Liefde en familie

Liefde en familie

Het is alweer vier maanden geleden dat ik mijn laatste artikel geschreven heb. Mijn website kleurt nog wit van alle sneeuwfoto’s. Niet dat ik stilgezeten heb, een tijdschrift ontwerpen en uitbrengen kost veel tijd en daar moest ik even van bijkomen. Het is vooral in de avonduren want overdag werk ik voor het grootste gedeelte van de week. Verder doe ik zo nu en dan een lezing, een interview of schrijf een artikel voor een website of magazine.

Op een of andere manier kan ik moeilijk wennen aan de drukte. En ik vraag me dan ook vaak af of ik niet verwend ben geraakt door mijn fietsreizen. Ik mis vrijheid. Het simpele leven op de fiets is niet te vergelijken met het leven in de stad, met een baan, het dagelijks streven naar meer. Meer ambitie, hogere doelen, verbetering, persoonlijke groei. Dat maakt het dat, in mijn ogen, mensen zich druk maken over dingen die er helemaal niet toedoen. Geluk is relatief en soms vraag ik me af of ik wel gelukkig kan zijn in Nederland, in een stad, zover van de natuur. Natuurlijk, zegt een zacht stemmetje dan in mijn hoofd, je hebt hier liefde en familie, de twee belangrijkste zaken in je leven.

Sinds vorig jaar woon ik samen met Lisa in Rotterdam Zuid. Een hele dynamische omgeving met veel verschillende culturele achtergronden. Ik haal mijn brood bij de Turkse bakker, mijn lunch is een Surinaams broodje en in de avond ga ik voor een snack naar de Poolse avondwinkel. Het leeft hier, zo nu en dan komt de lieve Turkse buurvrouw eten brengen, laatst een gefrituurd broodje. Het Bulgaarse buurjongetje en buurmeisje hangen over de schutting nieuwsgierig vragen te stellen over wat we aan het doen zijn in de tuin. Er zijn regelmatig leuke culturele activiteiten, Afrikaanse muziek, lekker aan de Maashaven eten of een gezellig knusse theatervoorstelling in de wijk Charlois. En een stukje verder op de pier kunnen we naar de bioscoop, in het Lantaarnvenster. Elke ochtend spring ik op de fiets om in 15 minuutjes over de Erasmusbrug naar mijn werk in het centrum van de stad te fietsen.

So far, so good.

Nederland is een fijn land om in te leven, alles is tot perfectie georganiseerd. En misschien sla ik hier wel een spijker op z’n kop. Is dit wel een systeem waar ik onderdeel van kan zijn, van het veilige, de zekerheid. Vroeger, helemaal voor mijn fietsreis naar Singapore was ik nog weleens op zoek naar de zin van het leven. In de jaren ben ik er achter gekomen dat er inderdaad geen zin is als je niet vanuit jezelf ergens voor staat. Ergens voor staan kan in de breedste zin van het woord. Voor familie, politieke idealen, religie, carrière of een persoonlijke droom. Dit zorgt ervoor dat we passie uitdragen, het delen met anderen en onderdeel zijn van een community. In Nederland lijkt het wel of alle passie verzameld is rondom carrière en onze persoonlijke ambitie daarin. Het streven naar meer heeft het overgenomen van content zijn met wat je hebt. We leren alleen maar om meer te hebben omdat content zijn met wat je hebt niet goed is voor de economie. Om comfortabel te zijn met onze rommelige menselijke zelf zou niet goed zijn voor het bedrijfsleven.

Gelukkig komt er zo nu en dan iemand langs, als gast via WarmShowers, die perspectief brengt. Zoals gisteren nog, toen stond Christos uit Griekenland voor de deur. Hij fietst door Europa om aandacht te vragen voor het herbouwen van het Libertatia gebouw in Thessaloniki in Griekenland. Passie heeft Christos, hij is activist en strijdt tegen het facisme in Griekenland.

7518649600_IMG_2785

Vanmorgen stapte hij op de fiets. Hij ging een vluchteling ontmoeten die hij ooit geholpen had in Griekenland en die nu in Rotterdam woont. Morgen zou hij naar het protest tegen gaswinning in Groningen gaan. Zijn fietsreis staat in het teken van activisme. Ik voel zijn passie en het geeft mij energie.

Op dit moment ben ik druk met van alles en nog wat. Onlangs heb ik een artikel geschreven voor de aankomende editie van de Wereldfietser. Ik ben bezig met het editen van een video van mijn winterreis die ik wil gaan insturen bij filmfestivals. Ezra Ninti gaat daarvoor de muziek produceren en Tegan Phillips gaat comics maken. Ik heb geleerd de lat hoog te leggen dus daarom zal ik er nog wel even druk mee zijn.

Het is inmiddels een traditie geworden om in de zomer een avontuurtje op te zoeken samen met Lisa. In 2014 reden we met een tandem door Frankrijk. In 2015 gingen we backpacken in China. In 2017 liftend door Frankrijk en nu in 2018 waren we te vinden in Spanje. We liepen de Serra de Trumantana in Mallorca. Nu is Mallorca niet de eerste vakantiebestemming die onze aandacht zou trekken. Een geheime tip liet onze aandacht vallen op een wandelroute in het westen van het eiland. In juli en augustus is het daar zo bloedje heet dat er maar weinig toeristen op de trail te vinden zijn. En dat klopte, we hadden twee weken van puur genieten op de mooiste plekjes midden in de natuur.

Start at Pollença

Serra de Tramuntana

Last night campsite ❤️

Spanje is een heel fijn land om in te reizen. Ik vind de cultuur heel interessant. Mallorca is een eiland waar jaarlijks meer dan 10 miljoen toeristen heengaan. Het grootste gedeelte blijft hangen in het zuiden op stranden om lekker bruin te bakken en in de avond een vakantieliefde te scoren. De plekken aan het water in het westen en de bergen van de Serra de Tramuntana waren vooral bezet door stelletjes. Daar pasten wij wel tussen.

Wandelen is zwaar, vooral in de bergen. Gelukkig was het in de bergen lekker cool, en we konden daar onze tent opzetten om het zelfs koud te hebben in de nacht. En, over wandelen gesproken, volg ik al een tijdje een jongen, met de naam Christoph, die wandelt van China naar Duitsland. In 2007 begon hij met wandelen, inmiddels is hij in Azerbeidzjan, en in dit filmpje liep hij door China.

En Henk, wat is jouw volgende avontuur? Je bent niet de eerste die dit vraagt. Ik krijg de vraag regelmatig, alsof het niets is, naar me toe geslingerd. Mijn antwoord blijft nog even dat ik het niet weet. Mocht je nog tips hebben hoor ik het graag. Voor nu duik ik nog even voor inspiratie in de boeken van Frank van Rijn.