Ondertussen in Mexico

Ondertussen in Mexico

Het was best zwaar voor mij om zeven maanden geleden uit het leven in Rotterdam te stappen, om voor bijna een jaar een ander leven op te pakken.

Een leven op de fiets.

Ik koos ervoor een pittige reis te gaan maken om uit te vinden wat blootstelling aan extreme kou voor langere tijd met mijn lichaam en geest zou doen. Deze reis was niet gepland vanwege een impactvolle gebeurtenis in mijn leven, dat zou er voor kunnen zorgen dat ik alle reden zou hebben om te vluchten en mijn leven op de fiets te willen resetten. Dit was het eigenlijk helemaal niet. Ik had een lieve vriendin, een fijn en comfortabel leven in Rotterdam, werk waar ik veel voldoening uit haalde en ik was verbonden aan een groep mooie mensen die ik mijn vrienden mocht noemen. Ook had ik het al een tijd lang opgegeven om een hekel aan de maatschappij te hebben. Ik was alles gaan zien als een constante verandering en werd mij steeds bewuster van wat ik allemaal niet projecteerde op de wereld, alleen maar vanwege hardnekkige patronen uit mijn jeugd.

Inzicht meditatie of vipassana heeft mij daar veel bij geholpen.

Arctic vs desert

Reizen kan een bevrijding zijn en het ontdekken van nieuwe culturen en mensen verrijkend. Het stelde mij in staat om mij te spiegelen aan andere waarden dan de waarden waar ik mee opgroeide en nog wel eens tegen rebelleerde. De bevrijding zat ‘m voor mij vooral in dat ik leerde om uit mijn hoofd te gaan, mijzelf kwetsbaar durfde op te stellen en zo vanuit liefde mij beter te kon verbinden met mijzelf en anderen. Het constant overdenken van dingen en mij spiegelen aan anderen eiste van tijd tot tijd zijn tol. De opgebouwde emoties en de reactie daarop van mijn lichaam, maakte mij dan van tijd tot tijd neerslachtig.

In dit perspectief was een lange tijd niet in Nederland zijn een verademing. De reis van Rotterdam naar Singapore was dat echt voor mij.

Voor deze reis voelde dat anders. Ik had namelijk een kleine twijfel. Ik was voor mijn gevoel nu veel meer verbonden met mijn leven in Nederland en het ontkoppelen was dan ook veel zwaarder dan zes jaar geleden.

Mijn drijf om met tegenslag om te kunnen gaan en de wil om mezelf hierin te bewijzen bracht mij toch op het vliegtuig naar Fairbank in december vorig jaar.

Arctic vs desert

Al twijfelde ik rationeel niet om dit te willen gaan doen, was het emotioneel zwaar om alle veranderingen te omarmen. De reis naar Fairbanks met het tijdsverschil, klimaat en de hoge supermarktprijzen waren een klap in mijn gezicht. De impact van die verandering was emotioneel zwaar. Het uitzicht op de toekomst was ook niet best, ik had voor mijzelf bedacht om vijf maanden in ijskoude omstandigheden buiten te zijn, op de fiets.

Het werd een rit in een achtbaan waar gastvrijheid en vrijgevigheid mij door de kou sleepten. Ik leerde vooral, ongeacht hoe ik mij voelde, een routine te volgen die mij week op week over de ijskoude duizenden kilometers lange afgelegen noordelijke snelwegen heen bracht. Ik had de tijd en mentale ruimte niet om de schoonheid van de natuur en de mensen die mij zo omarmden, echt in te laten dalen. De dagen rust gingen vooral over herstel, schrijven en voorbereiding op wat komen ging.

Een achtbaan was het, die mij van de arctische omstandigheden naar de hete woestijn bracht. Een zo’n 9000 kilometer fietstocht van Fairbanks in Alaska naar La Paz in Mexico.

Arctic vs desert

Na de grensovergang van de Verenigde Staten met Mexico begon mijn perspectief te veranderen. Er kwam meer tijd en ruimte om de schoonheid van de omgeving, mensen en cultuur te gaan ervaren. De reden hiervan had vooral te maken met cultuur en geld. In Mexico kon ik het mij veroorloven meer te genieten, meer op een bed te slapen en hoefde ik mij minder zorgen te maken over dagelijkse uitgaven.

De woestijnen van Baja California waren heet maar prachtig. De reis van La Paz met de boot naar Mazatlán en van Mazatlán naar Mexico-Stad ging redelijk voorspoedig. Het was gelukt om op tijd aan te komen in Mexico-Stad om mij voor te bereiden op de komst van Lisa.

In Mexico-Stad aangekomen ontmoette ik daar Ana.

Anna was spontaan, lief en super gastvrij. Ze was naast fanatieke fietser onderdeel van de bike-polo gemeenschap in Mexico-Stad. Ze had samen met een vriend Louis een fiets reparatiewinkel met de naam Origin Bike Lab. Ik ontmoette haar daar in de wat zuidelijkere wijk San José Insurgentes. Het was hoog tijd om nog een reparatie te doen aan mijn fiets, want de achteras was binnenin gebroken. Onderweg van het busstation naar Ana lukte het een passende as te vinden bij een fietswinkeltje in de wijk Roma Sur. Ik mocht vervolgens Ana’s wielrichter gebruiken om de as zelf te vervangen en het wiel opnieuw af te stellen.

Ana was de perfecte host. Ix Chel uit Rosarito, had haar nummer aan mij doorgestuurd. Ik stuurde haar een berichtje toen ik uit Mazatlán vertrok met de bus richting Mexico-Stad, om te vragen of ze mij de volgende dag wilde hosten. De hoofdstad van Mexico is ongelooflijk groot, met zo’n negen miljoen inwoners. Het is fijn om iemand te hebben die mij een beetje wegwijs kon maken.

Origin Bike Lab Mexico-City

Op de dag van aankomst in Mexico-Stad gebeurde er veel. Ik begon in de middag met het afstellen van het wiel en in de avond probeerde ik mijn eerste bike-polo training. Bij aankomst in haar appartement was ik verrast met een grote toerfiets die in haar halletje stond.

“Maak je geen zorgen om die fiets,” zei ze, “die is van een Canadese jongen Keifer, hij is even terug naar Canada om lenzen te kopen en komt ‘m straks weer ophalen.”

Er lagen rommelig wat fietstassen overal. Het was me al snel duidelijk dat Ana heel vrij was en het gewoon leuk vond om mensen en dieren in haar appartement te hebben. Ana had een straatpoes geadopteerd met drie kittens, die onder haar bed zaten. Ook had ze een hondje Kalee een tijd terug geadopteerd. Ze noemde Kalee een hartendief omdat ze zo lief was.

Het appartement had twee kamers, een douche en een keuken. Er waren niet veel meubelen, dan een tweepersoonsmatras op de grond waarop ik mocht slapen. Ze sliep zelf in de andere kamer met de poesjes.

De volgende dag werkte ik aan mijn fiets en bereidde de komst van Lisa voor. We hadden afgesproken samen twee maanden in Mexico te gaan fietsen en ik was enthousiast om haar na zeven maanden weer te gaan ontmoeten. Ik boekte een betaalbaar Airbnb in de rustige wijk Navarte Poniente en haalde haar op 1 juli op van het vliegveld. Het was ontzettend fijn om haar weer te zien en we omarmden elkaar dan ook stevig.

In Mexico-City

Het was ook wel een beetje onwennig om na zeven maanden alleen te zijn nu de avonturen te gaan delen met iemand anders.

Na nog een paar dagen in Mexico-Stad met Ana te hebben gespendeerd vertrokken we naar de kleurrijke stad Pachuca en naar het groene Parque Nacional El Chico. We planden een rondje langs Mineral del Chico, Atotonilco de Grande, Huasca del Campo, Mineral del Monte en weer terug naar Pachuca.

Samen fietsen was een nieuwe balans vinden in tempo en afstand. Ik was nog steeds een beetje gewend aan de wat gehaaste mentaliteit van de afgelopen maanden. Hoewel ik de tijd wilde nemen om meer te genieten leek het erop dat ik iemand nodig had om dat echt te bereiken.

In de laatste maanden is fietsen toch wel iets geworden voor de uitdaging. Het constant gaan van a naar b en alle problemen onderweg oplossen. Nu werd het totaal anders. Overleggen over waar we heen wilden en hoeveel kilometer per dag we zouden fietsen. Concessies doen over de route, slaapplekken en het eten.

Pachuca in Hildalgo, Mexico

In Pachuca

In Pachuca leaving for Parque Nacional El Chico

Biking in Hildalgo, Mexico

Wat we hadden afgesproken was om de mooie plekjes in Mexico op te zoeken. Ons niet druk te maken dat we een grote afstand moesten overbruggen door een snoeiheet gebied.

De eerste paar dagen fietsen waren dan ook in de koele bergen. We klommen van Pachuca op 2200 meter hoogte naar een 2850 meter hoogte, een afdaling naar 1750 meter en weer terug naar 2800 meter.

Biking in Hildalgo, Mexico

In Pachuca leaving for Parque Nacional El Chico

Al waren dat soms pittige dagen was het fijn om weer verbonden te zijn. Om de dag te kunnen delen, elkaar te steunen, samen de tent op te zetten, in slaap te vallen en in de ochtend weer samen wakker te worden.


We zijn inmiddels van Pachuca naar Puebla afgereisd. We hebben beiden een virusje opgelopen en rusten wat extra uit om weer helemaal fit verder te fietsen. We gaan dan van Puebla naar Oaxaca richting het kustplaatsje Zipolite.