Lav voor Armenië

Lav voor Armenië

Lav betekent in het Armeens goed. Ik gebruik het als liefde, liefde die ik gekregen heb voor dit land met de mensen die er wonen.

Met trots ben ik onderweg op de fiets vanuit Yerevan. Ik heb net een lift afgeslagen naar Tehran die was aangeboden door een Iraanse jongen in het hostel waar ik verbleef. Het was verleidelijk maar ik wilde het gebergte van Armenië echt niet missen.

image

In een dorpje dat ik passeer kan ik in geen mogelijkheid een supermarkt vinden om mijn water bij te vullen. Ik besluit het een jongen, die iets ouder dan mij lijkt, te vragen. Hij wenkt me mee naar zijn huis waar zijn moeder vraagt of ik koffie wil. Koffie vind ik lekker dus ik ga mee naar binnen. Ik weet haar nieuwsgierigheid te sussen door in gebarentaal uit te leggen wat ik aan het doen ben. Niet veel later loop ik het huis uit met een fles gevuld met water en een tas met van die lekkere deegpannenkoeken, kaas en verse kruiden. Ik kan de gastvrijheid ook deze keer weer niet geloven, alhoewel ik er inmiddels iets meer aan gewend ben.

Ieder land wat ik tot nu toe doorkruist heb kent wel gastvrijheid. Bij sommige culturen is het meer vanzelfsprekend dan bij andere. Mensen die graag anderen willen helpen en blij willen maken. Iets wat iedereen wel op een bepaalde manier in zich heeft. Mensen ontfermen zich over me, ik ben er dankbaar voor.

Later op de dag word ik van de weg geroepen door een man net na het dorpje Shaghap. De man legt me uit dat de plek waar ik nu ben een herdenkingsplaats is. Hier wordt de oorlog in Armenië herdacht. Dit jaar is het 100 jaar geleden. Armenië is een land dat een rijke geschiedenis heeft. Nu ik er doorheen fiets word ik ermee geconfronteerd.

image

Anno 2015 is het voor Armenië nog steeds lastig om zich goed onafhankelijk staande te houden. Zo zijn er conflicten met Azerbeidzjan en is vanwege wat er gebeurd is in 1915, de grens met Turkije gesloten. De Russen helpen Armenië met het oplossen van conflicten maar ook daar speelt een eigenbelang in. Al met al maken deze politieke moeilijkheden het voor de bevolking niet altijd even makkelijk een normaal bestaan te hebben. Ik ben maar weer al te blij dat we ons in Nederland vooral druk maken over bezuinigingen.

Ik word gastvrij uitgenodigd en mag overnachten op deze herdenkingsplaats in een schuur met watervoorziening en elektriciteit. Ik bof maar weer.

De volgende morgen stap ik weer op mijn fiets om verder te gaan richting Iran. Ik schrik me wezenloos als ik in de nacht bezoek krijg van een wilde dier die mijn afvalzakje komt pikken. Ik pak snel mijn hoofdlamp en kom oog in oog met een wilde hond. Eentje met lef kan ik wel zeggen. Gelukkig weet ik hem weg te jagen en zorg gelijk dat al mijn etenswaren in mijn tent liggen.

Weer op de fiets en zuidelijker in Armenië kom ik allemaal straatverkopers tegen. Ze verkopen paddestoelen. Lekker denk ik, en besluit een emmertje te gaan kopen. Half suf van het bergbeklimmen vraag ik hem om een prijs. 5000 Armeense Dramm, dat is ongeveer tien euro. Ik ben direct weer scherp en begin hem duidelijk te maken dat ze bij de Albert Heijn in Nederland 1,69 kosten. Het helpt niet, de prijs gaat niet naar beneden. Ik fiets maar weer verder.

image

Het is warm geworden. De zon prikt in mijn huid. Dazen zwerven rond mij, wachtend op het moment dat ik stil sta om mijn kuiten te grazen te nemen. Ik sla ze weg met een takje. Salamanders schieten voor me weg. Sommige bergen zijn te stijl, ik moet ze lopen. Het lijkt wel een jungle hier.

image

Na een lange, zware maar zeker waardevolle tocht slaap ik mijn laatste nachtje in Armenië op het voetbalveld van het stadje Agarat net voor de grenspost met Iran. Rechts van mij zie ik prachtige rotsachtige bergen. Ik weet dat in deze bergen en niet heel ver weg er gevochten wordt tussen Armenië en Azerbeidzjan.

Als ik voor me kijk zie ik de Iraanse grenspost. Dat is Iran, denk ik, hier heb ik maanden lang naar uitgekeken. Dit is het land dat waarschijnlijk het hoogtepunt van mijn reis zal worden. Ik ben er klaar voor.