Testosteron

Testosteron

“Muuuuuuuh!!”, klinkt het in de verte. Onze tent staat net overeind met een prachtig uitzicht op het meer Loch Muick. Nergens mensen te bekennen hier, afgelegen in de natuur. We lopen wat rond in een bos op zoek naar hout voor ons kampvuur. “Muuuuuh!!”, klinkt het weer. Het lijkt op het eerste gehoor om wat koeien te gaan. “Hey Henk, volgens mij zijn dat edelherten, die beesten kunnen volgens mij vet agressief zijn in de bronstijd.” Ik probeer Erwin wat gerust te stellen. We zitten hier wel veilig, geloof ik, die beesten zijn eerder bang van ons dan wij van hen. En is de bronstijd niet in de lente? Erwin weet beter, “De bronstijd is ook in de herfst, dan hebben de mannetjes een verhoogd hoeveelheid testosteron in hun bloed, ze vechten dan voor een vrouwtje.” Ik kijk om mij heen. Dat zal toch wel loslopen? “Muuuuuuuh,” klinkt het weer over de heuvels.

Hoe enthousiast ik uit Edinburgh vertrok kwam ik er al snel achter dat het toch best lastig bleek te zijn. De heuvels op verzuurde mijn bovenbeen al snel en moest ik dus lopen.

Eindelijk boven kon het afdalen beginnen. Nou, nee. Want hoe rem je eigenlijk op zo’n apparaat als je 10% aan het afdalen bent? Ik moest maar is op mijn andere been leren skaten. Voor nu bleek dat bijna onmogelijk te zijn met bepakking op mijn rug. Zo stumperde ik heuveltje op en heuveltje af.

Wildcamping in Scotland

In het kleine stadje Braemar besloten we voor een nacht in een hostel te slapen. Dat was ook wel nodig om na vier nachten wildkamperen onze kleren en ook niet onbelangrijk, onszelf een beetje op te frissen. Nattigheid gecombineerd met zweet kan, zoals je waarschijnlijk wel weet, nogal merkwaardige geuren opleveren. Het was tijd voor refreshment. Dat verliep niet helemaal op rolletjes. Toen ik dan eindelijk onder de warme douche stond bleek het kleine flesje douchegel dat ik in de supermarkt had gekocht, een deoroller te zijn. Stond ik daar, met een deoroller onder de douche.

De volgende ochtend trokken we er weer op uit, richting Loch Muick. We gingen lekker totdat Erwin ergens achter kwam. “Volgens mij hebben we de verkeerde afslag genomen.” Ik stond op dat moment te staren naar twee gele schapen. Gele schapen bestaan toch niet, dacht ik bij mezelf. “Als we nou straks naar rechts gaan komen we als het goed is weer op de goede weg terecht,” zei Erwin. En zo gezegd, zo gedaan. Al snel bleek de weg over te gaan in een bosweg, zonder asfalt of straatstenen. Lopen dus, door het bos en wat uiteindelijk uitkwam op een onverharde weg dwars door de hooglanden. Het kon mij niet meer schelen dat ik moest lopen, dit was vet mooi.

In de loop van de middag komen we bij het meer uit. Een supermarkt? Die is in geen velden of wegen te bekennen. We zijn door ons water heen. Gelukkig stroomt er een beekje met water en kunnen we daar onze flessen vullen. “Muuuuuuuh,” klinkt het in de verte. We eten nog wat overblijfselen van het ontbijt en vallen niet veel later in slaap. Tenminste in slaap. “Muuuuuuh,” klinkt het, steeds dichterbij.

Skateboarding Scotland (photocredits Erwin Zantinga)

De volgende ochtend worden we wakker. Gelukkig zonder gevecht met een edelhert. We verwarmen ons bij het kampvuur en gaan even later weer verder, op naar het stadje Ballater waar onze wegen scheiden. In de avond zit ik met een goed gevoel in de trein. Wat een week. Wat een avontuur.

En, een avontuurlijk skatetripje? Dat ga ik zeker nog eens vaker doen!

Volg Erwin via zijn blog Raw-Sleep Out. Hij gaat alleen verder naar John O´Groats, het uiterste puntje in het noorden van Schotland.