In deze blog ga ik uitgebreid in op een innerlijke reis, samen met magische paddestoelen, specifiek de soort Psilocybe Caerulescens, beter bekend als de ‘derrumbes’ of ‘landslide’ paddestoel. Deze paddestoelen worden traditioneel in de Azteekse cultuur in Mexico gezien als heilig en gebruikt als medicijn in ceremonies.
Ik ben al langer nieuwsgierig naar de werking en het gebruik van psilocybe paddestoelen als een alternatief en nieuwe kijk op de westerse geneeskunde, onder andere geïnspireerd door de documentaire Dosed.
Een kleine disclaimer, dit artikel gaat dieper in op onderwerpen als de dood en de zoektocht naar betekenis. Mocht je niet comfortabel zijn met deze onderwerpen of het gebruik van psychedelische paddestoelen, dan adviseer ik je deze blog over te slaan. Als er vragen bij je opkomen kan je natuurlijk altijd contact met mij opnemen.
Mocht je dat nog niet gedaan hebben, lees dan hier het eerste deel.
Koffie is inmiddels mijn verslaving geworden. De smaak. Het ritueel. De geur. Van een bakje zwarte koffie, vooral in de ochtend, ga ik helemaal aan. Ik kijk daar naar uit. Op de fiets gebruik ik een herbruikbare filter waar ik dan gemalen koffie in doe en vervolgens kokend heet water over giet. Naast dat koffie een onschuldig bakje water is met cafeïne, is het een soort van mijn graadmeter geworden voor hoe het met mij gaat. Als ik van tijd tot tijd zonder moeite mijn hunkering naar koffie kan weerstaan voel ik een tevreden gevoel, alsof ik iets overwonnen heb. Modelleren gaat lastig, dat lijkt niet in mijn karakter te zitten. Ik ga er helemaal voor, het is alles of niets. Ik wil de intensiteit van de cafeïne door mij heen voelen stromen. De focus. De scherpte. De koffie geeft mij een lekkere piek maar vaak later in de dag krijg ik dan te maken met vermoeidheid en onrust. Als ik dan dagen en dagen veel en sterke koffie drink dan is het weer tijd voor strenge afspraken met mijzelf. Alsof het belangrijk is mezelf in de gaten te houden omdat iets in mij niet te vertrouwen is.
Ik moet toegeven, mijn koffieverslaving projecteert eigenlijk mijn verslaving aan intensiteit. Mijn gebrek aan het omgaan met stilte, met saaiheid, in het moment zijn of dingen gewoon voelen zoals ze echt voor mij zijn. Op geen enkele andere manier kan ik verklaren waarom ik mij aangetrokken voelde tot zes maanden fietsen in extreem winterse omstandigheden.
Vandaag en gisteren heb ik mijn koffieritueel overgeslagen, want voor wat ik vandaag ga doen wil ik scherp zijn zonder intense pieken en dalen die cafeïne veroorzaken. Ik zie het als een oefening, alles wil ik zo puur mogelijk ervaren en daar past koffie niet bij.
Ik ben vandaag lichtelijk nerveus omdat andere ervaringen gepaard zijn gegaan met veel strijd tegen negativiteit. Mijn intenties voor deze keer zijn niet om even lekker los te komen van mezelf, de high te ervaren van een dopamine-rush en zelfs niet om antwoorden te vinden op diepere vragen. Ik wil er min of meer een oefening van maken om alles dat langs komt te accepteren en de emoties te voelen hoe ze komen en gaan. Wat komt, komt met een reden en ik ga proberen om met een evenwichtige geest door elk moment en elke intensiteit te gaan.
De eerste hap paddestoelen is volkomen de smaak van hoe ze eruit zien. De aarde knerst op mijn tanden. Het is een voor mij onbekende smaak, bitter en dan een intense nasmaak die ik niet helemaal kan plaatsen. De jonge paddestoelen met witte stammetjes en bruine kopjes zijn nog het meest aangenaam. De donkere meer volwassen exemplaren slik ik met moeite door. Het is niet de bedoeling dat ik ze uitgebreid ga wassen omdat dit mogelijk ten koste kan gaan van de werking.
Wat mij lichtelijk nerveus maakt maar ook wel weer geruststelt is dat dit de eerste keer is dat ik op een bewuste manier een reis met magische paddestoelen zal ervaren. Ook ben ik nu in veilig en vertrouwd gezelschap met Lisa.
In Thailand, tijdens mijn eerdere lange fietsreis, probeerde ik een happy-shake. Ik had toen geen idee wat er precies in deze shake zat en was ook veel minder bewust van mijzelf en de omgeving. Ik dacht toen een leuk feestje te gaan hebben maar ik liep de hele nacht ongeduldig heen en weer over het strand. Alsof ik in de film Fear and Loathing in Las Vegas was beland. Het was een nacht die ik mij zou herinneren als niet heel prettig. Ik was veel in verzet tegen negativiteit en nog niet zo goed in het omarmen van de intensiteit van de ervaring. Ik wilde een relaxte trip maar ik werd juist ontzettend onrustig en ongeduldig. Ik wilde niet nog eens een zware nacht ingaan met allemaal onrealistische verwachtingen.
Rubi, onze betrouwbare bron en leverancier in San José del Pacífico had ons voor de beste ervaring geadviseerd om ze rauw en op nuchtere maag te eten. Ze vertelde ons ook hoe lang de werking kon duren, 3-6 uur gaf ze aan. Ik ging deze reis samen met Lisa doen en we discussieerden over onze verwachtingen. Lisa had de behoefte om de reis vooral samen te maken en ik was daarbij ook heel benieuwd wat een persoonlijke reis met mij zou doen. Als de intensiteit toeslaat ben ik vaak ook liever alleen, dat is hoe ik heb geleerd mij veilig te voelen in situaties waar ik geen controle heb.
Voor Lisa was het de eerste keer om het in de natuur te doen. Ze wilde zich graag dieper verbinden met de natuur. Haar intentie was om de paddestoelen te laten leiden, alles wat ze zouden laten zien wilde ze weten, zei ze tegen mij. Ook wilde ze haar creativiteit liefde te geven.
Gezamenlijk waren onze intentie te willen verbinden, elkaar met liefde erdoorheen te begeleiden en vandaar zien hoe we het zouden ervaren.
We lopen door een bos. Ik begin iets te voelen, of niet? Lisa vraagt of ik al iets voel. Voel ik iets? Ik merk dat toch wel als ik iets voel? Nee, ik weet het zeker, ik voel nog niets. Geduld. Zou het heftig zijn? Zouden we opeens bomen zien veranderen in grote groene kikkers? Of zou het subtiel zijn? En maakt het uit?
Mijn zintuigen beginnen zich langzaam meer te openen. We zitten even op de grond en bewonderen de natuur, het lijkt alsof ik naar een foto kijk die steeds levendiger begint te worden. Alle verschillende kleuren groen van de bomen en struiken worden meer bijzonder om naar te kijken. De lucht wordt net iets aantrekkelijker en bewonderenswaardig. We lopen dieper een bos in totdat het pad ophoud en we weer terug lopen. Overal valt wel iets te zien, even stilstaan en de aandacht op een bloem of een blaadje, maakt dat het object een eigen wereld krijgt. Ik voel nu duidelijk de werking van de paddestoelen, beetje bij beetje glij ik in een wereld waarin alles een andere dimensie krijgt. Het is lastig in woorden te brengen, alsof mijn brein nieuwe verbindingen maakt waarin wat ik zie een andere diepere betekenis krijgt. We maken grapjes die samen gaan met zo nu en dan hard schaterlachen.
Het is prachtig totdat mijn innerlijke wereld even inzoomt op een herinnering die mij laat worstelen met negativiteit. Ik kijk naar de zonsondergang maar tegelijkertijd voel ik niet de immens complexe schoonheid van alle kleuren die de zon en de lucht laten zien. Ik worstel met gedachtes van onzekerheid en twijfel. Herinneringen komen naar boven die mij confronteren met pijn en ze maken mij verdrietig. Ik probeer bewust op mijn ademhaling te letten, op het gedeelte onder mijn neus en boven mijn lippen. In plaats van te worstelen, in verzet te komen, adem ik diep in en diep uit. Ik voel het ongemak en kom al snel tot de realisatie dat dit er ook mag zijn. Het hoort er voor mij gewoon bij.
We lopen terug naar ons boshuisje, donkere wolken beginnen zich te vormen terwijl de zon nog een laatste oranje gloed laat zien. De wolken trekken als mist over en tussen de bomen. We zitten nog even voor het huisje en kijken naar al het bijzonders tot het helemaal donker is.
Niet veel later gaan we op ons bed in het huisje liggen omdat we ons zo slap voelen als een vaatdoek. Het is inmiddels een uurtje of drie nadat we de paddestoelen gegeten hebben en naast het drinken van water is het niet de bedoeling dat we iets eten. In geval de intensiteit te groot wordt hebben we wat fruit en zoetigheid klaar om ons weer terug in de realiteit te brengen.
Als een magneet gaat mijn aandacht terug naar waar mijn reis alleen eindigde, het gevoel van acceptatie. Ik zie een wereld van verschillende monsters die zich verschillend uiten. Het maakt mij angstig maar ik realiseer mij tegelijkertijd dat het waardevol is om te luisteren naar wat deze beelden mij te vertellen hebben. Mijn nieuwsgierigheid neemt toe en ik begin mijzelf vragen te stellen alsof ik een ui aan het pellen ben. Het gevoel van negativiteit is volledig verdwenen en ik realiseer mij dat het niet meer terug gaat komen. Ik voel heel sterk dat de onzekerheid en twijfels, de pijnlijke herinneringen, ik ben dat niet. Als een zee van verdiet met wat kleine pleziertjes erin verwerkt wordt deze zee steeds kleiner totdat het een klein stipje is die er helemaal niet meer toedoet.
Mijn reis brengt mij bij gedachtes over de dood en ik vraag mij af of de dood het einde is van alle pijn, onzekerheid en twijfel. In plaats van een tragedie, kan ik de dood zien als een proces en een belangrijk onderdeel van de natuur. Er is geen goed of slecht, er is geen angst en er is geen verdriet. Alles is immens groot en het eindige leven zelf lijkt een klein onderdeel te zijn van die ongekende immensiteit die ik ervaar.
Ik omarm de reis als een projectie van mijn bewustzijn. Ik sta stil bij de onrust in mij van het meer willen. Om tot rust te komen is het goed om te kunnen accepteren dat het genoeg is, zo van, het is allemaal mooi wat ik heb bereikt maar nu is het ok. Deze gedachte brengt mij bij een eindpunt waarin ik voel dat mijn jaren zelfontwikkeling, doelen stellen, het presteren, bewijzen, het streven naar meer, het hoeft niet meer. Ik ben op een punt gekomen waarin ik content ben geworden met hoe de dingen zijn voor mij. Dit inzicht brengt mij bij de vraag, als ik dan stop met mijn verlangens te volgen, stop met mijn reis te concentreren op ontwikkeling en bevrijding, wat is dan het nut nog?
Ik kan visualiseren hoe het is om tot volledige acceptatie en rust te komen. Als een lampje dat in mij gaat branden kom ik tot een verder inzicht in mijn reis dat voelt als een heel mooi eindpunt.
Als mijn reis compleet is dan kan ik juist oprecht en authentiek voor anderen van betekenis gaan zijn.
Het zou voor mij alle waarde van de individuele betekenis overtreffen. Er is dan geen bewijsdrang meer maar volledige overgave. Een voor mij diep inzicht waarin ik voel dat een leven in dienst van anderen de leegte zou kunnen vullen van de onrust die ik ervaar in de zoektocht naar meer.
Zou ik de strijd naar individuele vrijheid opgeven dan stopt het vechten voor mij. Met alle ervaringen en lessen zou mijn persoonlijke reis volledig en heel zijn en dan kan ik mij helemaal overgeven aan het leven. Een leven dat in de eerste instantie niet om mij lijkt te gaan maar draait om de betekenis en waarde die ik kan hebben voor anderen.
Ik haal diep adem en bedenk me dat deze reis veel van mij gevraagd heeft en ik al lang niets gegeten heb. Ik sta op uit bed en besluit dat het voor nu voldoende is. Mijn lichaam en geest voelen moe aan.
Om beiden onze reis tot een einde te brengen eten we wat fruit en snoep. De werking van de paddestoelen wordt minder en voordat die helemaal verdwijnt vallen we beiden in een diepe slaap.