Na een aantal van de meest intensieve weken in mijn leven ben ik aangekomen in weer een nieuwe hoofdstad. Na Skopje, Sofia, Istanboel en Yerevan ben ik nu in de hoofdstad van Iran, Teheran. De laatste 700 kilometer van Tabriz naar Teheran wilde ik snel afleggen. Ik keek uit naar een week rust, even niet fietsen, even wat meer comfort. In Teheran had ik namelijk een ontmoeting met iemand.
“You are a guest. You come from Holland. Holland is beautiful. The country of flowers. You don’t pay.”
Dit is wat ik te horen krijg van een wegrestaurant eigenaar net na de stad Tabriz als ik wil betalen voor een Perzische lunch met soep, een bord rijst, kip en groenten. Het is waar Iran voor staat, hoe mensen mij behandelen. Er gaat geen dag voorbij zonder dat iemand stopt, nieuwsgierig vraagt waar ik vandaan kom en mij vervolgens uitnodigt om te komen eten. Ik voel me zelfs veiliger dan waar dan ook, het is geweldig om eindelijk dit gastvrije land te ervaren hoe ik het van andere reizigers gehoord heb.
Ik trap nog even de laatste 20 kilometers eruit. Vandaag wil ik minstens 200 kilometer fietsen. Een uur later zet ik uitgeput mijn fiets tegen een boompje. Ik kijk trots op mijn teller en zie 201,54 kilometer staan. Vandaag heb ik mijn doel behaald, bedenk ik bij mezelf terwijl ik moe om mij heen kijk voor een plek om mijn tent neer te zetten.
Niet dat ik een ontzettende snelle fietser ben, dat valt echt wel mee. Gisteren stond er maar 23 kilometer op de teller en eergisteren 51. Ik was er gefrustreerd van. Iedere keer weer werd ik van de weg geroepen. Het begint altijd met een kort gesprek maar eindigt vaak in eten en een nacht slapen. Vandaag niet, vandaag heb ik wel 20 mensen bedankt vanaf mijn fiets. Iedere keer weer met mijn hand op mijn hart. Ik moest en zou doortrappen. Ik wilde naar Teheran, de hoofdstad waar ik verwacht werd door familie van een bekende in Nederland.
Een motor naast me wenkt mij te stoppen. Het is Rahim, een dorpeling die met een handgebaar duidelijk maakt dat ik welkom ben voor een bakje thee. Met wat andere mensen bouwt hij een huis en verzorgd een akkerveld niet ver van de drukke weg die mij naar Tehran leidt.
Ik volg Rahim naar deze plek en kom uit bij een gemetselde schuur. Er is niet veel meer dan een oude tv die stoort, een gasfornuis, een koelkast en een Perzisch kleed wat in het schuurtje te vinden is. In een hoekje rookt er iemand iets. Rahim legt mij met handgebaren uit dat ik hier kan blijven slapen. Ik moet even wennen aan de situatie maar besluit zijn aanbod te accepteren. Er is geen meubelair in het schuurtje, en ik moet een beetje wennen aan het in kleermakerszit drinken van thee. Het fascineert me hoe minimalistisch deze mensen leven. Rahim neemt me mee naar het dak van het huis dat gebouwd wordt en laat me één van zijn duiven vasthouden. Ik voel me al snel thuis en zal vannacht doorbrengen in het schuurtje.
Geen bed, alleen een deken, een kussen en tientallen vliegen die mij in de morgen wakker maken. Ik slaap nog een uurtje met mijn hoofd onder het deken om de vliegen van me af te houden en wordt dan door Rahim wakker gemaakt. Na een ontbijt in kleermakerszit vertrek ik weer om in de horizon te verdwijnen. Voor altijd uit het zicht van weer andere mensen die ik nooit meer zal vergeten. Ik kon niet eens met ze praten.
Een paar dagen later rij ik niet ver meer van Teheran vandaan, vijf kilometer om precies te zijn. Ik begin te slingeren en merk dat mijn achterband lek is. Ik besluit de band bij een benzinestation te plakken. Nieuwsgierig komt Ali op mij aflopen. Hij vraagt me of ik hulp nodig heb. Ik ben moe en geïrriteerd, kan even geen nieuwsgierigheid gebruiken. Ali zet door, koopt een fles water en een blikje cola voor me. Ali blijft doorzetten en brengt mij met fiets en al naar het centrum van Teheran. De plek waar ik even later wordt opgehaald door Delyar, mijn geplande ontmoeting in Teheran.
Het is een begin van een week waar ik een nieuwe stad zal ontdekken en mijn visums voor Turkmenistan, Oezbekistan en China zal gaan regelen. Een mooie week met een paar bureaucratische uitdagingen te overwinnen.