Gearresteerd

Gearresteerd

Ik fiets rustig een berg op. Het is mooi hier. Een groene, mistige, bergachtige omgeving gaat me voorbij. Lokale boeren zijn in de weer om te oogsten. Rijst en maïs is wat er groeit in de velden hier. Het wordt gedroogd langs de weg. Ik luister naar muziek op mijn mp3 speler. De temperatuur is lekker. Alles is eigenlijk relax, ik voel me goed. Het plateau heb ik achter me gelaten. Ik fiets nu op 2000 meter hoogte wat niet meer mijn complete energie vergt. Ik zit lekker in mijn element, als ik plotseling wordt klemgereden door een zwarte jeep. SWAT-agenten springen uit een pantserauto met automatische geweren in hun hand. Ze rennen naar me toe. Pakken mijn armen vast. Ik besef even niet wat er gebeurt. Mijn fiets wordt afgepakt en ik krijg een handboei om. Voor dat ik het weet zit ik in de zwarte jeep tussen twee SWAT-agenten in.

Wat krijgen we nou?

Ik ben wel wat gewend van de Chinese autoriteiten maar gaat dit niet een beetje te ver?

De afgelopen dagen waren niet zo hectisch. Ik kwam Dali in fietsen langs een prachtig meer. In Dali ging ik een Chinees meisje zien die ik in Kashgar ontmoet had. Ze had voor mij een nieuwe achterband besteld via Toaboa, het Chinese bol.com. Natuurlijk kon ik er zelf niet een vinden en ik gebruikte al mijn reserve achterband.

Een paar kilometers voor Dali begon mijn achteras problemen te geven. Hij had het na 14000 kilometer waarschijnlijk gehad. Gelukkig kwam ik snel een fietswinkel tegen die uiteraard mij niet direct aan een nieuwe achteras konden helpen.

De jongen achter de balie bestelde er een via TaoBao. Dat betekende een paar dagen rust in Dali. Wat helemaal niet verkeerd was want ze hadden hier heerlijke koffie. Ik fietste al maanden op oploskoffie, wat soms gewoon melkthee was. In de dagen rust haalde ik voor de tweede keer in de reis mijn hele achterwiel uit elkaar.

Nu wist ik hoe het moest.

Brand new rear axle, Shimano 105

Uiteraard ging ik ook nog even genieten van de omgeving. Dali staat bekend als een van de meest indrukwekkende Chinese omgevingen. Hier kon ik van genieten. Ik stond de vierde dag weer klaar om uit Dali te vertrekken met een nieuwe achteras en een nieuwe achterband. Ik was in mijn nopjes en klaar voor de laatste 883 kilometer in China. Klaar voor Zuid-Oost Azië. Klaar om te genieten van de tropische weersomstandigheden. Wel wat snel want ik had nog negen dagen over van mijn visum. Snel naar de grens dus!

Cycling with Chen Li Tau

Fish drying in the sun

Cactus along a road

Dat ging op de tweede dag helemaal mis.

We rijden naar een politiebureau, in een dorp op een berg. Ik moet gaan zitten in een kamer en een Engels sprekende Chinese dame begint me wat uit te leggen. “We do identity check.” Ik leg uit dat ik geen crimineel ben en op mijn fiets op weg naar Laos om op tijd het land uit te zijn. Wat natuurlijk alles behalve gaat lukken op deze manier. “You get some rest, police from region department come.” Nou, dan moet dit wel serieus zijn. Er staan hier al zes agenten om me heen, maar duidelijk alleen om me in de gaten te houden.

Na een half uur komt de tweede delegatie binnenlopen. Een dame van dezelfde leeftijd als ik begint me op commando van een in burger geklede agent te ondervragen. “There were some terrorist attacks related to the Xinjiang province.”

Nou wordt het helemaal mooi, ben ik een verdachte?

“We just do a check and ask you some questions, please cooperate with us.” In een heen en weer gesprek leg ik uit wat mijn reden is dat ik hier in China ben. Waar ik vandaan kom en waar ik naartoe ga. Ze vragen naar mijn Chinese telefoonnummer. Waar ik de simkaart gekocht heb. Welke sites ik gebruik om te internetten. Welke apps ik gebruik om in contact te zijn met familie en vrienden. En op een gegeven moment krijg ik een foto van een persoon te zien en wordt me gevraagd of ik de persoon ken. Mijn telefoon wordt doorzocht. Even later worden mijn fietstassen gecheckt.

Ik voel me ongemakkelijk.

Wat een gedoe en hoe kunnen ze mij zien als iemand die te maken heeft met hetgeen waar ze naar zoeken. Ze zitten me waarschijnlijk al een tijdje op de hielen. Want ze weten dat mijn nummer is gekocht in Xinjiang. Maar laat ik eerlijk zijn, ik snap er helemaal niks van.

Gelukkig wordt ik goed verzorgd met thee. Even later moet ik een Chinees geschreven formulier ondertekenen. Het verklaart wat ik net eerlijk heb uitgelegd. Niet alleen een handtekening maar ook vingerafdrukken. Ik vraag me van alles af maar werk gewoon mee. Hopend op dat alles goed in het Chinees verwerkt is van wat ik gezegd heb.

Niet veel later wordt ik terug gebracht naar de plek waar ik vier uur geleden in de boeien geslagen werd. Ik vraag ze nog of ze samen met mij op de foto willen. Leuke herinnering. Uniek, met al die SWAT-agenten. Helaas, niet toegestaan onder werktijd. Ze zwaaien me gedag en een beetje in de war fiets ik weer verder.

Ik vraag mezelf af, wat is mij nou zojuist overkomen?