Een magische fietsreis door Oaxaca [DEEL 1]

Ik fietste solo in de winter door Alaska en Canada, in de lente door de Verenigde Staten en kwam aan het einde van juni aan in Baja California in Mexico. Ik reisde met de boot en bus naar Mexico-Stad om mijn vriendin Lisa op te halen. Wij fietsten samen verder in Hidalgo, Puebla en Oaxaca.

We besloten om op de route van Oaxaca de Juárez naar de kust, het dorpje San José del Pacífico te bezoeken, ook wel bekend als de hoofdstad van de magische paddestoel van Mexico.

Ik ben al langer nieuwsgierig naar de werking en het gebruik van psilocybe paddestoelen als een alternatief en nieuwe kijk op de westerse geneeskunde, onder andere geïnspireerd door de documentaire Dosed (gratis te zien en evt op basis van donatie). 

Mocht je niet comfortabel zijn met het gebruik van psychedelische paddestoelen dan adviseer ik je wellicht deze blogs over te slaan. Ik ben zelf redelijk kritisch op het gebruik van drugs en alcohol voor vermakende en verdovende doeleinden. De magische paddestoel is geheel natuurlijk en het verzamelen en de verkoop van de paddestoel gebeurt respectvol door de lokale mensen en is legaal in San José del Pacífico. Voor velen is het fijn en geestverruimend om even lekker te trippen, mijn interesse gaat vooral naar de helende kracht van de paddestoel en het gebruik ervan met bewuste intentie.

Dit is het eerste deel van onze fietsreis in Oaxaca, het tweede deel gaat verder met een persoonlijke spirituele reis en ons fietsen naar de kust. 

---

Als het op onverharde wegen in Mexico aankomt, wordt het niet veel beter dan Oaxaca. Oaxaca is een staat, in het zuiden van Mexico, die de kust verbind met het binnenland met een prachtig bergachtig landschap genaamd Sierra Sur. Mexico en in het bijzonder Oaxaca heeft een werkelijk fantastisch netwerk van berg-, boerderij- en achterlandwegen. Wij kozen een route die van de stad Puebla naar het cultureel rijke Oaxaca de Juárez gaat. Onze ambitie was om dan de klassieke berg-naar-zee-route omhoog over de Sierra Sur naar de Costa te fietsen en aan te komen op de mooie stranden aan de Grote Oceaan.

In het midden van Mexico is er een berglandschap die uitstrekt over bijna geheel Mexico. Mexico-Stad ligt op 2.240 meter hoogte, de wat oostelijker liggende stad Puebla op 2.135 meter hoogte en het zuidelijkere Oaxaca de Juárez op 1.555 meter hoogte. Deze hoogtes zorgen ervoor dat het klimaat mild is en afgezien van de regen zijn er niet echt seizoenen, het gehele jaar is de temperatuur redelijk hetzelfde, voor fietsen heel aangenaam. In augustus is het regenseizoen gaande en valt er bijna dagelijks wel een flinke bui, meestal aan het einde van de middag.

In Puebla namen we deel aan een fietsprotest voor bewustzijn voor de fietsers in de stad. De week voor het protest waren twee fietsers omgekomen door een ongeluk met een bus. Het protest was een bijzondere ervaring,  het creëerde een van de grootste verkeersopstoppingen die ik gezien heb. In Nederland zou een protest als deze direct weerstand krijgen van autoriteiten, in Mexico leek dit gewoon te kunnen.

We sloten ons ook aan bij een wat rustigere activiteit, een gratis aangeboden rondleiding door het mooie centrum waar, door de historische Spaanse invloed, prachtige architectuur te zien is. Na afloop aten we overheerlijke lokale gerechten zoals de Mollete en de Chiles en Nogada. De Chiles en Nogada kwam hoog op mijn lijstje van lekkerste gerechten die ik ooit gegeten heb.

We fietsten de stad uit en in het dorpje Santa Domingo werden we beiden wat ziek en bleven twee nachtjes slapen in een lokaal hotel. In de vroege ochtend werden we wakker van ontploffingen die niet van mijnen of drugkartels kwamen maar van de priester in de kerk. We kwamen erachter dat het afsteken van harde knallen hoort bij een religieuze viering. We zagen dat de priester een autobusje zegende door er met heilig water over te sprenkelen. Ook zagen we mensen geld doneren aan de kerk maar ook speelgoed neerleggen bij de heilige personen gepresenteerd met beelden in de kerk.

De landschappen veranderden van groen naar woestijnachtig droog, met de gigantische Mexicaanse cactussen op veel plekken hoog in de lucht stekend. We fietsten over de prachtige landwegen, die ook vaak door de heftige regenval erg rotsachtig waren. We liepen soms urenlang omhoog over de stijle onverharde wegen om vervolgens weer naar beneden te lopen omdat fietsen geen optie was.

We kwamen door mooie afgelegen dorpjes met boerderijen en Agave velden. In Oaxaca wordt van Agave de sterke drank Mescal gemaakt.

Ik zette mijn camera op een verhoogde stukje rotsen om een foto te maken van ons op de fiets. Toen ik de camera weer op wilde halen stond ik op wat losse stenen en gleed ik vervelend naar beneden. De scherpe stenen sneden diepe wonden in mijn rechter scheenbeen. Ik rende terug naar onze fietsen om zo snel mogelijk de diepe wonden te ontsmetten. Open wonden zijn erg kwetsbaar voor besmetting door straatvuil waar mogelijk de ziekte Tetanus uit voort kan komen. Al ben ik daar voor ingeënt wilde ik absoluut niet met een ontstoken wond deze reis beëindigen. Gelukkig ging het verzorgen goed en de wond heelde de daaropvolgende dagen weer mooi dicht.

We besloten het resterende stuk met de bus van Acatlán de Osorio via Huajuapan naar Oaxaca de Juárez te reizen. De overstap was nogal verwarrend, er ging maar één bus (waar onze fiets in paste) per dag en die vertrok om 300u in de nacht. Omdat dit een tussenhalte was konden we geen tickets kopen en moesten we maar hopen dat er plekjes voor ons vrij waren. We stonden daar om 300u en kregen te horen dat de bus vol was, gelukkig lukte het ons al discussiërend om toch mee te mogen al staand in het midden van de bus. Staan was niet zo comfortabel met alle hobbels en kronkels in de weg. We gingen maar in het middenpad liggen en het duurde ruim een uur voordat er weer mensen uitstapten en wij konden gaan zitten.

Vroeg in de ochtend kwamen we aan in Oaxaca de Juárez en haalden een vegetarisch ontbijtje om die bij een pleintje Zócalo op te eten. We zagen de stad tot leven komen met allerlei mensen die rondliepen om spulletjes te verkopen. Oaxaca de Juárez is een prachtig stadje met veel schilderingen en kunst in de straten. De dagen die we hier spendeerden waren fijn, zo aten we onder de volle maan op een dakterras taco’s met gefrituurde sprinkhanen, ook wel genaamd Chapulines.

De reis uit Oaxaca de Juárez was bijzonder. We daalden af naar 1.100 meter om vervolgens te klimmen naar 2.474 meter, richting het plekje San José del Pacífico. De omgeving is ongekend en naast bijzondere cactussen staan er prachtige bloemen en paddestoelen in bloei. We staken riviertjes over, fietsten langs boeren met hun kudde koeien en geiten.

We kwamen dichter bij San José del Pacífico en zagen steeds meer plekjes langs de weg met paddestoelen afgebeeld, onder andere de bekende rood met witte stippen. Vaak zagen we ook afbeeldingen en murals van de beroemde Maria Sabina.

Sabina’s heilige genezingsceremonies waren gebaseerd op het gebruik van psilocybine-paddenstoelen en bekend als enigszins controversieel. Ze werd daarmee beroemd eind jaren vijftig door het behandelen van bekende Amerikaanse personen.

We kwamen aan in San José del Pacífico en zochten een fijn onderkomen. Het dorpje is rustig maar redelijk toeristisch. We speurden wat rond naar boshuisjes, cabañas genoemd, waar je voor 200MXN tot 600MXN in kunt overnachten, omgerekend is dat zo’n 15EUR tot 40EUR per nacht.

Onze speurtocht naar de magische paddestoelen kon beginnen. Op veel plekken werden ze aangeboden maar een online zoektocht bracht ons bij een betrouwbare bron, Rubi. Ze had de “derrumbes” soort op de toonbank liggen, jonge witte exemplaartjes met bruine kopjes en wat meer volwassen donkere exemplaren. We hadden geluk want in het regenseizoen groeien er verse paddestoelen, die worden geplukt en dan zijn ze ook betrouwbaar voor een goede werking. We lieten ons informeren en bestelde twee porties van beiden 400MXN bij Rubi.

“Ze zijn sterk,” vertelde ze ons, “als je onervaren bent, begin je met de helft en voeg daarna voorzichtig wat toe aan de hand van de reis die je maakt.”

Dit zou mijn eerste keer zijn en ik voelde de spanning al wat opkomen. Gelukkig wist Rubi duidelijk waar ze het over had en ze boog zich respectvol over de paddestoelen op de toonbank en koos voorzichtig voor ons allebei één voor één een portie uit.

“Deze zijn voor jou,” zei ze tegen mij, terwijl ze mij diep in mijn ogen keek. En ook Lisa kreeg een voor haar uitgekozen portie. Ze zagen er niet smakelijk uit maar toch was het beste om ze rauw op te eten, op een nuchtere maag. Dat betekende dat we minstens drie uur niet moesten eten voordat we ze opaten. De helft, en als we bij twee uur geen effect voelden, aten we wat bij.

Die ochtend gingen we naar een Temazcal, een traditionele zweethut waarbij het lichaam gereinigd wordt.  In de middag schreven we beiden onze intenties op voor de aankomende psychedelische reis. We aten om 1300u lunch en om 1600u namen we een aantal van de porties paddestoelen. We pakten wat spulletjes, zoals een slaapmatje, water, thee en wat zoet fruit en snacks voor als de trip wat te heftig zou zijn.

In de late namiddag liepen we het prachtige groene bergachtige bos in, hoog in San José del Pacífico, op zoek naar de perfecte plek om onze magische reis te gaan ervaren.