Mijn wekker gaat om 6:50u. Ik druk een paar keer op mute voordat ik om 7:30u uit mijn bed stap. Ik kijk wat slaperig voor mij uit. Buiten klinkt er lawaai. Er ratelen hakmachines waarmee bouwvakkers onze achtergevel aan het renoveren zijn. Ongelooflijk, denk ik vanuit mijn slaperigheid, dat ze precies deze tijd hebben uitgekozen om de gevels te renoveren. Thuis werken krijgt een hele andere dimensie.
Tijd voor yoga. Ik loop naar de keuken om een glas water te pakken. Vervolgens rol ik een yogamat uit om aan de andere kant van ons appartement en zo ver mogelijk van de herrie wat rek- en strek oefenen te gaan doen. Ik weet niet of dit echt yoga is. Ik doe oefenen die ik op YouTube heb gezien. “Yoga voor een sterke rug,” staat er in de titel. Precies wat ik nodig heb. Het geeft mij een goed gevoel om zo in rust de dag te beginnen. Even niet direct werk, maar eerst stilstaan bij mijn gedachten en wat ik voel. Want ja, het is nogal een rare periode nu met de hele pandemie.
“Diep ademhalen. Adem jezelf in de bewegingen.” Is het advies van de yoga instructeur in het filmpje. Een lenige dame met een lichaam waar ik jaloers op ben. In de video hangt een bordje aan de muur: “This is our happy place.” In de hoek staat een beeldje van een extreem relax uitziende boeddha. Dit moet wel helpen om dichter bij mezelf te komen.
Na drie ademhalingen zit ik met mijn gedachten al in de Google Hangout afspraak van straks. Ik maak mij ook wel een beetje zorgen. Ik ben nu volledig freelancer want ik heb zo net voor deze crisis mijn baan opgezegd. Ik zou dus gaan reizen. Ik had echt de behoefte om uit de dagelijkse routine te stappen. Even pauzeren. Op de fiets. Lekker toeren door natuur, landen en culturen. Leven in een flow van, ik zie wel wat er allemaal gebeurt. Ik had op 1 april een vlucht geboekt naar Alaska. Gelukkig krijg ik het geld terug van de luchtvaartmaatschappij. Tenminste, dat beloofde een vriendelijke stem toen ik contact had met de klantenservice. Nu ik freelancer ben maak ik mij wel zorgen over de toekomst, blijf ik in deze tijd wel voldoende werk houden? En hoe zit het met die economische crisis van straks?
Laat je nou niet meenemen in je gedachten, bedenk ik als een wijze tweede versie van mezelf. Ik haal diep adem en druk mijn billen omhoog in een andere oefening. De downward dog. Adem in 1-2-3-4 en weer uit 1-2-3-4. Ik stap met mijn voeten naar mijn handen en sta vervolgens op. Mijn armen breng ik naast me uitgestrekt omhoog en ik stoot vervolgens mijn hoofd tegen de spiegelbal die onder de kamerlamp hangt. Die hangt daar gewoon, denk ik heel mind-full, vandaag en gisteren ook al.
Ik schreef laatst over dat ik mij zoveel mogelijk probeer af te sluiten van het nieuws. Ik luister naar wat Rutte te zeggen heeft en lees bij uitzondering een artikel van de Correspondent, The Atlantic en van een selectie bloggers. Ik zie deze periode als een pauze. Een mooi moment om even alle onnodige afleidingen en slechte gewoontes van mij af te schudden. Te bouwen aan een stabiel ritme met nieuwe gewoontes. En met wat ups en downs lukt dit aardig.
Op 1 april zou ik naar Alaska gaan om te fietsen naar Argentinië. Halverwege maart werd het duidelijk dat dit helemaal niet zou gaan kunnen. De hele wereld kwam in een lockdown. Grenzen gingen dicht. Reizigers moesten massaal terug naar hun thuisland. Dat was even schakelen want ik was klaar om te vertrekken. Met spullen en een plan. Maar ook emotioneel was ik voorbereid op weken alleen zijn. In het ijskoude noorden. In mijn gedachten zat ik al in een soort lockdown, maar dan in een tent in de uitgestrekte bossen van Alaska. Gelukkig paste ik mij gemakkelijk aan, het was even wennen maar ik kon het redelijk loslaten. De reis komt nog wel, nu heb ik meer tijd om mij voor te bereiden.
Spannend was en is nog steeds het stukje financiële zekerheid. Per 1 april had ik mijn baan opgezegd. Zonder deze stabiliteit werd het vooruitzicht toch wel onzeker. Tot op de dag van vandaag ervaar ik er stress door. Ik had hiervoor een tijd lang een vaste baan en daarnaast was ik freelancer. Nu ben ik alleen nog freelancer. Hoe langer deze crisis gaat duren hoe groter de kans is dat ik moet gaan leven van mijn spaargeld. Dit vraagt van mij om op een nieuwe creatieve manier naar werk en mijn dagindeling te kijken.
De datum van vertrek is uitgesteld. Gewoon zodat ik ergens vanuit kan gaan en daar rekening mee kan houden, zonder dat ik continue een nieuw plan moet maken. Ik zou graag in januari 2021 vertrekken. Als het mogelijk is, is het minder interessant om direct na de zomer te vertrekken. Als ik midden in de winter naar het zuiden af zal dalen zullen veel bergpassen in The Rocky Mountains afgesloten zijn. Dit weegt dus ook mee om niet al in de herfst te willen gaan starten met fietsen. Dat betekent dat ik tot en met december dit jaar zekerheid in werk en inkomen zal moeten vinden. Tot op heden lukt dat aardig, maar de culturele sector wordt het hardst geraakt door de maatregelen. De toekomst is spannend.
Ik schat in dat we na de zomer weer uit een lockdown mindset zullen komen. Dit zal afhankelijk zijn van een wellicht tweede golf van besmettingen van het virus die voor het noordelijk halfrond in de herfst zal zijn. Als het weer natter en kouder wordt worden mensen meer kwetsbaar voor een griep. Ik ben natuurlijk geen wetenschapper dus misschien klopt dit ook helemaal niet. Maar goed, in tijden van onzekerheid is het fijn om een verhaal te maken voor de toekomst, iets te bedenken wat richting geeft.
Ik ben de afgelopen weken best verrast hoe makkelijk mensen zich aanpassen aan de situatie. Ik had niet verwacht dat deze lockdown ons compleet gek zou maken maar het verloopt redelijk smooth. Ik las een artikel over een voorspelling van een soort mentale crisis volgend op deze lockdown. We zijn sociale dieren en al dat afstand houden zou ons absoluut geen goed doen. Het lijkt dat we noodzakelijkerwijs en met wat kleine uitzonderingen, ons best makkelijk aan kunnen passen. Dat geeft mij wel hoop.
Deze crisis zo accepteren is toch best lastig. Je kan er flink van in de war raken. Het is iets wat ons vooral op emotioneel vlak raakt. Hoe kan dit nou gebeuren? Ik begrijp wel dat sommigen het hele 5G netwerk met een complot door de Chinese overheid de schuld geven. Ik heb ook behoefte aan een verhaal om dingen beter te begrijpen. Conspiracy zorgt voor gevoelens van morele en intellectuele superioriteit. Een gevoel van belang. Anderen overtuigen die te blind zijn om het te begrijpen is een bezigheid die voor voldoening kan zorgen. Daarom vind ik het fijn om selectief te zijn in alle informatie die op mij afkomt.
Gedachten komen en gaan. Ik haal nog maar eens diep adem. Ben ik tot rust gekomen tijdens deze yoga sessie? Ik weet het niet. Ik heb in ieder geval nagedacht. Ik trek mijn hardloopschoenen aan om een rondje te gaan rennen. Morgen doe ik weer een nieuwe poging.
