In 2019 heb ik geleerd dat eigenaarschap en commitment voor mij heel belangrijk zijn. En ik bedoel daarmee om mijn leven vorm te kunnen geven op mijn eigen voorwaarden. Dat mij verhouden tot een collectieve norm heel veel rust geeft maar deze rust heel snel verandert in een ongemakkelijke uitzichtloosheid. Ik zou dit los kunnen laten, genoegen kunnen nemen met het hier en nu, zoals het hoort, leren mijn identiteit te vormen rondom de norm. En geloof me, ik heb dat geprobeerd maar daar ben ik bijzonder goed in gefaald.
Begin 2019 ben ik met een coach gaan praten over een groot intern dilemma. Een dilemma dat neerkomt op dat ik onrustig wordt wanneer ik geen uitzicht heb op een zelf vormgegeven ambitie. Een avontuurlijke ambitie. Een periode waarin ik even geen onderdeel ben van een systeem en ook niet gebonden ben aan een norm. Ik ben nu 32, heb een relatie, een geweldig fijne baan en huur een appartement in Rotterdam.
Het dilemma is dan ook of ik dit allemaal op het spel zou willen zetten voor een wellicht wat egocentrisch en ambitieus idee van een eenzame periode in mijn leven met een fiets en een tent.
In de gesprekken met mijn coach kwamen we al snel tot een heel belangrijk inzicht. In volle potentie jezelf kunnen zijn en zo ook je leven vorm kunnen geven is het mooiste en wellicht ook het belangrijkste in een mens.
In het verwezenlijken van mijn volle potentie werd ik gevangen in een paradox. Ik voel een enorme druk, een druk die zich vormt rondom verwachtingen (eigen en van anderen) die sterker worden naarmate ik meer verantwoordelijkheid neem voor een rol in de samenleving. Met een rol in de samenleving bedoel ik vooral het zijn van een echtgenoot, wellicht een vader, de emotionele connectie met familie en werken aan een betere samenleving om daarvan ook een thuis te kunnen betalen. Het komt erop neer dat ik er gewoon ben om als onderdeel te functioneren van een gemeenschap en voor elkaar te zorgen. Elkaar te helpen met problemen, een luisterend oor te zijn maar ook om plezier met elkaar te hebben.
Ik kwam met meer onderzoek naar mezelf op een identiteitsvraagstuk uit. Ik geloof er namelijk in dat je identiteit, wie je bent, zich heel sterk vormt rondom welke situatie en met welke waarden je bent opgegroeid. En de daarbij behorende trauma’s die zich vormen rondom de menselijke problemen die we allemaal hebben. En een andere laag, namelijk de gemeenschap, vaak een kerkelijk of ander spiritueel verband die invloed heeft in hoe problemen gezien en geaccepteerd worden (of juist niet).
Mijn identiteit vormt zich rondom iemand die heeft geleerd onafhankelijk te zijn omdat mijn ouders dat belangrijk vonden. Ik ontwikkelde mij als iemand die zich afzet tegen verwachtingen die door anderen zijn opgelegd en zich vrijvecht van deze verwachtingen. Ik voelde mij vaak anders of misschien kwam ik daar op latere leeftijd achter. Ik was altijd iemand die zijn eigen leven vormgeeft en heel goed leerde om alleen te zijn. Ook leerde ik op jonge leeftijd al mijzelf te beschermen tegen emotionele pijn. Uit bescherming voor situaties of van anderen door pestgedrag.
Ik heb er jaren heel veel aandacht aan besteed, boeken gelezen, naar plekken gegaan die uit mijn comfort zone waren, om bewust te worden van hoe ik eigenlijk in elkaar steek. Vriendschappen van anderen was ik jaloers op. Mijn vriendschap was met mijzelf. Een goede connectie bouwen met iemand anders ging gewoon ontzettend moeilijk omdat ik mij niet open kon stellen. Tot ik mij af ging vragen, waarom floreer ik zo alleen, wat de f*** is fout met mij?
De conclusie? Mijn eigen verwachting over wie ik eigenlijk hoort te zijn tegenover wie ik wil zijn is een paradox. Ik wil een collectief mens zijn met heel veel vrienden en een hele belangrijke rol in de samenleving. Wie ik eigenlijk ben is iemand anders. Een introvert die zich heel goed kan afsluiten. Die zijn tent in de duinen opzet en twee dagen compleet afgezonderd van de zee geniet.
Goed leren communiceren en een emotionele band met anderen opbouwen staat hier haaks op. Ik kwam eerst onbewust en daarna bewust tot een ontzettend mooi inzicht, vooral tijdens mijn fietsreis door Europa en Azie. Namelijk hoe mooi de verbinding is tussen mensen in een collectieve samenleving, dat gevoel heb ik zelf namelijk nooit echt gekend.
Ik gaf dit jaar meerdere keren een lezing over mijn identiteit. Verhalen over de avonturen in mijn reis had ik al meer gedaan en om lezingen interessant te houden zocht ik naar verdieping. Ik ben toen dieper naar mezelf gaan kijken. Lastig want dat maakte mij oncomfortabel. Ik leerde zo comfortabel te worden met mijn oncomfortabele zelf om erover te kunnen vertellen. Dit was ontzettend moeilijk maar tegelijkertijd voelt het achteraf heel bevrijdend.
De bevrijding zit erin dat ik door deze ontdekking eigenaarschap kan nemen voor wie ik ben. Verwachtingen naar anderen goed kan managen en mijn eigen persoonlijke grenzen hierin sterk kan bewaken. Ik ben bijvoorbeeld gewoon geen groepsmens en als ik wordt uitgenodigd voor een belangrijke borrel zie je mij niet op de voorgrond. Of ik zeg gewoon eerlijk dat ik niet kom omdat ik mij ongemakkelijk voel in een groot gezelschap. Dat dit uperhaupt een optie is voelt nu ik het beschrijf zelfs emotioneel. Om erkenning bij anderen te krijgen moest ik altijd de beste versie zijn van hun verwachtingen. Maar de f***ing waarheid is, dat dit helemaal niet hoeft.
Mensen die daarmee niet kunnen leven creëren voor hunzelf een probleem, namelijk dat ik niet kan voldoen aan hun verwachtingen. Dat is namelijk mijn probleem niet zolang het mijn verwachting niet is. En dat scheelt, want dan hoef ik het ook niet op te lossen door mezelf voor te doen als iemand die deze verwachting niet eens kan waarmaken.
Op deze manier voor jezelf opkomen vergt moed, daadkracht en ook vaak confrontatie. En vooral voor het laatste moet je sterk in je schoenen staan. Ik vind het heel erg moedig als mensen die confrontatie op durven zoeken om hun eigen grenzen te bewaken en er vervolgens voor zorgen dat ze in hun volle potentie kunnen floreren.
Ik zie 2019 als het jaar waarin ik met hulp van mijn coach en anderen tot deze inzichten ben gekomen. Ik heb mijn baan opgezegd, over drie maanden ben ik werkloos. 2020 zal voor mij een heel avontuurlijk jaar gaan worden en ik kijk er heel erg naar uit.
Ik ben heel dankbaar als je dit artikel aandachtig hebt uitgelezen en hoop dat je jezelf erin kan spiegelen en het je kracht geeft.
Ik wens je een 2020 toe waarin je jezelf kan zijn en je in je volle potentie kan floreren.
