Een reis van -40°C bij de start in de wildernis van Alaska, gaat nu in rap tempo naar +40°C in Mexico. In zes maanden tijd ben ik diep in de woestijn van Baja California terechtgekomen. Het is niet ijzig en koud meer maar droog en veelal heet, soms heel heet.
De landschappen zien er uit alsof ik op de maan geland ben. De wit besneeuwde bomen en vlaktes van een paar maanden geleden zijn nu zanderige vlaktes versierd met een veelzijdigheid aan cactussen en andere planten met stekels. De goathead, een klein bolletje met stekels die op veel plekken met honderden tegelijk op de grond liggen en eigenlijk overal aan blijft hangen en in blijft steken, is toch wel mijn nachtmerrie hier.
Ik twijfelde nog of ik door Sonora, dat is over het vasteland Mexico, zou fietsen of over het schiereiland Baja California. Ik had niet veel onderzoek gedaan maar het gegeven dat Baja California niet sterk bevolkt is, trok mij wel aan. Verschillende fietsers hadden mij verteld dat het stuk schiereiland echt de moeite waard is om te fietsen.
Ik moest eerst even wennen want de oversteek was best wel zwaar van Rosarito maar San Felipe. Een groot berglandschap, waar ik van de frisse Oceanische wind naar een soort van zanderige magnetron ging. Met bij ieder belangrijk punt als een dorp of stad een politie of militaire check, die dan vragen naar mijn paspoort en zo nu dan of ik harddrugs bij me heb. Er rijden jeeps rond met bewapende politieagenten en militaire zestonners met bewapende militairen die de orde bewaken.
Mexico is een land dat altijd wel in een intern conflict is met drugskartels. Deze kartels beheren drugsroutes over Mexico naar de Verenigde Staten. Ik ben verteld dat Baja California een van de rustigere staten is als het gaat om kartelgeweld. Wat wel speelt op het schiereiland is de illegale jacht op de totoaba-vis, ook wel ‘cocaïne van de zee’ genoemd. De blaas van de vis wordt voor veel geld verkocht op de Chinese zwarte markt. Met een goede deal kan je wel richting de €5000 gaan voor een enkele zwemblaas. In deze jacht is ook de Vaquita-dolfijn de dupe, die blijft hangen in de vangnetten en daardoor inmiddels bijna uitgestorven is.
In Rosarito had ik veel informatie van Ix Chel gekregen, over plekken en mensen die graag met fietsers in contact willen komen. In Baja California is een fijn netwerk van mensen die fietsers helpen. Er is na het tragische voorval van de moord op twee Europese fietsers in de staat Chiapas, april 2018, een netwerk opgezet voor fietsers, de Red de Apoyo Cicloviajero México (RACmx). Er is een whatsapp groep waar informatie gedeeld wordt en waar je om hulp kunt vragen over routes in Mexico of fietsvriendelijke plekken en mensen.
In San Felipe had ik bandenplakkers nodig. De liefde tussen mij en de gravel banden uit Missoula in Montana was volledig over. Ze waren ook wel redelijk versleten en nu helemaal in cactus-land was het een regelrechte ramp. De spanning zat erin omdat ik vergeten was een voorraadje nieuwe bandenplakkers aan te schaffen en ik had nog een grote laatste plakker in tweeën geknipt. Ik stuurde Daniel een berichtje, een fanatieke fietser uit San Felipe, die mij direct kwam ophalen. Hij vertelde mij dat hij de manager van het plaatselijke ziekenhuis was. Dat leek me een nogal veeleisende baan maar hij scheen toch alle tijd voor mij te hebben. Er was een klein fietsenwinkeltje in San Felipe waar ik mijn banden kon verwisselen. Buitenbanden van een onbekend merk uit China, voor de prijs van €15 de stuk en dat was prima. Ik bleef twee dagen bij het gezin van Daniel lekker op de bank slapen in een rommelig huis waar hij woont met zijn vrouw en drie dochters.
Na San Felipe begonnen zich geweldig grote cactussen te vormen. Het was als de reis met de reuzen een vervolg kreeg.
Ik was aan het kamperen in dit indrukwekkende droge landschap dat wel iets weg had van de maan, zo uitgestrekt. Het was ochtend en de vorige nacht had ik mijn tent opgezet naast een prikkelig monster met lange armen. Grote rode mieren liepen langs mijn tent op zoek naar iets nuttig om terug mee te nemen naar hun nest. Ik ben altijd gefascineerd door deze beestjes en bekeek ze aandachtig. Uit het niets rende er opeens een klein spinnetje snel op een van de grote mieren af en gaf de mier een prik. Het arme beestje rende in het rond en viel toen verdoofd neer terwijl het spinnetje geduldig afwachtte. Even later kwam het spinnetje de buit ophalen en begon het de mier op te eten. Ik zat verbazingwekkend naar het tafereel te staren met mijn bakje koffie in mijn hand.
Daniel had mij verteld over Xochitl, een dame die ook graag fietst en een winkeltje heeft in Puertecitos.
“Als je haar ziet, geef dan maar de groeten van mij”, had hij mij als opdracht gegeven.
Ik liep naar binnen in een winkel genaamd Los Palmas in Puertecitos en zag daar inderdaad Xochitl staan. Ik liep enthousiast naar haar toe, vroeg of ze Xochitl was en maakte een grap uit mijn beperkte woordenschat Spaans, die ze natuurlijk niet begreep. Het werd een wat ongemakkelijke situatie en ik zei maar snel dat ik haar naam doorgekregen had van Daniel.
“Oh, Daniel”, zei ze en ging toen weer verder met haar werk in de winkel.
Ik had geen idee of ze verlegen was of totaal niet gediend was van de aandacht van een onbekende die geeneens een goede grap kon vertellen.
Ik besloot het maar te laten voor wat het was en ging buiten in de schaduw zitten om wat fruit op te eten.
En toen kwamen Alma en Guerdo, oorspronkelijk Mexicaans maar nu wonende in San Diego. Alma was ontzettend geïnteresseerd en begon mij te vertellen over een hotspring in Puertecitos.
Het laatste waar ik me in deze magnetron aangetrokken toe voelde waren hotsprings. Maar Alma stopte niet met de verheerlijking van dit wonderbaarlijke gebeuren:
“Het is zo mooi, je hebt nog nooit zoiets als dit ervaren”
en
“Je gaat ervan slapen als een baby”.
Guerdo voegde daaraan toe:
“Het is zo goed, zelfs Marilyn Manroe was hier”
En als zelfs Marilyn hier was geweest ging ik toch maar met Alma en Guerdo mee de camping op. Ze smokkelden me als het ware mee zodat ik geen $25 aan entree hoefde te betalen. Vroeg in de middag ging ik het veelbelovende hete water in dat zo van de rotsen direct de zee in stroomt.
De hele dag uren en uren verplaatsen tussen de rotsen op zoek naar het perfecte plekje waar de frisse zee en het hete water precies goed gemixt zijn. Ook was ik helemaal gefascineerd door de bruine pelikanen die in de verte zo de zee in doken op zoek naar een lekker visje.
Wat een heerlijke dag, Alma had niets teveel gezegd, ik sliep die avond inderdaad als een baby.
Bronnen gebruikt in dit artikel:
Nieuws over de illegale vishandel in Trouw
Nieuws over de moord op fietsers in AD
Lees hier mijn laatste nieuwsbrief en als je je wilt aanmelden kan dat hier. Ik stuur gemiddeld maandelijks een mail met de laatste artikelen van de reis.
