Dit verhaal gaat verder waar de achtervolging door de bison eindigde in Contact Creek, in het Canadese Yukon territorium.
In Contact Creek moest ik even bijkomen van het hele gebeuren met de bison. Ik kon rustig van een bakje koffie genieten en schreef de adrenaline van mij af in het dagboekje waar ik vaak in schrijf. Was dit territoriaal gedrag van het 900 kilogram wegende dier of was de bison gewoonweg bang en wanhopig. Lois vertelde mij in Watson Lake dat in de zomer de bizons gewend zijn aan de fietsers. Ik kwam tot de conclusie dat de dieren dat in de winter duidelijk niet zijn.
De deur ging open en er kwam een vrolijk stel binnenlopen. De dame begon direct een gesprek met mij over de zojuist ontdekte fiets die naast de deur geparkeerd stond. Ze bleken kennissen van de eigaren van Contact Creek en woonden iets verder op een heuvel. ‘Volledige vrijheid,’ zo vertelde ze mij.
Het veranderde de energie in het cafeetje, tenminste cafeetje, het leek meer op de huiskamer van de eerder wat kortaf zijnde dame. Het zag eruit dat hier in de winter vrijwel geen klanten over de vloer kwamen. Er lagen overal puzzelstukjes, de televisie stond hard aan en er hingen wat stoffige Jack Link’s Beef Jerky’s aan een rek.
Ik vertelde ze dat ik zojuist ontkomen was aan de grillen van een verwarde bison. Ze vonden het niet heel raar en vertelde verhalen over hoe de dieren in de zomer voor moeilijkheden zorgden op de plekken waar ze groenten verbouwen.
‘Ze ploegen het land wel netjes en zorgen voor bemesting,’ grapte ze.
Ik vroeg nog om tips als het echt zou komen tot een daadwerkelijke botsing.
‘Schieten,’ was het antwoord.
Schieten? Wordt het dan echt tijd dat ik een shotgun aan mijn stuur moet gaan monteren? Nee, daar begin ik niet aan, een spuitbusje berenspray zou ik nog wel overwegen.
Het stel probeerde een streaming programma te downloaden op een oude laptop. Ik bood mijn hulp aan maar de laptop was gewoonweg te traag om het programma te kunnen draaien. Het liep steeds vast, toen we we opeens de honden buiten hoorden blaffen.
‘Het is een bison, er komt een bison aanlopen,’ was de reactie van de man.
En ja hoor, het avontuur was nog niet over, de bison die zojuist achter mij aan had gezeten kwam zichtbaar geïrriteerd aanlopen. Hij stopte voor het gebouwtje van Contact Creek en deed een rondje op het erf. De man maakte wat geluiden om hem te laten weten dat hij niet welkom was hier. Er kwamen stevige wolkjes uit zijn neusgaten, deze bison was zichtbaar op een missie. Gelukkig liep het dier door en ik bleef achter met het gegeven dat ik de bison nog een keer moest gaan passeren. Gelukkig kwam ik hem niet meer tegen, al bleef het wel spannend, want iedere keer als ik weer bizons naderde sloegen ze op hol, om dan later te verdwijnen in de bossen.
Het is een opmerkelijke winter, net voor de kerst was het even ontzettend koud maar januari was erg mild. Temperaturen stegen naar de 5°C toen ik aankwam bij de Liard Hotsprings. De sneeuw was zelfs aan het smelten.
De Liard Hotsprings Lodge was te prijzig voor mijn reisbudget en dus sliep ik op de aangrenzende provinciale camping. Van Rick, de vriendelijke campingbeheerder, mocht ik daar gratis verblijven.
‘Ik vind het erg moedig wat je aan het doen bent en ik zeg je, als de rangers komen dan moet ik je wel vragen om te betalen.’
En hij vervolgde met een waarschuwing, ‘er komt sneeuw aan Henk, een groot pak sneeuw, misschien moet je hier maar een paar dagen blijven.’
Die avond liep ik de tien minuten van de camping naar het warme water waar ik al zo lang naar uitgekeken had. Toen ik daar aankwam stond er een man met zijn zoontje in het houten huisje dat als kleedkamer diende. Verder was er niet veel dan alleen het prachtige stromende hete water.
‘Ben jij niet die fietser?’, vroeg de man.
Ik liet hem weten dat dit klopte en vertelde hoe ik naar de Liard Hotsprings uitgekeken had.
‘Rook je?’, vroeg hij me zonder echt in te gaan op mijn verhaal.
‘Nee, vroeger nog wel maar nu met het fietsen, is het geen goede combinatie,’ gaf ik hem als antwoord.
‘Hier, neem deze, er zit marihuana in,’ drong hij aan, ‘help je lekker te relaxen.’
Is dit mijn lot nu? Vroeg ik mezelf af. Kan ik dit wel afslaan? En ach, waarom niet, normaal had ik dit afgeslagen, maar met het reizen heb ik geleerd om mij over te geven aan wat er op mij afkomt.
Het was die avond niet koud buiten en het hete water voelde geweldig. Ik lag daar uren lang, alleen, met de sterren boven mij, waar er zo nu en dan eentje van naar beneden viel. Het was heerlijk.
Ik vertrok weer na wat daagjes lekker dobberen in het hete water. Na twee dagen fietsen vond ik mijzelf in de Double G Service zuidelijk van het Muncho Lake. Het was een lange afgelegen weg van de Liard Hotsprings naar Fort Nelson met vooral truckers en sneeuwruimers. Hier in Muncho Lake was er nog een plek, 60km verder was er Toad River en daarna 200km helemaal niets. Het sneeuwde hard, al de hele dag, in deze omstandigheden neem ik iedere mogelijkheid om op te warmen erg serieus.
Het Double G Service café oogde gezellig, een klein cafeetje met een bakkerij. De muur hangt daar vol met bordjes met allerlei soorten quotes erop.
If only close minds came with close mouths.
Of een ander bordje, a recent study has found that a women that carry a little extra weight live longer then the man who mentions it.
‘In de winter houden de truckers ons in leven,’ legde een vriendelijke dame mij uit.
Ik mocht mijn slaapzak even drogen en zat daar te genieten van een flinke bak koffie en een kaneelbroodje, die zo ongeveer 20 bij 20 centimeter bleek te zijn. Lekker voor de truckers, bedacht ik me, de meesten zien er ook uit alsof ze lekker van het truckersleven genieten.
Een half uurtje later stonden er twee grote vrachtwagens buiten te ronken en zaten de truckers binnen te lunchen. Een van hen was een lieve ogende rustige man, de andere was een dame die gezellig raak babbelde. Ze aten wat eitjes met spek, kaas, ketchup en dikke sneden brood, die op deze plek heerlijk vers uit de oven kwamen.
Nu ik hier zat, kwam het onderwerp fietsreizigers op de Alaska Highway aan bod. De dame begon wat lachend een verhaal te vertellen terwijl ze een stuk brood aan het snijden was.
‘Die fietsers, ja, ze noemen ze ook wel een maaltijd op wielen. En dan hebben ze vaak ook nog oordopjes in hun oren en horen niets. Er was dus een fietser bij Dawson City die kwam in moeilijkheden toen er een beer in de buurt kwam. Nou, hij hoorde niets, toen moest een trucker hem redden. Gooi je fiets op de trailer, riep de trucker naar de fietser. Tsja, ze moeten wel opletten.’
De deur ging open en er kwam een geïrriteerde trucker binnenlopen die begon te klagen over dat er geen zout gestrooid was.
‘Nou, ik zal eens kijken wat ik voor mister princess kan doen,’ zei de dame achter de balie toen de trucker weer naar buiten was. Iemand anders die er net bij was gekomen, sprak dat tegen: ‘We kunnen helemaal geen zout strooien want onze hond die eet dat op en hij is daar allergisch voor, vorige keer was z’n hoofd alweer helemaal opgezwollen.’
De trucker van het fietsverhaal vulde aan: ‘Nou, ik ga hem zeker niet op kunnen ruimen als hij daar uitglijd, ik zou hem geen millimeter kunnen verplaatsen!’ En ze grinnikte om haar eigen grap.
Ik stond op toen ik het giga kaneelbroodje op had en besloot om even te gaan douchen, voordat ik weer de sneeuw in zou moeten gaan. Ik mocht een handdoek en haardroger gebruiken en hoefde uiteindelijk alleen voor het kaneelbroodje en de koffie te betalen. Ze waren ontzettend lief hier en op dit soort momenten is het lastig weer verder te gaan, helemaal met de sneeuw die met bakken uit de hemel viel.
Toch kreeg ik het voor elkaar om weer op de fiets te springen. Uren later, aan het einde van de middag, net voor Toad River, stopte er een auto. Warempel was het de chef Mat van de Liard Hotsprings Lodge. Hij had mij eerder een kampeerplek op het Muncho Lake aangeraden en zou misschien nog komen vissen. Hij verontschuldigde zich dat het niet meer gelukt was langs te komen en stak vervolgens een belegd brood van 1,15kg uit zijn raam. Het was een heldendaad en zeker een lichtpuntje op deze zware dag.
Het klaarde gelukkig op na een paar dagen maar de extreme kou kwam er voor in de plaats. Ik fietste al snel in -30°C en werd weer even geconfronteerd met hoe zwaar fietsen en kamperen ook alweer kan zijn.
Ik was blij toen ik moe aankwam in Fort Nelson om eindelijk uit te gaan rusten.
Morgenochtend vertrek ik weer na een weekendje rust en er stond daarnaast nogal wat op het programma als voorbereiding van het volgende stuk. Mijn kleding wassen en een voorraad eten kopen en inpakken in dagpakketjes van zo’n 4000 à 5000 calorieën. Ik eet veel energierepen, chocolade, gedroogd fruit, noten en zaden en mijn favoriete ontbijt, haver met kokosnoot melkpoeder, rozijnen, pruimen en dadels.
De eenzaamheid van het afgelegen fietsen begint zo steeds voelbaarder te worden. Gelukkig fiets ik straks van Fort Nelson naar Fort St. John en dan komen er meer steden en plekken om mij op te warmen en meer in gezelligheid met anderen te begeven.
Wat volgt in de komende weken is de Alaska Highway die gaat tot Dawson Creek. Van daar trek ik door langs Grande Priarie, Jasper en dan door naar Banff. Ik fiets dan een meer bergachtig gebied in, dat wordt zwaarder maar ook steeds mooier.
Je kunt hier mijn live locatie volgen.
