Een lange weg naar beneden

Een lange weg naar beneden

Op uitnodiging voor een bruiloft ging ik naar India. Ik nam mijn skateboard mee om in het noorden te gaan skateboarden. Met een backpack, tent en slaapzak. Het liep allemaal anders dan gepland. Dit is het derde deel. Lees hier het eerste deel, over de bruiloft. En hier het tweede deel, waar ik voor het eerst in mijn leven met Annie de bergen in trek.

In de morgen word ik opgelaten wakker. De temperatuur is al zeker 25 graden. Gelukkig heb ik weer energie. Gisteren was een ramp. De zon, antibiotica, heftig kronkelende wegen hadden mij uitgeput. Het leek zelfs op een zonnesteek.

Ik moest mijn ambitieuze plannen bij gaan stellen.

Gelukkig geeft een nacht slapen weer perspectief. En zonder conflict met een tijger, daar werd ik gisteren voor gewaarschuwd. Ik hoorde wel geritsel buiten mijn tent, maar dat was duidelijk van iets anders. Ik besluit de aankomende dagen geen lange afstanden meer af te gaan leggen. Ik moet meer rust nemen en mijn lichaam laten herstellen. Als mijn tas ingepakt is loop ik naar de weg. “Where you come from?”, spreekt een Indische man mij aan. Hij heeft zijn winkeltje langs de weg. Het winkeltje is in elkaar gezet met houten bomen, veel takjes en plastic zakjes.

Ik leef in het platteland. Huizen zijn altijd mooi, met stenen en dakpannen. Ook wilde dieren ken ik niet echt.

Hier is dat wel anders.

Monkeys in Mussoorie

Na een paar uur geskateboard te hebben, neem ik de bus naar het stadje Uttarkashi. Hier blijf ik een nacht slapen om de volgende dag de meest uitdagende rit van mijn leven mee te maken.

In plaats van een bus kies ik spontaan voor een van deze jeeps. Sneller, effectiever en op dat moment heel belangrijk, meer comfortabeler.

Public transfer Uttarkashi

De jeep moet mij in Rishikesh gaan brengen. Een lange weg van 200 kilometer bergafwaarts. En dodelijk oncomfortabel. Bijna de gehele zeven uur ben ik misselijk. Vanwege de rijstijl? Antibiotica? Hitte? Hygiëne? Ik weet het niet meer. Van het busstation in Rishikesh stap ik op mijn skateboard om naar een hostel te rijden. De aandacht van alle mensen is enorm. De een steekt zijn duim op, een ander probeert mij in een tuctuc te lokken. Ik maak het maar half mee, nog suf van de rit in de jeep.

Rishikesh staat bekend als de yoga hoofdstad van India. De stad heeft veel ashrams waar je een retrait kan volgen. Een week of langer in totale yoga sferen. Ook zijn er dagelijks drop-in yoga classes. Een soort van spiritueel oord is het.

Tsja, als ik hier geen rust kan vinden dan gaat het mij nergens lukken.

Evening ceremony in Rishikesh

Die rust vind ik. Na een tweetal dagen ben ik volledig zen, werkt mijn maag weer en vervolg ik mijn reisje terug naar New Delhi. Nu alleen nog van Delhi naar Ghazibad skateboarden. Daar woont Shivam, de bruidegom.

“Stop! Mango! Buy mango!”, roept iemand vanaf de zijkant van de weg. Het is 35 graden, een mango gaat er wel in. Ik voel me goed, ik durf het ook aan, dat was een paar dagen geleden wel anders. In Ghaziabad word ik weer hartelijk ontvangen en mag ik de laatste twee nachtjes bij Shivam blijven slapen.

Uiteraard breng ik nog een dagje in Delhi door. Een heftige stad. Het heeft zijn charme. Ik kan uren lang op een kruispunt gaan staan, kijkend naar alles wat langskomt. Helemaal in het oude deel van de stad. Er bevind zich een bazaar ter grootte van een hele wijk, daar kijk je je ogen uit wat en hoe mensen met van alles aan het slepen zijn.

Mijn avontuur voor India zit erop. Een vrij intensieve twee weken. Het liep allemaal anders dan gepland. Maar misschien is dat juist wel wat ik in deze reis opgezocht heb. De drukte, de uitdaging, even helemaal andere zorgen hebben dan wat dagelijkse in Nederland op mij afkomt.

Aanstaande woensdag vertrek ik samen met Lisa naar Iran. Niet lang, voor een week. Om herinneringen op te halen en oude bekenden te ontmoeten. En om Lisa Iran te laten zien, toch wel een van de fijnste landen waar ik tot nu toe gereisd heb. Ik zal er regelmatig foto’s van plaatsen op Instagram. Check it out 🙂