Een prachtige afdaling

Een prachtige afdaling

De kleine schep die ik in een supermarkt in Zwitserland gekocht heb gaat de zachte sneeuw in. Ik schep en schep en schep de sneeuw weg. De zon is onder en het is donker, met mijn hoofdlamp op graaf ik een weg in een dikke pak sneeuw van misschien wel drie meter. Al de zachte sneeuw moet weg voordat er hardere sneeuw komt en tegelijkertijd stamp ik de sneeuw aan met mijn voeten. Het vriest gelukkig en dat betekent dat de aangetrapte sneeuw ook echt hard wordt. Maar het houdt niet op en ik ga dieper en dieper. Zo houd ik mezelf bijna twee uur bezig voordat de ondergrond eindelijk goed genoeg is voor mijn tent.

Ik maak in de voortent nog een gat voor mijn voeten zodat ik comfortabel kan zitten om zo sneeuw te smelten en er een risotto en thee van te maken. En zo zit ik dromerig naar de grote sneeuwwand te kijken terwijl ik al roerend met mijn zelfgemaakte dennenhouten spatel de risotto het sneeuwwater laat opnemen.

Camping in snow

Cycling through the Dolomites

Het is stil, doodstil. Alleen mijn benzine brander suist in de zachte wind. Ik vind het fijn om zo alleen te zijn in de natuur. De bergpassen fietsen, een slaapplek maken en vervolgens koken geeft me zoveel om bezig te zijn dat het mijn volledige aandacht opeist. Goed voor mijzelf zorgen is de kunst van dit avontuur. Helemaal in deze wat extremere omstandigheden. Al dit daagt mij uit maar tegelijkertijd maakt het alles ook ontzettend simpel. Ik heb geen zorgen over het nut van het leven, het lijkt allemaal vanzelf te gaan. Ik ervaar zo nu en dan een transcendent moment waarin ik helemaal wegsmelt in wat ik aan het doen ben. Er zijn geen zorgen en alles is ok, hoe het hier is, de bergen, de sneeuw, het laat mij nederig voelen maar toch ook weer heel krachtig. Het krachtige gevoel deel uit te maken van iets dat groter is dan mijn kleine zelf, mijn ego die een soort van helemaal verdwenen is en ik ben alleen nog aanwezig.

De volgende dag fiets ik de verrassend mooie Passo Tre Croci. De afdaling gaat door een prachtig natuurpark waar vrijwel geen mensen wonen. Er is niets, alleen bomen bedekt met sneeuw en de rotsachtige bergen die zich trots presenteren in de lucht. Het is allemaal geweldig en ik wil niets anders dan fietsen in deze besneeuwde dennenbomen die ook zo heerlijk ruiken.

Passo Tre Cochi

Views in the Dolomites

“Mijn eerste test,” zeg ik twee dagen later hardop tegen mezelf terwijl ik naar een testhuisje in het centrum van Udine loop. Er staat groot tamponi en een pijl naar rechts. Is tamponi een woord voor de grote tampon op een staaf die straks mijn neus in gaat? Ik sluit netjes aan in de rij buiten. Als ik binnen kom blijkt alles netjes te kloppen. Ik moet een paar handtekeningen zetten met een pen die in een badje van desinfecteer gel ligt. Alles plakt maar de handtekening die ik zet daar ben ik tevreden over. Ik reken €82,- af en mag doorlopen. Een kamertje in. “Take a seat,” zegt een jongen van mijn leeftijd die de tamponi gaat afnemen. Ik ga zitten. “How long did your hair grow?” Ik kijk hem verrast aan, hoe lang mijn haar gegroeid heeft? Ik raak compleet in de war van deze vraag. Is dit persoonlijk of heeft het iets te maken met de test? “At least six months!” leg ik hem uit. Nu kijkt hij mij verrast aan. Hij snapt er ook niets van. Zijn Engels is een puzzel met 1000 kleine stukjes en mijn Italiaans is op een prachtig accent na nihil. Het wordt één verwarrend gesprek die eindigt met een wattenstaafje diep in mijn neusgat. Bleh, wat een raar gevoel, nu moet ik niesen. Maar de nies komt niet en ik glimlach met een vertrekt gezicht naar de jongen. Ik loop naar buiten met een formulier waarop een gebruikersnaam en wachtwoord staat om de resultaten online op te speuren. Om te voorkomen dat ik dat verkeerd spel hebben ze alle letters en cijfers onder elkaar gezet en uitgebreid uitgeschreven. Dat kan helemaal niet misgaan. 

In een afgelegen hotel op een troosteloos industrieterrein in het noorden van Udine log ik bij een verrassend goed ontbijt in voor een resultaat. Alles staat er in het Italiaans maar met een paar keer klikken kan ik een formulier downloaden. Alle bergen, sneeuw en het fietsen laten mij supersterk voelen dus ik heb er alle vertrouwen in. Toch voelt het alsof ik de laatste herkansing van een wiskunde examen heb gemaakt en dat het nu echt erop of eronder is.

Negativi, staat er gearceerd. Ik slaak een verlichtende diepe zucht. Gelukkig, denk ik, nu kan ik met alle vertrouwen de grens naar Slovenië passeren. Ik maak het ontbijt af en spring daarna snel op de fiets om richting het zuiden te gaan. Ik fiets als een malle, waarom weet ik niet. Het is allemaal vals plat naar beneden en opeens raak ik een steentje en begint mijn achterband leeg te lopen. “Nee!” roep ik. “De wobbel!”

Passo Mauria

Passo Mauria

Plakken was geen probleem maar ik had in Zwitserland een nieuwe achterband gekocht. Eentje waarmee ik makkelijk door alle sneeuw en ijs heen kon fietsen. Maar ik kon deze band niet zonder een wobbel monteren. De band gaat er niet zo lekker in en vooral bij het ventiel is de band groter dan op andere plekken. Van Sils Maria tot Bolzano heb ik met deze wobbel gereden en in Bolzona heeft een fietsenmaker de wobbel eruit gekregen. Het had waarschijnlijk te maken met een goede pomp. Dat handpompje van mij gaf niet genoeg spanning voor de band om goed in de velg te ploppen. Nu ik mijn band moet plakken betekent dat de wobbel terug komt. En na de binnenband vervangen te hebben is inderdaad de wobbel terug. 

“De wobbel is terug!” roep ik hard. “Ik heb je niet gemist wobbel! Maar breng me toch maar naar de Adriatische Zee! O, wobbel, wobbel!” En wobbelen doe ik weer tot aan de Adriatische zee en Slovenië in. 

Reaching the Adriatic Sea

En dat was het. De Dolomieten hebben mij zo verrast dat ik geloof dat ze een van de mooiste gebieden is waar ik heb mogen fietsen. Al waren er veel passen dicht door de winter en alle sneeuw ben ik toch heel blij met de passen die ik wel kon fietsen. Dit is de uiteindelijke route geworden door de Alpen:

In Switzerland:

    • Lenzerheide – 1549m
    • Julier – 2284m
    • Bernina – 2328m 

In Italie: 

    • Tonale – 1884m
    • Mendola – 1363m
    • Costalunga – 1752m
    • San Pellegrino – 1918m
    • Falzarego – 2105m
    • Tre Croci – 1805m
    • Mauria – 1298m

Na de test ben ik een paar dagen bij Gaja gebleven in Slovenië. Gaja had ik ontmoet in Thailand vijf jaar geleden toen ik naar Singapore fietste en we zijn altijd in contact gebleven.

Na dit bezoek ben ik thuis weer terug in lockdown gegaan om de feestdagen te vieren, met in mijn gedachten mooie herinneren van mijn tent omringt door grote sneeuwmuren die zo prachtig wit zijn, mij aankijken en zeggen: “Wij zijn de sneeuwvlokjes en we zijn met zoveel dat we je helemaal omringt hebben. En weet je, als je ons smelt dan kan je thee van ons zetten en dat vinden wij helemaal ok!” 

Bedankt voor het lezen en je interesse in mijn schrijven. Het was spannend om dit te doen in een tijd waarin bijna alle landen volledig in lockdown zijn, ook al was ik overwegend alleen, buiten op de fiets en in een tent. Ik wens iedereen een gelukkig nieuwjaar toe, dat ondanks de omstandigheden dromen nooit zullen vervagen en hoop mogen geven voor de toekomst.