‘Past dat wel!?’ Riep Jade die in een haar t-shirt en open spijkerbroek in -20°C aan de zijkant van haar jeep mijn tassen erin aan het proppen was. ‘Het gaat net!’ Riep ik terug en terwijl ik mij zorgen maakte over dat Jade niet onderkoeld zou raken, gaf ik aan de achterkant mijn fiets nog maar een extra duwtje. Eindelijk een lift en die laat ik niet zomaar gaan, ging er door mij heen.
Ik hoopte het stukje vanuit Sharon haar blokhut langs de Elliot Highway, naar Fairbanks nog te kunnen fietsen maar mijn band liep al snel weer leeg. Iets was goed mis en ik wilde het zo snel mogelijk repareren in Fairbanks.
Jade was vrolijk. ‘Wat doe je hier eigenlijk op de fiets?’ Zei ze terwijl ze constant grinnikte. ‘Ik ga een boek schrijven over alle bijzondere mensen die ik in Alaska heb ontmoet, jij moet erin komen,’ vervolgde ze enthousiast. Jade is vroeg in de twintig en kwam twee jaar geleden met haar vriend Logan naar Alaska om een blokhut te bouwen in de natuur. Met wat hulp van omwonenden staat de blokhut inmiddels, de rest liep anders dan verwacht en Logan is nu haar ex-vriendje en over twee weken vliegt ze terug naar Virginia.
We reden naar de Walmart waar ik mij liet afzetten voor een snelle fix om vervolgens naar een fietsspeciaalzaak te kunnen fietsen wat meer oostelijk in Fairbanks. Logan was toevallig ook in de Walmart en we dronken een kopje koffie terwijl hij uitlegde dat hij op uitzending ging naar het noorden van Finland. Ze waren heel lief, het gesprek was gezellig en om het zo te houden vroeg ik ze maar niet naar wat er precies was misgegaan in hun Alaska avontuur. Ze liepen nog even mee in de Walmart behulpzaam in mijn zoektocht naar wat ik nodig had om weer verder te kunnen. Ik dacht nog, jammer dat het niet werkt voor ze, ze zijn zo lief en lijken best goed bij elkaar te passen.
Het was twee dagen mijn uitrusting in orde maken na de ijskoude start in gemiddeld -30°C op de Dalton Highway. Ik wilde verder genoeg eten inslaan voor de tocht van bijna 1000 kilometer van Fairbanks naar Whitehorse in Canada. Er was geen tijd te verliezen want de temperatuur zou de aankomende week perfect zijn, het werd op de meeste plekken niet kouder dan -20°C. Dat lijkt koud maar zolang de temperatuur niet onder de -25°C schiet werkt het fietsen en kamperen voor mij prima.
Er was nogal wat in orde te maken. Om zo in deze extreme kou te beginnen was, voor mij als professioneel amateur, zo zwaar dat mijn koppie er gewoon niet goed bij was. Ik had het echt nodig om in mijn routine te komen, even goed te kunnen wennen. De kou en bergen waren direct zo confronterend dat het mij regelmatig uitputte, mijn eetlust wegnam en door te weinig eten was ik gewoonweg niet scherp meer. Er ging van alles niet goed. Ik had mijn cameratasje met reservebatterij laten slingeren tijdens een foto met de zelfontspanner. Ik stak bij het aansteken van mijn brander bijna mijn tent in de fik en er zaten nu twee brandgaten in. Mijn skibril was ongezien van mijn stuur geglipt tijdens een minipauze op een winderige middag. Op dat moment was ik zo moe en ontdaan dat ik nog in een hopeloze bui een jeep stopte met Aziatische toeristen die op weg waren naar het poolcirkel punt. Zij keken mij wat glazig aan voor de hele verschijning en kwamen uiteraard nooit terug met de skibril. Al was de skibril een essentieel item in mijn uitrusting merkte ik dat de uitputting aan het einde van een dag echt grote impact had op hoe ik emotioneel omging met tegenslagen. Iets redelijks kleins en oplosbaar maakte ik in mijn hoofd extreem groot terwijl het echt wel goed ging komen. Blijven bewegen was mijn motto maar het niet meer op bevroren energierepen willen knagen eiste direct zijn tol.
Bij Billies Backpackers Hostel was ik inmiddels de held van het seizoen. Aan het einde van de tweede reparatiedag was ik als laatste nog bezig met het repareren van een scheur in het rubber van mijn Sorel laarsjes, toen er opeens wat mensen naar binnen kwamen lopen. ‘Henk! Ben jij dat? Ben jij die jongen op de fiets!?’ Riep een dame die ik volstrekt nooit eerder had gezien. Het was als een lopend vuurtje rond aan het gaan onder de mensen die mij zagen fietsen over de Dalton Highway. Billie van het hostel belde zelfs de Fairbanks Daily News en diezelfde avond kreeg ik Haley aan de telefoon voor een interview. Ik vond de aandacht wel leuk, het bracht verbinding, ook al ben ik in een live setting niet echt comfortabel om zo in de middelpunt te zijn, vond ik het wel fijne waardering.
Die avond keken we een film die mij vroeger geïnspireerd had het vrije leven op te zoeken, Into The Wild. Een waargebeurd verhaal van Christopher McCandles die zichzelf omdoopt tot Alexander Supertramp en op zoek gaat naar de ultieme vrijheid in de Alaskaanse wildernis. We waren net voor de film nog even buiten in onze onderbroeken en bikini’s in de sneeuw gesprongen. En Billie van het hostel had een heerlijk vers brood gebakken die we zo lekker vers weg konden knabbelen. Het was echt gezellig en hoe slecht ik mij had gevoeld die eerste week was ik bijna alweer vergeten. Ik ging die avond wel wat vroeger dan de rest naar bed want de volgende dag zou ik gefocust op mijn fiets willen zitten om maar echt eens kilometers te gaan maken.
‘Jij komt hier niet vandaan, anders ben je niet aan het fietsen!’ Zei Jimmy met een grijns in de Salcha Store aan de Richardson Highway. Jimmy kwam over als een lieve, gezellige man die wel een biertje lustte aan zijn buik te zien. Toen ik later even wat dingen in orde aan het maken was bij mijn fiets kwam ik terug en stond er een plastic zakje helemaal vol met hand en voetenwarmers.
‘Wat is dit?’ Vroeg ik verrast aan de mevrouw achter de kassa. ‘Dat is van Jimmy, die doet zulke dingen wel vaker en dan glipt hij zelf snel weg!’ Ze glimlachte erbij alsof ze trots was dat het Jimmy weer eens was gelukt om iemand stiekem blij te maken.
In de dagen die volgde vierde ik oud en nieuw alleen in mijn tent. De maan scheen fel over de wit besneeuwde landschappen en het licht weerkaatste zodat het helemaal niet donker was. In mijn slaapzak zaten de lekker warme hand en voetenwarmers van Jimmy en ik besloot mij eens te verwennen met het militaire rantsoen die ik gekregen had van Tricia bij het Yukon River Camp. Een Mexicaanse stoofpotje, met pizza crackers, appelmoes en warme chocolademelk met een vleugje cocos. Lekker, daar genoot ik heerlijk van. Niet veel later viel ik in een diepe slaap met in de verre verte de knallen van vuurwerk die een voor mij avontuurlijk jaar aangekondigde.
