Vanuit mijn tentje met ijstenen schrijf ik een nieuw verhaal over mijn avonturen op de fiets. De afgelopen dagen een dolle tocht door de Duitse besneeuwde bergen.
Elke dag wakker worden op een andere plek, in een andere staat en niet wetend wat de dag gaat brengen. Vrijheid. Ik ervaar het nu. Het doet me goed, al moet ik de kou elke dag weer trotseren.
Na mijn vertrek vanuit Rotterdam heb ik de teentjes flink om de pendalen gespannen. Gisteren reed ik ruim over de 500 kilometer heen, want mijn motto is nog steeds: snel naar het oosten want daar is het goedkoop. Voor de geoefende rijder is dit natuurlijk geen wereldprestatie, maar ik ben best trots met wat ik de eerste week heb weten af te leggen. Ik zit namelijk ruim op schema en dat geeft me een prettig gevoel.
Een grote verassing was een bezoekje van mijn zus en haar vriend in het Duitse Drünen. Zij kwamen op de motor mij hals over kop nog even extra gelukwensen. Dank je wel helden!
Het was snel klaar met de vlakke pret nadat ik vanuit Drünen was vertrokken. Sneller dan verwacht fietste ik door wit besneeuwde bergtoppen. Was dat niet koud? Jazeker, temperaturen waren op hoge punten tussen de -5 en -10. Ik had het geluk dat mijn band lek was die ik om de 25 kilometer moest bijpompen. Dat zorgde ervoor dat ik warm bleef. Soms waren mijn tenen zo koud dat ik moest gaan lopen om ze weer op temperatuur te krijgen.
Na veel getob met mijn lekke band besloot ik op een morgen de band maar is te gaan plakken. In de sneeuw, met me koude vingertopjes, aan de slag. Wat mij toen overkwam was mijn eerste ervaring met vrijgevigheid onderweg, er gebeurde namelijk iets compleet onverwachts!
Na een kwartier rommelen stopte er een man in een oude jeep met een enorme baal hooi achterop. Hij sprak geen woord Engels, en ik praat welgeteld twee woorden Duits en de rest is Nederlands met een Duits accent. Ik kreeg de man dus niet uitgelegd dat ik mijn band gewoon kon plakken. De man, Joseph was zijn naam, was daarentegen overtuigd dat ik een nieuwe band nodig had. Goed, ik uiteindelijk de situatie maar het vrije loopje laten gaan. Joseph ging een nieuwe binnenband halen in een dorp tien kilometer verderop. Joseph weg en vervolgens stopte er een wat oudere dame. Even een praatje en ik aan haar de situatie duidelijk gemaakt. Na anderhalf uur, en een geplakte band verder kwam Joseph weer terug. Hij keek me verwonderend aan, dat alles toch in de startblokken stond. Maar goed, een reserveband is natuurlijk altijd welkom.
Joseph schreef zijn adres nog even op met de mededeling dat ik een kaartje moest sturen vanuit Singapore. Maar toen, Joseph weg, stopte diezelfde dame weer, en waarmee! Met een warme bak koffie en twee berliner broodjes, speciaal voor mij gehaald. Dat was puur genieten, was die lekke band toch zo vervelend nog niet!
Ik draai er niet omheen, ik ben altijd zo optimistisch mogelijk maar de laatste dagen waren zwaar, heel zwaar. Vooral het stukje Ardennen. De kou en de bergen zijn niet altijd een pretje. En lig je eindelijk lekker verstopt in een bos, warm in je slaapzak, blijkt er een stukje verderop een vliegveld te zijn. Komt er om de 10 minuten zo’n ding over je heen. Dan doe je geen oog dicht, terwijl je de rust hard nodig hebt. Het is niet altijd even fijn maar toch heb ik het gevoel dat dit echt een droom is die uitkomt. Waar ik van geniet? Niet weten van wat er komen gaat, veranderende natuur, cultuur en de immense gastvrijheid die er overal is!
Op advies van een mede avonturier heb ik ervoor gekozen om de Brennerpas te gaan fietsen. Een kleine wijziging op de route. Deze pas blijkt namelijk de enige te zijn waar ik zonder winterfiets het dik besneeuwde Oostenrijk kan doorkruisen. Dat wordt dus een stukje Noord-Italië en vervolgens door Slovenië naar Kroatië. Hopelijk zijn de temperaturen daar zachter!
Tot over een week!