale mensen. Uiteraard volg ik mijn weg richting Singapore en is dat het eindpunt maar ik merk aan mezelf dat reizen met een strakke planning vooral frustrerend kan zijn en afleid van het werkelijk genieten. In het moment zijn en beleven wat er om je heen gebeurt, kennis maken met nieuwe mensen en ervaringen en humor delen.
Ik geloof dat dit de essentie van reizen is.
Ik ben blij, want ik ben bijna in Istanboel. Mijn gevoel zegt me dat daar het avontuur echt gaat beginnen.
Благодаря за четенето и ще се видим в Турция!
