Dit is een behoorlijk lang artikel over een weekend kanoën in Nationaal Park De Biesbosch. Het vertelt ook wat ik geloof dat belangrijk is als we het hebben over natuur in Nederland. Sit back, relax en geniet van dit expeditieverhaal.
Een Canadese kano vol met kampeerspullen en een weekend voor ons, in één van de mooiste natuurparken in Nederland. Dat was ons uitzicht voordat we begonnen met dit kanoavontuur. Ik ben eigenlijk nog nooit voor een aantal dagen gaan kanoën totdat Erwin, mijn collega-avonturier, een voorstel deed om in één weekend de gehele Biesbosch binnenstebuiten te keren. Agh ja, waarom ook niet…
Nationaal Park De Biesbosch is een uniek natuurgebied. Het is een wild gebied met grote rivieren, kleine sloten en is eigenlijk direct verbonden aan de randstad, de steden Dordrecht en Rotterdam. Dat maakt het de perfecte plek om je even op te frissen van het drukke stadsleven. Wanneer je dit gebied in vaart dan vindt je rust, tjirpende vogels, knabbelen bevers en vliegende vissen.
In het begin van de middag komen we aan bij kanoverhuur Visserhang in Hank. We hebben een voorraadje eten bij de supermarkt ingeslagen om deze drie dagen door te komen. Online heeft Erwin een nagebouwde griendwerkershut gevonden waar we van plan zijn twee nachten door te gaan brengen. Deze griendwerkershut is één van de legale paalkampeerplaatsen in Nederland.
We doen dit voor een paar redenen. De belangrijkste daarvan is om een mini avontuurtje te beleven, even uit de sleur van het dagelijks bestaan stappen. Zaterdag weggaan, maandag terugkomen en dinsdag weer aan het werk zijn. De tweede reden is om een korte film te maken over het belang van dit nationale park. Samen bracht ik met Erwin in de zomer een week door op het strand, dit resulteerde ook in een leuke video.
In de planning staat een bezoek aan twee bewoners van De Biesbosch. Met deze mensen gaan we een praatje maken om erachter te komen wat de waarde van dit gebied eigenlijk is. Eerst maken we kennis met Jan Saarloos, een boer. Jan runt een boerderij met een kudde Schotse hooglandrunderen, daarnaast heeft hij een camping middenin De Biesbosch.
We praten een paar minuten met Jan over zijn boerenleven in De Biesbosch. Hij vertelt ons dat dit is geen grap is, hij werkt zeven dagen per week. Ik schaam me dood met mijn kantoorbaantje van vier daagjes, maar goed, ik doe ook me best. Ik hou wel van Jan’s lokale aanpak. Als de hooglandrunderen drie jaar oud zijn dan worden ze geslacht en het vlees wordt ter plaatse verkocht door een slagerij.
Een goede intro voor dit gebied, nu zijn we volledig op de hoogte van wat we hier kunnen verwachten. Zodra we verder peddelen worden we gevolgd door een nieuwsgierig aagje die ons met een vreemde blik aankijkt vanaf de kust
Kngggrr, knnggrr, hij knort ons wat toe dat we niet echt begrijpen. Misschien probeert hij ons te vertellen dat we twee onnozele stadsjongens zijn die op dit moment totaal de verkeerde kant op varen.
De coördinaten op mijn navigatiesysteem wijzen op een plek midden in het bos. Op een irritante manier stappen we door brandnetels de kano uit. Wat een wildernis hier, zitten we wel goed? We lopen voor ongeveer 20 minuten door bossen van brandnetels, mijn benen beginnen behoorlijk pijn te doen. Sta ik hier als zelfgekleemde avonturier met een trainingsbroekie en rode beentjes, dit toch werkt niet. Geen griendwerkershut hier. We besluiten dan ook snel terug de kano in te gaan, langs de kleine zwarte big die nog even ietsje harder knort.
We peddelen een andere zijsloot in en eindelijk verschijnt daar vanuit het groen ons vakantiehuisje voor de komende drie dagen. Een hut die gebouwd is voor iedereen om er is flink van te genieten. Ja, deze gratis outdoor resorts bestaan in Nederland, je moet ze alleen even vinden.
De griendwerkershut met aangebouwde terras…
Wat eten en drinken…
En een kampvuur. Meer heb ik eigenlijk niet te wensen tijdens een weekendje outdoor. Het is best uniek dat deze plekken hier echt bestaan.
De volgende dag na opstaan met een zere heup, vanuit het houten matrasje in de hut, besluiten we om vandaag een rondje te doen door heel De Biesbosch. Misschien een beetje ambitieus, maar we gaan het gewoon proberen. Met een flinke kampvuurlucht om ons heen beginnen we een nieuwe dag in de kano.
Terwijl we kanoën door rivieren, sloten, onder bruggen en over boomstammen, denk ik even na wat voor voordelen deze outdoor avonturen mij geven. Ik hou van het idee om mezelf aan te moedigen, om mezelf aan te leren wat risico te nemen. Uitdaging in het doen van iets moeilijks en hiervan te leren, dat ik in staat ben om meer te doen dan ik zelf ooit had kunnen bedenken. Als ik geen risico neem, doe ik niets en heb ik ook niets.
We besluiten dit keer om het risico te nemen om totaal verdwaald te raken. Na zonsondergang proberen we onze weg terug te vinden naar de griendwerkshut terwijl het totaal donker is geworden. Kanovaren in de nacht is een van de mooiste dingen die ik ooit heb meegemaakt. Je ziet niet veel, maar je concentreert je op wat er gebeurt en wat er allemaal kan gebeuren.
Terug bij de hut duiken we het bos in opzoek naar wat droge takken voor ons kampvuur.
Onze belangrijkste gedachte voor dit avontuurtje is om de natuur te ervaren in stedelijke gebieden. We willen wat bewustzijn creëren voor het behoud van de paar natuurparken die er nog in Nederland zijn. Ik denk dat deze wilde gebieden belangrijk zijn als leefgebied voor wilde dieren en uiteraard het probleem van klimaatverandering. Als niemand het iets kan schelen dan zullen grote bedrijven er binnen no-time gebruik van maken als industrieterrein of om er een trein doorheen te laten lopen.
Na weer een nachtje slapen in de griendwerkershut, gaan we vandaag een andere bewoner van De Biesbosch bezoeken. Een wat oudere vrouw die uit eigen keuze volledig onafhankelijk van de samenleving in De Biesbosch is gaan wonen. Op onze laatste kanodag, ontmoeten we deze vrouw en ze is nogal sceptisch over ons bezoek. Als ik haar zie is ze op haar blote voeten het gras rond haar huis aan het maaien. “Mogen we kort even met u praten?” Vraag ik haar. “Waarom?” antwoord ze. “Nou, omdat we u in een lokale televisie uitzending zagen en het leek ons inspirerend om een interview te doen.” “Nou,” antwoord ze. “Mensen komen hier en zeggen dat ik een speciaal persoon ben, maar ik wil helemaal niet speciaal gevonden worden. Ik wil gewoon genieten van dit prachtige gebied en niet worden lastiggevallen door mensen die mij een bijzonder persoon vinden.”
Kijk, zo een reactie word ik helemaal blij van, of eigenlijk niet? Ik weet het niet. Wat een vrouw. Zullen we dit gesprek overslaan? Ik weet uiteraard niet meer wat ik moet zeggen. Dit is in ieder geval een bijzondere welkomsgroet. Nadat we haar verteld hebben wie we zijn en dat we gewoon een paar interessante gedachten willen delen, bied ze ons een ouderwets kopje koffie aan (warm water en gemalen koffie in een pannetje). We praten over wat interessante dingen, zoals de natuur en onze invloed hierop. “We proberen de natuur te regeren,” vertelt ze ons. “En de natuur is er niet om geregeerd te worden. Het is grappig,” vervolgd ze. “Wij zijn onderdeel van de natuur maar we denken dat we de natuur kunnen regeren. De natuur is niet te regeren, de natuur regeert ons en zal terugslaan als we haar blijven negeren.” Ik denk dat ze gelijk heeft.
Terug in de kano, kan ik nog steeds mijn gedachten niet van haar afkrijgen. Die vrouw, in haar zeventige jaren, vertelde ons net alle dingen die we ooit hoeven te weten. Wat een opluchting. Ze liet ons gewoon zien dat het leven heel simpel kan zijn. Ik bedoel, we krijgen allemaal wel de grote vragen in ons hoofd en de dingen die we denken te moeten weten. Zij vertelde ons dat we dit niet moeten doen en gewoon het leven simpel moeten houden en niet continu denken dat we de wereld moeten verbeteren of zelfs veranderen.
Op maandag rond 18:30 uur komen we terug bij kanoverhuur Vissershang in Hank. We maken dit avontuur af met een gesprek met Dennis, één van de mensen achter dit verhuurbedrijf. Dennis weet wat meer af van de financiële middelen die nodig zijn om dit gebied zo te houden als het is. De overheid heeft niet heel lang geleden flink wat bezuinigd op het behoud van voorzieningen voor bezoekers in De Biesbosch.
Gelukkig zijn er een aantal (commerciële) organisaties die een fonds hebben opgericht voor het behoud van Nationaal Park De Biesbosch. Dit fonds heeft de naam Beleef en Geef Biesbosch. Wanneer De Biesbosch niet wordt onderhouden zal door wildgroei de overheid op een gegeven moment zeggen dat het niet meer veilig is om dit natuurgebied te betreden en wordt het afgesloten voor bezoekers. Dit fonds zorgt ervoor dat De Biesbosch toegankelijk blijft voor een lekker kanotochtje zoals wij hebben gedaan. Als je geïnteresseerd bent kan je een donatie doen via de website.
Nu kunnen we nog steeds genieten van de Biesbosch en daar ben ik blij en dankbaar voor. Het voelde goed om hier een paar dagen te vertoeven.
Bye canoe adventure, we will meet again.