Ik kan het niet helemaal beseffen. Hoe normaal de sneeuw geworden is. Hoe normaal het is om in -10 te fietsen met de gedachte dat het een milde temperatuur is. Dat ik een paar dagen geleden in temperaturen tussen de -25 en -30 heb geslapen. Dat ik nu denk; wat zal het zijn om in temperaturen tussen de -30 en -40 te slapen? Is dit gek om te denken? Iedere keer als ik iets overwin dan ben ik benieuwd naar waar echt mijn grens is. Ik heb zoveel geleerd van de afgelopen dagen. Tot nu toe heeft de kou mij een paar keer paniekerig gemaakt, maar dat kan ook door moeheid gekomen zijn.
Dit was de laatste dag, had ik echt alles uit deze reis gehaald?
Ik stap om 5:30u de boot af. Zonder genoeg eten en drinken bij me te hebben moet ik wachten tot 7:00u, want dan gaat de supermarkt hier in Honningsvåg open. Het is rustig, niemand in velden of wegen te bekennen. Ik glip ergens een hotellobby in waarvan de receptie nog ligt te slapen. Als het eindelijk 7:00u is haal ik mijn ontbijt en wat extra’s voor onderweg. Ik schrik me een ongeluk van de prijzen hier. 30 euro voor een paar boodschappen? Wat een oplichterij! Tsja, had ik maar niet het geniale idee moeten krijgen om perse helemaal naar het meest noordelijkste puntje van Europa te willen fietsen.
De Noordkaap.
Vandaag is dag 31. Ik had eigenlijk allang aan willen komen. Ik had mezelf verkeken op Rusland.
Verkeken op Rusland?
Eigenlijk was dit hele plan, om in een maand van Sint Petersburg via Moermansk naar Alta te fietsen, een veel te ambitieus plan. Véél te ambitieus. Niet dat ik in een maand deze 2000 kilometers niet af kan leggen. Kou gemengd met slechte wegen, gevaarlijk verkeer, een taalbarriere en de tijd te hebben om te leren van een cultuur en te genieten van deze reis, maakt het onwenselijk. Om het gevaar voor eigen leven te verminderen koos ik er daarom voor een stuk met de trein te doen. Eigenlijk kon ik niet anders. Er waren geen wegen om te fietsen en er was geen sneeuwvrije vluchtstrook op de snelweg. Toch voelde het als falen. Had ik niet beter moeten plannen?
Wat wilde ik eigenlijk uit deze reis halen?
Vandaag op deze 31ste dag heb ik inmiddels 1224 kilometer afgelegd. Met nu nog 34 te gaan. Ik schreeuw het uit over de witte bergtoppen terwijl ik zwetend omhoog fiets. “Ik ben niet te stoppeeeen!!! Noordkaap maak je klaar, ik kom er aan!!!” De weg gaat linksaf en, ik kijk even goed, een knipperend oranje licht en een gesloten hefboom.
Wat!?
Mag ik niet verder? Fiets ik 1200 kilometer door Rusland en Noorwegen om hier te komen en mag ik de laatste 10 kilometer niet verder mag fietsen? No way! Ik worstel mezelf door de sneeuw langs de hefboom. Ik kijk om naar de grote camera die achter mij staat. Misschien letten ze niet op.
Niet opletten? In Noorwegen?
Hier let iedereen op, helemaal in dit soort situaties. Het kan me ook niet schelen. 30 volle dagen ben ik aan het strijden om dit punt te bereiken. Het weer is goed. Ik kan dit. En als een gek fiets ik omhoog. Tot er een Audi met een zwaailicht naast me stopt. Een dame doet het raampje open en legt me uit dat het niet veilig is om te fietsen. Niet veilig? Dat kan ik zelf toch wel bepalen? Ik bedenk me direct dat ik dit moet accepteren en moet stoppen met deze discussie.
Het gaat niet om de eindbestemming, het gaat om de reis. Ik moet accepteren dat dit de reis is.
Ik vertel haar dat ik alleen terug wil gaan als ik met mijn fiets op de Noordkaap kan komen. En even later, terug bij de hefboom, stop ik mijn fiets en spullen in een bus om de laatste onveilige 13 kilometer naar de Noordkaap vanuit een bus aan mij voorbij te zien gaan. Het stukje illegaal fietsen heen en terug is misschien wel die 13 kilometer naar het eindpunt. Zo denk ik de frustratie weg van een perfect geregeld Noorwegen.
Veiligheid voor alles.
En daar sta ik dan tussen een grote groep mensen die allemaal hetzelfde willen, op de foto bij die bol. Met de hulp van een aardige meneer lukt het mij ook om uiteindelijk die foto te maken. Mijn fiets gaat de lucht in.
En daar sta ik met een grote glimlach. Het is mij gelukt! Ik ben er! En dat zonder serieuze kleerscheuren.
Wat een avontuur!
Hoe zou het zijn om in de winter in het noorden van Russisch Siberië te fietsen?