Vandaag breng ik mijn tweede bezoek aan het Iraanse Consulaat in Trabzon. Gisteren heb ik mijn zogenaamde Visa Registration Code ontvangen van een reisbureau in Iran. Dit is de eerste stap in de aanvraag procedure. Met deze code mag ik een tweede poging wagen.
Ik loop door de hoofd winkelstraat in Trabzon waar maandagmorgen een grote schoonmaak wordt gehouden. Ramen worden gezeemd, zakjes chips afgestoft en vloeren netjes gedweild. Wat me opvalt in Turkije is dat veel dingen massaal gebeuren. Het lijken rituelen in de Turkse cultuur, iedereen doet het. Thee drinken bijvoorbeeld. Wat me ook opvalt is hoe het winkelcentrum is ingedeeld. Nederlanders zouden het niet zo slim vinden om een huishoudwinkel te beginnen naast een andere huishoudwinkel. In Turkije is dit anders, hier heb je een hele straat vol met precies dezelfde winkels en met precies dezelfde producten. Zo loop je van een straat potten en pannen naar een straat groente en fruit naar een straat kaas en olijven. Tien winkels naast elkaar die soms zelfs hetzelfde ingericht zijn.
Na 25 minuten wachten bij het Iraanse Consulaat wordt me vertelt dat de code nog niet in het systeem blijkt te staan. Ik moet over twee dagen terug komen.
Ik had al ingecalculeerd dat ik nog niet direct succes zou hebben en dus een mini vakantie naar Uzungöl gepland. Uzungöl is één van de meest unieke plekjes in Turkije en betekent vrij vertaalt lang meer. Het is op 100 kilometer afstand van Trabzon. Terug door de winkelstraat, scoor nog even wat Turkse broodjes met onbekende inhoud en spring daarna op de fiets. Vandaag schijnt de zon, dat is nogal uniek hier rond deze tijd weet ik na een week in Trabzon te zijn.
Ik begin een prachtige fietstocht langs de Zwarte Zee richting Rize wat bekent staat om de Turkse thee die er gemaakt wordt.
Hier kom ik (nog) niet want bij het stadje Of sla ik rechtsaf de bergen in. Ik maak nog even een stop bij één van de plaatselijke bakkers die mij direct een kopje thee aanbied en begint te vertellen over zijn ritjes bloemen halen van Amsterdam naar Antalya. In Nederland verkopen ze altijd van die kleine broodjes legt hij uit, daar ga je nooit vol van zitten.
Hier in Turkije is dat anders.
Het kan niet op, deze omgeving is zo geweldig. Dit gun ik elke fietser. Dit is Turkije, dit is lokaal, dit is hoe de mensen hier leven in de bergen.
In elk dorpje zie je wel een minaret van een moskee. Soms twee, soms drie.
En helaas, ook vandaag is de zon maar even te zien. Het wordt bewolkt en begint te regenen. Na een 30 kilometer gestage klim ben ik ook helemaal op. Ik besluit in het dorpje Uzungöl net voor het meer langs een stromend beekje mijn tent op te zetten, in de regen en net voor het donker. Morgen hoop ik op beter weer om wat foto’s te schieten van het mooie meer wat twee kilometer verderop is.
Ik word wakker van mijn wekker, vandaag geen tijd te verliezen! Ik schiet nog wat foto’s van deze geweldige kampeerplaats.
Bedenk me gelijk even dat het best fijn is om in Turkije te kamperen, niemand lijkt het hier te boeien dat ik overal mijn tent opzet. Ik pak vervolgens mijn spulletjes in en fiets richting het meer. Als ik dan eindelijk boven ben, realiseer ik me dat ik mijn GoPro ben vergeten. Weer terug naar beneden en ik begin weer opnieuw.
Als ik dan eindelijk na een stevige klim weer een klein beetje afdaal geloof ik mijn ogen niet, dit is zeker één van de uniekste plekjes die ik in Turkije ben tegengekomen.
Na een rondje om het meer besluit ik mezelf te verwennen met een Turks ontbijt in één van de vele restaurantjes hier.
Om even terug te komen op het massale in Turkije, ook hier in Uzungöl zie je het. Alles wordt volgebouwd met hotels, restaurants en souvenirwinkeltjes. Ik vind het zonde van het ooit onaangetaste dorpje maar begrijp aan de andere kant dat ook ik hier anders niet mijn mini vakantie had kunnen vieren.
Na het ontbijt begin ik aan de terugtocht van 100 kilometer. Ik wil vanavond weer terug zijn in Trabzon want morgenochtend vroeg sta ik weer bij de Ambassade van Iran voor een derde poging.
Ik sta te popelen om verder te reizen, naar Georgië om nieuwe avonturen te beleven maar ik moet nog heel even geduld hebben.