Verdwaasd staar ik voor mij uit. Het kostte wat moeite om een fijne kampeerplek te vinden. Dat is gelukt. Prachtige heuvels strekken zich voor mij uit. Toch kan ik er maar moeilijk van genieten. Er komen drie jongens op mij afgelopen. Ik kan nu eigenlijk helemaal geen pottenkijkers gebruiken, gaat er door mij heen. Tegelijkertijd besef ik mij direct dat het juist leuk is om lokale mensen te ontmoeten. Mijn hoofd dwaalt van gedachte naar gedachte. Ik voel mij raar. Ik kan gedachtes ook niet meer relativeren. Ik ben de controle totaal kwijt.
Wat is er met mij aan de hand?
‘Dehradun,’ klinkt het door de speakers in de trein. Ik schrik wakker. Dehradun? Dat is het eindstation, dan ben ik door Haridwar heen geslapen! Dat was namelijk het plan. Haridwar. De heilige stad. De badplaats. Waar de Ganges rivier zich splitst en duizenden Indiërs zich jaarlijks komen wassen. Ik ben even in de war. Waar is Dehradun eigenlijk?
Ik loop samen met een Amerikaanse man de trein uit. Thom, heet hij. Thom draagt een comfortabele witte pyjama en heeft lang grijs haar. “I’m doing the yogi thing.” Was zijn antwoord toen ik hem vroeg wat hij ging doen in het noorden. ‘The yogi thing?’ Zou dat een leven zijn zonder stress? Ik ben hier om te ontstressen. Wellicht heeft hij advies voor mij.
Met deze nieuwe bestemming moet ik even een nieuw plan bedenken. Gelukkig weet Thom raad. Hij adviseert mij om naar Mussoorie te gaan. Daar is het lekker cool. Mussoorie? Nooit van gehoord. Maar wat kan ik doen? Haridwar is minstens 200 kilometer naar het zuid-oosten, daar ga ik dan wel heen op de terugweg.
Een bus gaat van Dehradun naar Mussoorie. Een twee uur durende hobbelige rit die steeds hoger de bergen in gaat. Het laatste half uur is tenenkrommend. Ik moet wennen aan het formule 1 gedrag van de chauffeur. In bochten vliegen we langs de afgrond. Remmen doet de chauffeur bijna niet. Als er een scherpe bocht naar rechts nadert duwt hij hard op de claxon. Ik hou mijn hart vast. Elke keer gaat het weer net goed.
De volgende dag loop ik half strompelend naar de apotheek. Een heftige diaree heeft mij meester gemaakt. Met wat handgebaren maak ik dit duidelijk in een klein apotheekje in de hoofdstraat. Niet veel later loop ik 75 cent armer en met een tiental pillen rijker de deur uit. Ik heb geen idee wat mij zojuist verkocht is. Maar ik ga het slikken, twee weken hier aan de diarree gaat ‘m niet worden.
In de avond voel ik mij ziek. Heel ziek. De pillen blijken gelukkig goed te helpen. De volgende dag voel ik mij stukken beter. Ik durf alleen niets meer te eten dan witte boterhammen met kaas klaargemaakt in mijn eigen pannetje.
De volgende dag waag ik het. Met Annie en een tas vol kampeerspullen skateboard ik weg uit Mussoorie. In prachtige bergen en onder een heerlijke zon. De temperatuur is ook comfortabel.
Na een dag skaten, een ontmoeting, korte busreis en een zoektocht naar een kampeerplek, kom ik aan in het dorpje Kyardha. In de avond begint het gevoel van stress mij te overheersen. Een dag lang in de zon. Een dag lang aan de antibiotica. Een dag lang intensief skateboarden. Ik wrijf in mijn pijnlijk verbrande nek.
De drie jongens benaderen mij.
“Sir, are you going to sleep here? Are you sure? Are you not afraid of tigers?”
