Een poging om door Oezbekistan te fietsen

Een poging om door Oezbekistan te fietsen

“Do you know where I can find the train station?”, vraag ik vanaf mijn fiets aan een starende jongen.

“Chicken?”, antwoord de jongen.

Ik had al zo een vermoeden, dit gaat natuurlijk niet werken. De taalbarrière is te groot hier in Oezbekistan. Ik pak mijn point-it boekje met plaatjes en wijs een treinstation aan. De jongen legt me in het voor mij abrakadrabra Oezbekistaans uit hoe ik er moet komen.

Ik ben in Samarqand in Oezbekistan. Ik had nooit verwacht dat ik ooit in deze reis op zoek zou gaan naar een treinstation. Vandaag ging het dan echt gebeuren. Ik had weinig keus. Na de val in Iran was mijn fiets in een wel bijzonder slechte staat beland. Erger nog, ik reed rond met drie gebroken spaken. Op een bepaald moment kon ik gewoon niet meer verder. Het was over, ik had echt iemand nodig met het juiste gereedschap. Gereedschap om mijn tandwielen van mijn achterwiel los te maken. Eigenlijk had ik gewoon een nieuw velg nodig. Een nieuw achterwiel. Maar hoe vindt je ooit een Europese maat velg in Centraal-Azië?

Uzbekistan hospitality

Een dag nadat we de grens over waren van Turkmenistan naar Oezbekistan kwamen Ritzo, Ringo en ik aan in Buchara. We waren getipt voor een goed hostel met de naam Rumi. We hadden het nodig, even rust en even bijkomen. En een schone douche na een week zweten en rivier zwemmen was ook wel lekker.

Ritzo ging de volgende dag weer verder en ik nam even de tijd een nieuw apparaatje aan te schaffen waarmee ik mijn website bij kon houden. Met mijn fiets zou het wel goed komen want problemen los ik altijd wel op wanneer ze ontstaan. Zo overleef ik inmiddels al meer dan vijf maanden.

De eerste ochtend na stiekem ergens gekampeerd te hebben kwamen er drie schattige meisjes ontbijt op mijn wildampeerbedje brengen. Ze woonden ietsje verderop in een boerderijtje en hadden mij gisterenavond gespot. Ze kwamen toen nog nieuwsgierig rondneuzen en mij vertellen dat ik uit moest kijken voor gevaarlijke slangen. De tweede dag, 180 kilometer na Buchara ging het mis, een spaak brak. Later nog één. Toen uiteindelijk een derde spaak het begaf was de pret over. Ik was tussen boerendorpjes, in de middle of nowhere en mijn fiets reed niet meer. Hoe ging ik dit probleem nou weer oplossen?

Na op drie bazaars rond gesnuffeld te hebben vond ik een aantal spaken maar kon ze op geen mogelijkheid monteren zonder een speciaal gereedschap om mijn tandwielen los te maken.

Trying to fix my European bike in Uzbekistan

Op naar Samarqand waar ik wel drie zogenaamde masters (zo noemen ze de fietsenmaker hier) ging ontmoeten die mij allemaal weg zouden sturen zonder te kunnen helpen. Ik reed rond met taxi’s van master naar master. Die taxichauffeurs vroegen allemaal het driedubbele van de normale prijzen. Dat geld wat ik bespaard had in Iran door de gastvrijheid ging ik hier wel op krijgen zo! Daarnaast heb ik ook nog eens een registratieplicht in Oezbekistan, dat betekent dat je iedere nacht ergens in een hostel of hotel moet verblijven anders riskeer je een fikse boete aan de grens.

Ik was Iran gewend en dit was toch wel een iets andere cultuur!

Toen ik uiteindelijk de enige man in de regio had gevonden die het wel zou kunnen doen, bleek hij een weekendje in de bergen te zitten. Zo kwam het dat ik op een bepaalde morgen besloot iets te gaan doen wat ik streng had verboden om te doen. Helaas had ik geen andere keus. Ik moest wel naar de hoofdstad Tasjkent want dat was waarschijnlijk de enige plek in Oezbekistan waar ze mijn tandwielen los konden maken.

Damaged bicycle rear wheel

De volgende dag in Tasjkent zet ik voor het eerst van mijn leven een nieuw wiel in elkaar. Ik had mij nooit voor mogelijk gehouden dat ik dit kan. Ik kan het ook niet. In de avond kom ik via via in contact met Igor. Igor blijkt een goede fietsenmaker te zijn met het juiste gereedschap. Gelukkig was ik beland in de handen van iemand die me echt wilde helpen, diezelfde dag om 23:00u in de avond rij ik zijn kelder uit met een gezonde fiets.

Problemen waren weer eens opgelost en gelukkig maar, want ik heb het nodig. Ik ben op weg naar Kirgizië, naar wegen die waarschijnlijk niet zo glad zijn als in Nederland. In Tasjkent ontmoet ik Alexander uit Ierland. Hij blijkt voor de eerste twee dagen dezelfde route te nemen. En logisch, want er is maar één weg die van west naar oost Oezbekistan gaat. De volgende dag rijden we samen door een bergpas van zo een 2200 meter hoog.

Cycling with Alexander from Ireland

Na alle gebeurtenissen van de afgelopen weken voel ik me weer goed. De omgeving is niet meer alleen zand maar begint eruit te zien als prachtig berglandschap. Na drie snelle dagen, een afscheid van Alexander, kom ik aan in de stad Farg’ona. Ik laat me in het centrum van de stad neerzakken op de grond. Vandaag blijf ik hier, denk ik. Ik zoek straks wel een budget hotel op.

“Where are you from?”, hoor ik opeens in perfect Engels naast me. Ik kijk op en zie een dame van mijn leeftijd mij nieuwsgierig aanstaren. “Galandia,” antwoord ik. “My father is working on his new flat, which he is going to rent. You might want to come over and stay there if you want?”, vraagt ze niet veel later in het gesprek.

“I really want but in Uzbekistan I need to regi… You know what? I don’t really care. Let’s go.”