Home sweet home
foto: Roy Beusker Fotografie/Annemieke van der Togt

Home sweet home

Daar sta ik dan. Op Schiphol. Na een 14 uur durende vliegreis van Singapore naar Amsterdam. Een grote glimlach staat er op mijn gezicht. En ja, ook hij staat daar, mijn versleten fiets die ik even snel uit de doos heb getrokken voordat ik de terminal uit kwam lopen. Lisa rende op mij af. Mijn familie stond te juichen en te klappen. Voordat ik een beetje het besef kreeg van wat er nou eigenlijk aan de hand was, werd mij een microfoon voorgehouden: “En Henk, wat gaat er nu door je heen? Nu je na een jaar fietsen weer terug bent in ons koude kikkerlandje?”

Ik keek nog een keer om mij heen. Wat er door mij heengaat? Wat een vraag. Ik had geen idee. Ik was weer thuis. Terug in Nederland.

“Home sweet home,” dacht ik.

Op 21 januari kwam ik aan in Singapore. In Singapore zou ik vijf dagen blijven voordat ik op 26 januari terug zou vliegen. Misschien wel de vijf drukste dagen van mijn hele reis. Ik ging van hot naar her. Zo was ik uitgenodigd door de Nederlandse ambassadeur in Singapore voor een bakje koffie.

Meeting with the Dutch ambassador in Singapore

Het Wereld Natuur Fonds in Singapore had mij weten te pitchen bij Channel News Asia. Op 25 januari kwam ik in hun ochtenduitzending met een live interview.

Wat nog het leukste was, via mijn blog waren er verschillende mensen die mij een berichtje stuurden. “I’m a Singaporean who has been following your blog. I would like to extend an offer to bring you around Singapore.” En ja, waarom niet?

In de eerste dagen verbleef ik bij Sk, in zijn hostel Tree in Lodge. Op een gegeven moment was het vol daar, ik sliep zelfs een nachtje op een houten bank in de woonkamer. Reserveren doe ik feitelijk nooit. Vol is pech. Ik besloot te verhuizen om de laatste dagen mezelf echt even comfortabel te maken. Ik ben een chique hotelletje ingedoken. Het personeel herkende mij daar van het tv interview. Ze wilden allemaal op de foto. Ik kreeg na afloop zelfs een kaart mee!

image

En zo gingen de laatste dagen snel. Voor ik het wist, stapte ik in Helsinki op mijn aansluitende vlucht vanuit Singapore naar Amsterdam. Met tranen in mijn ogen. Gewoon van het gevoel dat het over was. Van het gevoel dat ik straks in Amsterdam iedereen weer ging zien. In het echt. Al voelde het allemaal als een droom, het was echt. Een reis van bijna een jaar lang op mijn fiets, rondde ik af met een terugreis van 14 uur per vliegtuig. Ik kon het maar nauwelijks beseffen toen ik mijn eerste voetstap op Nederlandse bodem zette. En voor dat ik het wist vroeg een journalist mij hoe ik me voelde nu ik weer terug was in Nederland. Om eerlijk te zijn, ik had werkelijk waar geen enkel idee. Het is gewoon een vreemd gevoel als een jaar lang alles nieuw is, iedere dag op zoek naar een slaapplek, naar eten en drinken, de gastvrijheid van mensen intensief ervaren, elke dag nieuwe mensen ontmoeten. En nu, gewoon weer thuis.

Wat nu?

Een vaak gestelde vraag: “Henk, wat ga je nu doen?” Ik slinger altijd rond dat ik een boek ga schrijven. Dat ga ik ook echt doen. Aankomende maandag breng ik een bezoekje in de studio van de Coen en Sander Show op radio 538 om te vertellen over het afgelopen jaar.

En natuurlijk ontkom ik er niet aan, een ‘vaste’ baan vinden. Ja, een baantje! Dat is echt nodig. Ik ga in ieder geval aan de slag als barmedewerker bij de Wunderbar in Rotterdam. Kom eens langs als je in de buurt bent!

En deze blog?

Wees vooral niet bang dat mijn blog in een winterslaap valt. Ik ben van schrijven gaan houden. Al kost het mij veel tijd voelt het steeds weer ontzettend goed mijn gedachten op een rij te zetten. Ik blijf verhalen delen over hoe het is om mijn dagelijkse routine weer op te pakken. Ook blijf ik terug kijken op mijn reis. Er komt nog een laatste videoaflevering en in de toekomst een documentaire.

Uiteraard blijf ik het avontuur opzoeken, ook hier in Nederland. Want laten we eerlijk zijn, al is het vlak, koud en regenachtig, er valt altijd wel ergens wat te beleven. Een goed voorbeeld is mijn vriend Erwin die op dit moment door de regen loopt te banjeren, hij loopt de hele grens van de provincie Groningen. Ik ga ‘m aankomende week eens een hart onder de riem steken door een dagje mee te wandelen.

De beste manier voor mijzelf is om doelen te stellen. Anders val ik waarschijnlijk in een ‘zwart gat.’ Hier ga ik nog even goed bij stilstaan. Binnen mijn komend baantje een gezonde balans vinden tussen een dagelijkse routine en het regelmatig erop uit gaan door middel van avontuurtjes in de buitenlucht.

Een nieuwe uitdaging. Ik ben er klaar voor!