Een van de truckers op Coldfoot Camp riep mij nog na: ‘That’s going to be a chilly ride!’
Had ik niet verwacht dat de start van mijn reis op de Dalton Highway mijn zwaarste stukje fietsen ooit zou worden. De temperatuur bleef voor dagen lang onder de -30°C en het klimmen van de bergen en heuvels maakte het fietsen extreem zwaar. De zwaar bepakte fiets en het klimmen maakte mij aan het zweten en als ik dan naar beneden fietste kwamen de rillingen van de ijskoude wind. Constant was ik bezig met de laagjes kleding, danwerd het weer te koud en dan weer te warm en soms maakte ik de fout te lang in mijn winddichte jas te blijven fietsen. Een pauze was zwaar ongemakkelijk omdat de kou direct voelbaar was wanneer ik stopte met bewegen. Dat maakte het nog zwaarder en tijdens deze constante strijd knabbelde ik op droge crackers en de bevroren protiene en mueslirepen. Ik moest mijn routine perfectioneren en precies weten wanneer wat te doen.
Blijven bewegen was mijn motto en zelfs een korte theepauze bleek zwaar ongemakkelijk te zijn. Te weinig eten en drinken hakte erin en zorgde dat mijn motivatie om maar door te blijven gaan vooral later op de dag ver te zoeken was. Zeker was ik ook dankbaar om mij na jaren plannen en dromen eindelijk mocht overgeven aan de uitdaging van de natuur en pracht van de Alaskaanse winter wildernis.
Na Billie’s Backpackers Hostel mocht ik twee nachten verblijven bij Michel, die zijn garage tot mijn beschikking gaf. Michel tipte mij dat Sharon, een fanatiek fietser en host voor fietsers, noordelijk van Fairbanks woonde langs de Elliot Highway. Ik contacte haar en ze antwoordde mij snel dat het haar eigenlijk wel uitkwam. Ze stelde zelfs voor om mij voor de kosten van benzine noordelijk te willen brengen. We spraken af dat ik op het poolcirkel punt zou beginnen maar daar aangekomen bleek de tank gevuld te moeten worden en reden we door naar Coldfoot Camp dat halverwege de Dalton Highway is. Met een paar berekeningen of ik genoeg eten en drinken zou hebben voor 380 kilometer fietsen in extreme kou besloot ik daar mijn reis te gaan beginnen.
De eerste dag fietste ik 30 kilometer en de tweede dag zo’n 70 kilometer en kwam ik op de kortste dag van het jaar aan op het poolcirkel punt. De kortste dag is hier 3,5 uur licht met een zon die nauwelijks zichtbaar is. Het is als een drie uur durende zonsondergang met prachtige rood en roze lucht.
Ik had al een paar fouten gemaakt, zo liet ik mijn spullen vaak slingeren en probeerde ik die avond een vuur te maken. Dat was hard werken en ik was al ontzettend moe, ik bleef de dunne takken van onderaan de sparbomen op het vuur gooien. Toen eropeens kleine bussen verschenen met toeristen die een fotokwamen maken van het poolcirkel punt. Ze zagen natuurlijk licht in het bos en kwamen verbaasd kijken. Sommige staarden en anderen begonnen mij vragen te stellen terwijl ik met mijn laatste energie het vuur gaande probeerde te houden. Een klein beetje ackward was het wel. Eenmaal in mijn slaapzak en met de toersiten vertrokken was alles ok. Mijn tent en slaapzak zijn van goede kwaliteit en brachten mij keer op keer warm door de ijskoude nachten.
De volgende dag bleek winderig te zijn. Vroeg in de middag klom ik de Finger Mountain en de wind bleef maar sterker worden. Ik was erg kwetsbaar doordat hoger in de bergen het toendra is en er geen bomen zijn die de wind stoppen. De windstoten knalden erop los en de gevoelstempratuur knalde naar beneden. Op dit punt dat ik besloot terug te moeten gaan stopte er een jeep naast mij die hulp aanbood. Ik twijfelde geen moment en we gooiden mijn fiets in de achterbak en ik kreeg een lift naar Yukon River Camp.
Het gebeurde allemaal snel en ik was erg opgelucht dat ik in een warme plek was. Of de wind een staartje was van de in het nieuws komende storm Elliot weet ik niet, wat ik wel duidelijk was is dat ik deze dag niet meer ging fietsen. Ik gooide al mijn spullen uit en genoot van gesprekken van mensen die met veel interesse mijn verhaal aanhoorde. Mensen gaven mij handwarmers, een stel kocht voor mij ontbijt en een dame die op het Yukon River Camp werkte gaf mij een aantal Meals Ready to Eat, direct klare militaire maaltijden voor onderweg.
Gelukkig warm en met frisse energie, en na een gezellig ontbijt, begon ik weer een nieuwe dag met fietsen. Temperaturen waren hier dicht bij de rivier gedaald tot onder de -40°C.
Het klimmen begon weer en de strijd met zweet en kou was direct weer gaande. Niet veel later op de dag kreeg ik ook nog eens last van een lekke band. Ik moest mij overgeven aan het constante ongemak van dat alles extreem veel moeite kostte. Ook was een van mijn bevestigingspunten van een voortas afgebroken. Plastic en rubber werken niet al te best in deze temperaturen en dat merkte ik al snel. Gelukkig werd ik steeds meer gewend aan de temperaturen en liet ik ook steeds meer los om een bepaald aantal kilometer op de dag te willen fietsen. De kou en wind bepaalde alles voor mij.
Ik zette die dag vroeg mijn tent op en kreeg gelukkig mijn band vervangen. Het aanraken van metaal met mijn blote huid werd direct afgestraft. De dunne handschoenen die ik had waren al na twee dagen versleten en andere handschoenen bleken net iets te klein te zijn. Al met al bleef alles gedoe maar begon ik ook steeds handiger te worden dit gedoe meester te zijn.
Na twee dagen fietsen kwam ik dichter bij de overgang van de Dalton Highway naar de Elliot Highway en steeds dichter bij het idee dat ik misschien met Kerst weleens naar huis zou kunnen bellen. Ik was op een punt aangekomen dat ik alleen dat nog wilde. Nog een dag fietsen verwijdert van Sharon die mij al had laten weten weer welkom te zijn, begon ik te verlangen wat gezelschap te krijgen.
Het was later op deze dag dat ook mijn andere band het opgaf. Ik had nog een reserveband maar het lukte met geen mogelijkheid de band op te pompen. Of het de pompjes waren die niet werkte of het de binnenband was die de kou niet trok, ik weet het niet. Toen een lief Amerikaans-Chinees stel stopte en mij handwarmers en chocolade snoepjes gaf met een vrolijk, Merry Christmas to you! Voelde ik mij dankbaar maar tegelijkertijd merkte ik dat verder fietsen niet meer zou werken. Ik gaf ze het nummer van Sharon en ze zouden haar bellen als ze bereik zouden hebben. Ook stuurde ik mijn lokatie door met mijn SPOT Satelite Messenger om te zorgen dat Sharon mijn lokatie zou spotten.
Uren later besloot ik mijn tent op te gaan zetten omdat het donker werd. Opeens keek ik om en zag daar Sharon uitstappen, ik kon het eerst niet geloven en staarde naar Sharon en de auto. Op dit moment was dit het grootste kerstcadeau wat ik zou kunnen wensen. Een warme plek, goed gezelschap en een telefoontje naar huis voor Kerst. Meer kon ik op dat moment niet wensen en ik ben ontzettend blij en dankbaar voor Sharon en de moeite die zij nam om mij te helpen. Ik werd maar weer eens bewust dat helemaal alleen ik dit nooit zou kunnen doen.
We vierden samen met haar moeder, die overgekomen was uit Nevada, Kerst de volgende dag en keken de film The Gentlemen op Netflix. Dat voelde extra goed na deze pittige start van mijn reis.
—
Met dank aan mijn geweldige host Sharon kan ik nu wat reparaties uitvoeren en zorgen dat ik met voldoende voeding vanuit Fairbanks verder trek richting de Canadese grens. De temperaturen lijken de aankomende dagen wat milder te gaan zijn. Ook dank aan Garret, Michel en Yukon River Camp voor de hulp wanneer ik die nodig had.
Dankjewel voor het lezen en de aanmoedige berichtjes, die doen mij heel goed.
Als je het leuk vindt kan je hier mijn voortgang volgen.
