De Icefields Parkway in Canada staat bekend als een van de mooiste bergwegen in de wereld. De 230 kilometer lange weg is ruim zonder echt stijle klimmen en haarspeldbochten. Zelfs in de winter, wel afhankelijk van de weersomstandigheden, is de weg goed begaanbaar met de fiets. Deze prachtige route stond al een tijdje hoog op mijn lijstje en ik had het genoegen om van Jasper deze weg te volgen naar Banff. Vlak langs adembenemende gletsjers, met een strakblauwe lucht gedurende zes dagen en eindelijk verlost van vrachtwagens, kon ik mij niets beter wensen.
Na Grande Prairie volgde ik de Highway 40 met een uitdagende klim en kwam ik in Grande Cache al op redelijke hoogte.
De rest van de Highway 40 was beter te doen met minder klimmen en dalen en de kou was iets milder geworden. Ook waren er kampeerterreinen langs de weg te vinden. Al zijn ze gesloten in de winter, hebben ze vaak een (gedeeltelijk open) hut, meestal voor daggebruik, met een houtkacheltje erin. Ik plande mijn route van hut naar hut, om in de avond te kunnen genieten van de warmte van het kacheltje. Soms was er hout en als dat niet het geval was ging ik het bos in om een dode en droge boomstam te vinden en die in stukjes te zagen met de kleine trekzaag die ik bij me heb.
In Hinton deed ik nog even inkopen voor de aankomende week en na Hinton kwam ik bij de ingang van het Jasper Nationaal Park. Om in een nationaal park te zijn moet je in Canada geld betalen. Je betaalt zo’n 10 Canadese dollar per dag, of schaft een jaarpas aan en die kost 72 Canadese dollar. Het maakt niet uit of je met de auto komt of met de fiets en ook al kwam mijn uitstoot alleen van mijn kampeerbrander moest ik deze jaarpas wel aanschaffen om het park in te komen.
Net op het moment dat ik weer wilde gaan fietsen stapte er iemand uit een auto die achter mij stond in de rij.
“Ben jij die fietser uit Nederland? We hebben je gezien op de Highway 40 Road Reports!”
Ze namen een foto om snel weer verder te rijden omdat ze de rij ophielden bij het betaalpoortje. Het was grappig hoe dat werkte, het was al een paar keer gebeurd en het leek net of ik een bekend persoon was. Wat inmiddels in Grande Cache ook wel het geval was want mijn winters passeren was nieuws geworden in niet minder dan de Grande Cache Mountain Voice!
Eerder in Yukon ontmoette ik Terry, hij kwam langsrijden op zijn sneeuwscooter toen ik aan het kamperen was op Marsh Lake. Ik sprong toen bij hem achterop want hij wilde zijn trotse jagerscollectie aan mij laten zien.
Bij een bakje thee gaf hij het telefoonnummer van zijn zoon, die woonde in Jasper. Die had ik gecontact en reageerde eerst positief op mijn vraag of ik bij hem langs mocht komen. Eindelijk in Jasper toen ik weer met hem in contact kwam liet hij weten dat hij me nog niet verwacht had, morgen zou beter uitkomen. Mijn verwachting na Grande Cache van Canadese gastvrijheid was wellicht wat opgeblazen. Het voelde in ieder geval niet alsof ik op hem kon rekenen en om zeker van een slaapplek te zijn ging ik op zoek naar het Jasper Downtown Hostel. Daar aangekomen was het ontvangst geweldig, de eigenaar was razend enthousiast en kon het niet geloven dat ik in de winter hier aan het fietsen was.
Het begon ontzettend lekker weer te worden en ik besloot de volgende dag direct de Icefields Parkway op te gaan. Een wasje, wat spullen drogen en een bijzonder ontbijt met iemand die ik had ontmoet op de gezamenlijke slaapkamer in het hostel. Het was Ava, die bleek dakloos te zijn en op zoek naar werk in Jasper. Ze was hier al maanden en daarvoor had ze er een wat wisselvallig avontuur opzitten in Australië. Ze was daarnaartoe verhuisd voor de liefde. Haar relatie daar liep niet zo lekker en uiteindelijk zonder geld en met de hulp van de Canadese overheid was het gelukt terug te komen in Canada. Ze had geen contact meer met haar ouders en familie.
Ik voelde mij weleens eenzaam in deze reis maar ik kan mij niet voorstellen hoe eenzaam zij moest zijn. Hoe ze haar weg ook zou vinden, het was voor ons beiden fijn om een wat dieper gesprek te hebben over trauma. Hoe het moeilijk kan zijn om je te breken van ongezonde patronen die je eerder nodig had om bepaalde situaties te overkomen. Mechanismes in gedrag die je dan hardnekkig blijven volgen en waar iedereen wel in mindere of meerdere mate last van heeft. Toen ik in de loop van de afgelopen jaren met meer empathie en begrip naar mezelf ging kijken leerde ik beter te begrijpen hoe alles met elkaar verbonden is. Tegelijkertijd werd het steeds moeilijker om überhaupt nog te oordelen zonder iemands verhaal echt goed te kennen. Misschien overschatte ik mezelf maar ik hoopte dat ons gesprek haar vertrouwen in de wereld voor een mini beetje beter zou maken.
Het moment was daar, in de namiddag fietste ik de Icefields Parkway op om mijn eerste nacht tussen prachtige gletsjers door te brengen. Het werd een ongekende fietstocht met dagen lang de zon aan de hemel die mijn gezicht een lekker rood kleurtje zou gaan geven.
Ik kreeg onderweg bezoek van Jeroen, die net als ik is opgegroeid in Alblasserdam. Jeroen is tijdelijk verhuisd naar Pemberton in British Columbia. Hij durfde het aan om met mij te komen kamperen in -30°C, voor twee dagen reed hij in de buurt rond met zijn auto en we ontmoetten elkaar met lunch en later in de dag voor een lekkere maaltijd en kamperen. Hij nam weer afscheid om terug te rijden naar Pemberton net voor Mosquito Creek.
Bij Mosquito Creek had ik het geluk een sneeuwgrot te vinden. Een sneeuwgrot is een schuilplaats gemaakt van sneeuw. Het geeft warmte omdat sneeuw isolerend werkt. Ik vond een fijne grot waar het slaapgedeelte iets hoger lag dan de ingang, dat zorgt ervoor dat kou naar buiten geduwd wordt. Het duurt uren om zo een sneeuwgrot te maken dus ik was blij om een schuilplaats zo tegen te komen. Ook al was het in de nacht -25°C, geheel zonder wind en met het isolerende sneeuw om mij heen was het zeer aangenaam om hier in te slapen.
In Banff aangekomen kon ik bij Lina en Dana terecht. Dat brengt de mogelijkheid om wat dagen vrij te nemen van het fietsen. Lina had ik al eerder contact mee gehad en die heeft mij ook al geholpen aan een plek in Valhalla, net boven Grande Priarie bij haar schoonmoeder.
Banff is prijzig maar drie dagen per week is hier een zogenaamde ‘Banff food rescue’ waar je voor 5 Canadese dollar zuivel, groente en fruit kan halen, wat over de datum is en wordt gedoneerd door supermarkten en andere winkels. Zo kan ik even rust nemen en van deze mooie plek genieten zonder dat ik te veel aan mijn reisbudget aan het knabbelen ben.
Met dank aan Jeroen Stout voor een aantal prachtige foto’s en het was fijn even in gezelschap te zijn met iemand die ik al langer ken. Straks vervolgd mijn route langs Calgary naar de Verenigde Staten, naar het Glacier National Park. En spoiler alert, het wordt nu echt lente en dat betekent dat ik berenspray aan moet gaan schaffen!
