Verdwaald in Albanië

Verdwaald in Albanië

In het noordelijke berggebied van Albanië, in de buurt van Koman, maak ik een stop. Ik zie een bordje met potjes honing erop. Laat ik even een potje kopen voor onderweg. Ik loop het erf op waar allemaal kippen, biggetjes, geiten en ander vee rondloopt. Een jongetje komt op me afrennen: “honey, honey!?” Ik knik beamend en hij rent weer naar binnen. Één voor één komt de hele familie om me heen staan. De jongen komt terug met een pot die ongeveer zo groot is als mijn achtertas. “20.000 lek!”, roept hij enthousiast. Even ter verduidelijking, 20.000 lek dat is een klein maandsalaris voor de gemiddelde Albanees. De wisselkoers is een euro tegenover 140 lek. Deze pot kost dus bijna 150 euro. Ik kijk de jongen vragend aan en zijn vader opent zijn portemonnee en laat een briefje van 1000 lek zien. Aah, dat is wat anders dan de jongen roept. Ik heb alleen een briefje van 500 lek en 5 euro bij me. De hele familie praat tegen me aan. We komen er niet uit en de taalbarrière is een ramp. Zal ik gewoon maar weglopen? Die pot is toch veel te groot.

Bike at old city Dubrovnik

Langs de kust van Kroatië had ik twee fietsers ontmoet, Chris en Ivona uit Polen. Zij kwamen vanuit Istanboel gefietst, na met het vliegtuig van Singapore naar Istanboel gevlogen te hebben. Hun reis daarvoor was vanuit Polen door Rusland naar beneden tot Singapore. Chris kwam als eerste langsfietsen. Hij fietste in tegenovergestelde richting. En na een korte groet besloot ik hem achterna te gaan. Hij was de eerste fietstoerist die ik sinds Nederland, Duitsland, Oostenrijk en zelfs Italië was tegengekomen. Ik wilde even een praatje maken en haalde hem terug in. Later sloot zijn vriendin Ivona ook aan in het gesprek. Hun advies was om in Montenegro na Kotor de bergroute te pakken. Ok, dat zet ik even in mijn telefoon.

Cycling the coast in Croatia

Na de grens van Kroatië naar Montenegro had ik een wilde zoekavond naar een plek om te kamperen. Het bleek namelijk hier net na Hercegnovi feitelijk onmogelijk te zijn om wild te kamperen. Een groot vliegveld, met daaromheen vieze wijde vuilnisplekken met veel, heel veel prikkelbosjes. Een inspectiebezoek leverde al snel een gat in mijn enige lange fietsbroek op. Gelukkig vond ik later in het donker een redelijk rustige plek in een moeilijk bereikbaar bos.

In de morgen werd ik wakker door hard klinkende geweerschoten. Ik schrok me wezenloos. Waar had ik nou weer mijn tentje neergezet, de oorlog hier was toch allang over? Niet veel later kwam er een jager voor me tent langsgelopen, het geweer wat hij bij zich had was nog groter dan zijn speurhond. Vrolijk begroette hij me met: “dobre joetroe.” Wat goedemorgen betekent. Nou ja zeg, ik lag zo ongeveer in zijn schietveld maar meneer scheen het niet te boeien, zo leek het.

Toen ik in de morgen nadacht over wat ik gefietst had herinnerde ik me plots weer iets. Ik keek in mijn telefoon en zag de stad Kotor staan. Chris en Ivona hadden mij geadviseerd om daar het berggebied Lovćen te gaan fietsen. Oeps, voorbij gereden. Of ik echt wat gemist heb? Ik weet het niet, deze route was ook gevaarlijk mooi.

Sunset Montenegro coast

En bovenal, zou ik een geweldige ontmoeting mislopen. Toen ik een bakje koffie ging drinken in een benzinepomp, begon de bedienende jongen flink tegen me te babbelen. Gezellig over voetbal waar ik he-le-maal niets van afweet. Gelukkig kan ik heel goed doen alsof. Later maakte ik kennis met de hele pompcrew en hebben we de hele middag gezellig staan te kletsen. Kilometers maken? Oh ja! Helemaal vergeten!

Amazing gas station personnel #3hourcoffee #montenegro #r2s

Na twee dagen wel kilometers gemaakt te hebben, kwam ik aan bij de Albanese grens. Spannend Albanië, dacht ik. “You speak Serbian?”, zei de douane in kwestie. “No, English”, vertelde ik hem. “Where is your document for bike?”. Ik schrok me rot, had ik toch wat vooraf moeten regelen? “I don’t have a document for bike, didn’t know you need one”, legde ik hem uit. Hij keek zijn collega aan en zei bloedserieus: “no document for bike.” Zijn collega keek mij strak aan. Ik begon te denken aan een oplossing want terug fietsen ging het niet worden. Zou ik hem om kunnen kopen? “We have problem”, zei de meneer achter het raampje. “Yes, problem”, herhaalde zijn collega er wijs achteraan. Ik had geen zin in ‘problem’ en net op het moment dat ik hem wilde vragen wat hij wilde om dat document te regelen, begonnen ze beide flink te lachen. “Ha-ha-ha no document for bike, just joke, go!” Hmrrrggff, gepaard met hartkloppingen lachte ik zenuwachtig mee. Gaf ‘m een boks en dacht bij mezelf, ja dit was wel een goeie. Heel leuk, misschien iets te leuk.

Albanië bevalt me wel, je merkt goed dat het land armer is maar dat maakt de mensen er niet minder vriendelijk op. Wat me wel raakt is de ongelooflijke puinhoop overal aan plastic tasjes en flesjes tot aan de hele inhoud van containers langs de weg.

Cow in Albania

Ok, terug naar de pot honing.

De dochter van de desbetreffende boer die mij net 1000 lek liet zien, grabbelde ongestoord wat in mijn portemonnee tussen ongeveer vijf verschillende valuta’s en vond nog een twee euro muntstuk. Bij elkaar bleek dat genoeg te zijn voor een kilo honing.

Crossing Albania

Met geen geld meer op zak fietste ik door de bergen naar de grote stad Koman. Aangekomen bleek Koman helemaal geen grote stad te zijn maar meer een dorp met vijf huisjes, een restaurant en een hotel. Hier kon ik met geen mogelijkheid aan contant geld komen en zelfs gewoon pinnen kon hier niet. Gelukkig was de hoteleigenaar een uiterst vriendelijke man die mij wilde helpen met het lenen van 20 euro in lek. Op goed vertrouwen zou ik die terug storten op zijn bankrekening. Hiermee kon ik naast wat boodschappen ook de boot pakken van Koman naar Fierze. Niet alleen een prachtige tocht maar dat scheelde mij een wilde fietsrit op een vrijwel onbegaanbare weg door hoge bergen.

Boat Koman - Fierz  in Albania

In Fierze pak ik een route die naar Kosovo lijkt te gaan. Na 2.000 meter klimmen en een stop bij een aantal Albanese werkers blijkt dat niet zo te zijn. Zonder kaarten, navigatie of wat dan ook probeer ik maar een eind weg te fietsen. Ik wilde het meer volgen maar dat was volgens de Albanezen een te lange route richting het oosten. Rechtsomkeer en weer terug naar Fierze en daar maar weer vragen.

North Albania

Vervolgens heb ik heel de middag Kosovo naar iedereen geroepen die me maar aankeek, met een arm ergens naartoe stekend. Aan het einde van de dag zonder ook maar een cent bij me te hebben, kom ik uitgeput aan bij de grens naar Kosovo.

Kijk voor regelmatige foto updates op mijn Flickr account.