In 2014 fietste ik met mijn vriendin Lisa op een tandem een stukje door België en Frankrijk. We fietsten toen een stadje in en ik herinner mij nog steeds heel goed wat ik daar zag. Een jongen met een fiets bepakt kwam wat verstrooid aanfietsen alsof hij net weken lang op een onbewoond eiland had geleefd. Hij was daar in het moment om zich heen kijkend op een kruispunt naar welke kant hij op moest fietsen. Ik was er helemaal door afgeleid. Hij leek op een missie en het zag eruit alsof hij daar helemaal op ingezoomd was, op een fiets, onderweg naar een bestemming en weer een bestemming.
Het jaar erop begon ik een fietstocht van Nederland naar Singapore en veel fietstochten volgden. Inmiddels fiets ik al langer dan tien jaar, soms een paar dagen in Nederland en dan een maand naar de Alpen. En heel soms, heel soms, dan heb ik het geluk om weer even deze jongen te mogen zijn. Helemaal opgezogen in het fietsreizen, maandenlang alleen maar bezig met een bestemming, leven van dag tot dag, denkend aan waar ik vanavond ga slapen en wat de dag van morgen mij gaat brengen.
Taylor kwam over als een creatieve, leuke maar terughoudende jongen. Hij kon zo uit de serie The Big Bang Theory komen. Achter op zijn fiets had hij een grote zwemband gebonden om te zorgen dat het verkeer afstand zou houden. Hij had een wat nerdy overkomen en fietste in een soort donkerblauw pyjamapak met crocs waarvan hij al een paar versleten had. Achter op zijn bagagedrager zat een klein kenteken waar Soggy Boi op stond.
“Heeft er nog iemand benzine nodig voor zijn fiets?”
Zei hij dan terwijl we een benzinestation passeerden. Niemand die echt lachte om de grap. Een jongen die stond te liften langs de weg reageerde zelfs een beetje geïrriteerd:
“Dat was een vreselijke grap!”
Ik had Taylor bij de Drive Thru Tree ontmoet en we fietsten samen met Larry en Owen. Ze kwamen allemaal uit Seattle en Taylor fietste naar San Francisco, wat hij Frisco noemde en Larry en Owen fietsten naar San Diego. Voor het eerst had ik in bijna vijf maanden wat maatjes om mee te fietsen.
Op een bepaald moment riep Taylor:
“Een walvis, ik zie een walvis!”
We stopten alle vier en keken naar de zee. Grote golven kletterden op de donkere uitstekende rotsen die boven het water kwamen en weer verdwenen maar een walvis? We stonden daar vijf minuten te kijken tot een van ons een beetje ongemakkelijk zei:
“Zullen we verder fietsen?”
Zo fietste ik een dag samen met Taylor, Owen en Larry en na gezellig in de avond samen te eten, fietste ik alleen weer verder met nog steeds de einddatum van mijn visum in mijn hoofd.
De sequoia’s bomen of ook wel de Redwoods is een prachtig bosrijk gebied in het noorden van Californië. Het zijn ongelooflijk hoge bomen die wel meer dan 3000 jaar oud kunnen worden. Deze bomen verbonden de arctische winter op een manier dat ze lieten zien dat de natuur zoveel groter is dan mijzelf.
Ik zou veel of weinig ruimte kunnen innemen, tegen dingen vechten of ze gewoon waar kunnen nemen, dit of dat doen, maar uiteindelijk maakte ik een reis als onderdeel van iets waar ik bewust maar een fractie van zou begrijpen.
Ik vergat een beetje welke dag het is en leefde dag-bij-dag en probeerde emoties te voelen zonder ze te willen veranderen, er tegen te vechten of eraan vast te houden. Vandaag zou het zwaar zijn, maar morgen zal het op zijn minst anders voelen.
Het voelde alsof de ervaring zelf mijn grootste leermeester was en ik probeerde zo elke dag een beetje bewuster te worden van wat er in mij omging. Iedere keer als ik opkeek naar de hoge bomen voelde ik mij verbonden met een spirituele reis.
Het was tijd om afstand te gaan doen van het twee kilo wegende boek Infitie Jest. Ik had in drie maanden tijd niet meer dan 100 pagina’s gelezen en het was het niet waard om het boek mee te blijven slepen. Uit respect voor de schrijver David Foster Wallace wilde ik er geen afstand van doen maar met een deadline voor mijn visum naderend moest ik offers gaan maken om zo licht en snel mogelijk te worden. In het leuke en creatieve dorp Point Arena gaf ik met een zwaar hart het boek aan een mevrouw bij een thrift store. Ik maakte een hele speech van hoeveel het boek voor mij betekende en volgens mij uit beleefdheid nam de mevrouw het boek maar in ontvangst. Moge het ooit een keer gelezen worden.
Op de Highway 1, die slingerend langs de kust naar het zuiden gaat besloot ik voor het eerst een lange pauze te nemen in een grote stad, in San Francisco. San Francisco is een prachtige stad met steile heuvels, een fris klimaat en prachtige mist die vaak over de stad hangt.
De baaien rondom de stad zijn eveneens indrukwekkend. Het schijnt een van de toeristische steden te zijn in de wereld. De technologische ontwikkelingen van Silicon Valley hebben mede de stad ontzettend duur gemaakt. Er zijn mensen die hier een baan hebben maar niet de mogelijkheid om onderdak te betalen. In de stad is in veel wijken de armoede erg goed zichtbaar. Mensen die openlijk drugs gebruiken, tentenkampen in de straten en grote groepen mensen waar totaal geen opvang of zorg voor lijkt te zijn. Het contrast tussen arm en rijk lijkt hier veel groter te zijn dan ik in Nederland gewend ben.
De afgelopen weken is niet zonder slag of stoot gegaan. Ik heb onder andere mijn kettingbladen en ketting moeten vervangen. Ik kwam er nu achter dat er scheurtjes in mijn achtervelg waren gekomen. Wat eigenlijk ook gebeurde acht jaar geleden in Samarqand in Oezbekistan. Gelukkig is er in San Francisco een concept wat heet de Bike Kitchen, een plek waar allerlei tools en gereedschappen zijn om te gebruiken voor een fietsreparatie.
Een grote garage vol met spullen en ik betaal $5 en mag dan een hele avond aan mijn fiets sleutelen.
De komende dagen zet ik een nieuw achterwiel in elkaar met een nieuwe velg en begin daarna aan de laatste drie weken door Californië naar Los Angeles. Van Los Angeles ga ik weer verder naar het zuiden richting de grens met Mexico, de eindbestemming van deze reis. In Mexico fiets ik een paar maanden langs de Pacific om uiteindelijk in Mexico-Stad uit te komen voor een leuke wending van deze reis.
