Levenslessen van een jaar fietsreizen

Levenslessen van een jaar fietsreizen

Op een dag bedacht ik me dat ik ooit in mijn leven een grote reis zou gaan maken. Wat en waarom wist ik niet precies. Het ontzettend goede gevoel dat ik kreeg bij het lezen van reisverhalen was daar voldoende voor. Of het nu om iemand ging die zich volledig liet gaan op Thaise stranden of iemand die zich alleen met een tent waande door natuurparken. Er was meer dan mijn leven in Nederland en ik ging het hoe dan ook ontdekken. Ik had de behoefte om te ontsnappen aan de dagelijkse sleur. Ook al wist ik nog niet hoe een dagelijkse sleur nou echt voelde. De angst om vastgeroest te zitten was er al voordat ik begreep wat vastroesten eigenlijk betekent.

Het idee dat wanneer ik mijn studie zou afronden, ik zou gaan werken, een huis kopen, trouwen en een gezin zou gaan stichten, motiveerde mij niet. Ik had eigenlijk gewoon een angst voor het bekende en ik was bang dat het bekende uitzichtloosheid zou opleveren. En dat was voor mij toch wel een van de belangrijkste triggers, meer begrijpen van de wereld, mezelf, mijn gevoelens en ontsnappen aan een uitgestippeld bestaan.

Toen ik op 2 februari in 2015 wegfietste had ik hoge verwachtingen van wat er allemaal zou gaan gebeuren. Ik was gevoed met boeken en artikelen die de hoogtepunten van reizen vertelden. Dat ik dit nu zelf ging doen gaf mij een ontzettend sterk gevoel van zelfcontrole.

Ik was ambitieus maar had werkelijk geen idee van wat komen ging. En dat motiveerde mij. Heel erg.

Mijn studie was interessant en het leerde mij om het beste uit mezelf te halen, maar er was altijd nog iets belangrijker dan een buitengewone carrière, namelijk de drang naar avontuur. Die reis, die ontsnapping aan een leven die er in mijn beleving treurig voorspellend uitzag, gaf mij hoop.

Dali, China

De fiets waarop ik wegfietste, was letterlijk het schip van mijn bestaan geworden. Ik kon snel of langzaam gaan, links afslaan, rechts afslaan, stoppen en slapen en de volgende ochtend weer verder fietsen. Wanneer ik maar wilde. Ik had werkelijk alles in eigen hand. Mijn omgeving veranderde totaal en daarbij ook alle externe invloeden die bepaalden wat voor mij belangrijk was.

Door de nieuwe ervaringen en ontmoetingen kon ik mijzelf continue afvragen, wie ben ik? Wat zijn mijn angsten? Waar geniet ik van? Waar geef ik het meeste om? Wat is nou echt belangrijk voor mij? Ik kon zo al mijn keuzes en prioriteiten herontdekken zonder dat iemand anders die voor mij bepaalde. Eigenlijk was ik ontsnapt aan de harde werkelijkheid van een beïnvloedbare wereld. Met daarbij een ontsnapping aan mijn gevoelens, die werkelijk continue alles van deze wereld in twijfel trokken, en afvragend wat het hogere doel nou eigenlijk zou zijn van mijn bestaan.

Deze hele fietsreis was voor mij een vlucht van een voorspelbare realiteit.

Ik krijg nog weleens de vraag gesteld, wat ik nou uit deze reis gehaald heb. Wat doet nou een jaar reizen op de fiets met je?

En dat is een van de moeilijkste vragen om te beantwoorden, helemaal zo even tussendoor op een feestje met een flesje bier in mijn hand. Het is zo een moeilijke vraag omdat het een vraag over mijn identiteit is. Mijn identiteit zo even uit mijn mouw schudden of uitleggen wat 25 culturen voor invloed hebben op mijn waardehiërarchie is een bijna onmogelijke vraag. Ik kan hem namelijk nog steeds niet beantwoorden.

Trabzon provincie, Turkije

Wat ik wel geleerd heb is dat hoop voor de toekomst ontzettend belangrijk is in ons leven. Mensen zijn geen wezens die in een volledige comfortabele omgeving altijd maar uitstekend functioneren. Niet ik in ieder geval. Dat is vaak wel het uitgangspunt van de maatschappij. Comfort en veiligheid die zorgen voor een stabiele toekomst. Het rare is dat al die comfort en veiligheid voor mij zorgen voor ongelooflijke uitzichtloosheid. Ik wil namelijk helemaal niet weten hoe de komende 10 jaar er voor mij uitziet.

Als het leven voor mij zo makkelijk is dat ik met weinig inspanning dag in dag uit mijn bestaan kan hebben, begin ik mezelf angstig te voelen. Dat is namelijk mijn overlevingsmechanisme, hoe ik problemen oplos en geleerd heb emotioneel te overleven in een realiteit die niet altijd rozengeur en maneschijn is.

Een stukje hoop heb ik toegevoegd door mijn identiteit te vormen rondom reizen en avontuur. Met enthousiasme naar de toekomst, niet alleen in andere culturen maar daarbij ook bewustwording en acceptatie van de realiteit van het leven in Nederland.

Onze identiteit rolt als een sneeuwbal door ons leven en verzamelt zo telkens meer waarden en betekenis. Je keuzes gebaseerd op die waarden zijn daar inherent mee verbonden. Voelen we ons slecht en hebben we niet het vermogen om die sneeuwbal te sturen, zullen we ons altijd hetzelfde blijven voelen. Een nieuwe omgeving of verandering brengt namelijk perspectief. Verschillende culturen en ontmoetingen en gesprekken met mensen die in een hele andere omgeving zijn opgegroeid brengen mij perspectief. En perspectief staat voor mij gelijk aan hoop.

 

Kho Rock, Thailand

 

Want dat is misschien wel het dichtste bij een antwoord op die vraag. Ik heb mijn identiteit gevormd vanuit alle ervaringen en ontmoetingen en daardoor mijzelf beter leren begrijpen, waar ik vandaan kom en waar ik naartoe wil, mijn waardehiërarchie. De veranderlijke mij, een meer zekerdere mij, een meer bewustere mij, een meer hoopvolle mij.

Die dag dat ik mij bedacht dat ik ooit een grote reis zou gaan maken creëerde ik een verhaal voor de toekomst. Verhalen van de toekomst bepalen onze hoop. En ons vermogen om van die verhalen werkelijkheid te maken is wat betekenis geeft aan ons leven.