Geweldige maar vermoeiende dagen in Iran

Geweldige maar vermoeiende dagen in Iran

Op een sportveldje in het dorpje Agarat in Armenië word ik in de morgen wakker. Vandaag is de dag, denk ik, vandaag ga ik Iran in fietsen. Ik weet van andere verhalen van fietsreizigers dat Iran één van de meest gastvrije en veilige landen is om in te reizen. Ik pak mijn spullen in en vertrek om het hoofdstuk Armenië af te sluiten. Om een nieuw hoofdstuk te beginnen met een nieuw land, mensen, cultuur, religie en avonturen.

Nadat ik de grens ben overgestoken voel ik me blij. Ik heb weer een stempel erbij, maar op deze stempel ben ik echt trots. Het heeft me wat wachttijd gekost. Ik krijg direct een lift aangeboden maar sla deze uiteraard af. Het is zonde om zo snel te gaan. Helemaal nu ik fiets door prachtige rotsachtige bergen.

image

Ik merk al snel dat Iraanse mensen echt heel gastvrij zijn. Helemaal omdat ik jong en alleen ben zijn mensen snel geneigd voor me te gaan zorgen. Een schepje erbovenop is een brief die Saghi in het Farsi geschreven heeft. Ze woont in Iran en volgde mijn reis al een tijdje, zo kwam ik met haar in contact. Farsi is over het algemeen de voertaal in Iran.

De brief is geweldig omdat ik kort en krachtig mensen kan laten zien waar ik mee bezig ben. Ik merk al snel dat wie de brief ook maar leest verandert in een gulle gever. Ik krijg vaak ontbijt, lunch of diner aangeboden. Mensen laten mij niet weg gaan zonder een fles water, brood of ander eten.

image

In de stad Marand word ik tegen de avond van de straat geroepen: “Warm Showers, Warm Showers!” Een auto escorteert mij naar Akbar die mij als 576ste gast ontvangt. Echt niet te geloven. Zijn vriend Mohammad heeft een kot niet ver van Marand, op een heuvel met uitzicht over de stad. Deze mensen maken er een sport van om fietstoeristen welkom te heten en vervolgens een meest aangename nacht voor ze te verzorgen. Samen met Frits en Karin, een Duits fietskoppel, word ik naar het kot gebracht om de volgende morgen weer terug te komen in de supermarkt van Akbar. Werkelijk alles is geregeld en er wordt vrij weinig terug verwacht dan feedback via de Warm Showers website.

image

Na het ontbijt stap ik de volgende dag samen met Frits en Karin op de fiets om met hun naar Tabriz te fietsen. Het hele gebeuren en de dagen ervoor hadden me toch wel moe gemaakt. Zoveel mensen die je zoveel aanbieden. Heel de dag getoeter, gezwaai, gelach, geklap, geroep, het is geweldig maar kost gewoonweg veel energie. Ik keek uit naar een rustdag in Tabriz maar voordat het zover was moesten we nog 80 kilometer.

image

Ik was alleen en fietste een stukje achter Frits en Karin. Een auto naast me wenkte mij om te stoppen, een politieagent in burger liet zijn badge door het raampje zien. Oh paspoortcontrole, dacht ik. De agent vroeg waar ik vandaan kwam en waar ik naartoe ging en hoeveel contant geld ik bij me had. In Iran kan je niet pinnen als westerling en ook op het visumformulier werd er gevraagd wat ik aan contant geld het land in meenam. Ik vertelde de agent dat ik 400 dollar bij me had, hij wilde het zien ter controle. Geen probleem, dacht ik, en liet mijn contant geld aan hem zien. Hij telde het terwijl hij nerveus schudde met z’n handen. Die man heeft Parkinson, dacht ik. Hij vroeg me nog iets over mijn fiets wat ik niet snapte, gaf het geld terug en zij dat alles in orde was. Stapte vlug zijn auto in en reed weg. Direct op dat moment begreep ik wat er zojuist gebeurd was. Ik telde het geld en realiseerde dat mijn naïviteit en eerlijkheid beroofd was van 200 dollar. Wat stom was dit, hoe kon ik hem nou mijn geld laten tellen? Hoe kon ik hem niet door hebben? Waarom ik? In Iran? Het werd me te veel en ik barstte in tranen uit. Ik was gebroken.

Gelukkig had ik iemand om mijn verhaal te delen, Frits en Karin die voor mij fietsten haalde ik snel in. Later de dag kwamen we aan in Tabriz waar we samen op het gratis en met alle faciliteiten voorziende kampeergrasveldje (passengers park) van de stad een rustdag gingen nemen. Ik moest echt even bijkomen.

image

De volgende morgen werd ik wakker met nieuwe energie. Ik had het voorval verwerk en vandaag was het echt tijd om wat aan mijn fiets te gaan doen. Dat ding ratelde al de afgelopen 1500 kilometer en iedere ook maar wat steile heuvel of berg moest ik lopen. De beveiliger van het terrein kwam nog even langs en ik liet hem mijn brief lezen, even later zat ik zijn kantoor te ontbijten. Ongelooflijk.

In de middag kwam ik aan in twee straten vol met fietswinkeltjes in het centrum van Tabriz. Ik moest Saeed hebben, had een Nederlands fietskoppel in Georgië mij getipt. Niet lang nadat ik Saeed een hand had gegeven lag mijn hele kettingsysteem eraf. Het was volledig versleten, maakte Saeed me duidelijk.

image

Na wat telefoontjes voor onderdelen was mijn fiets aan het eind van de middag klaar. Tijdens dat hij mijn trappers weer vastzette, draaide hij ook nog even een slag uit mijn wiel. Saeed rekent geen servicekosten voor toeristen. Alleen voor onderdelen. Een legend.

Als ik de fiets later in de dag weer op kom halen kijkt hij me aan en zegt met een glimlach in gebrekkig Engels: “Singapore, no problem.”