Een handvol seconden

Een handvol seconden

Op 20 december 2022, precies een jaar geleden, stond ik met -30°C en een bepakte fiets bij het truckersplekje Coldfoot Camp aan de Dalton Highway in het noorden van Alaska. Wat onwennig en onhandig fietste ik daar weg, nagekeken door de Amerikaanse truckers die met waarschijnlijk een diepe zucht hun hoofd heen en weer schudde, afvragend wat die arme jongen zichzelf allemaal aan zou gaan doen.

Ik was afgezet door Sharon, die ik via het fietsnetwerk Warmshowers had ontmoet. Zij reed mij, uit liefdadigheid, 400 kilometers noordelijk van Fairbanks, om het mogelijk te maken deze ijskoude uitdaging boven de poolcirkel aan te gaan. Met kerstavond, vier dagen later, had ik er al een bijzondere paar dagen opzitten. Het was een extreem koude week, zelfs voor Alaska, en ik was nog nauwelijks voorbereid en gewend aan deze extreme omstandigheden. Gelukkig mocht ik met de feestdagen in het blokhutje slapen van Sharon, aan de Eliot Highway net boven Fairbanks, en vierde ik samen met haar moeder de kerstdagen. Het was een ontzettend bijzondere start van mijn reis die nog tien maanden zou duren en inmiddels al weer een paar maanden geschiedenis is.

Sharon was een van de vele mensen die mij in het enorme niets van Alaska en Canada een warm gevoel van thuis gaf. De eenzaamheid en het afzien was mij anders te veel geworden. De warme ontvangsten, hulp en vriendelijke woorden waren absoluut nodig om maar zuidelijk door te kunnen blijven fietsen in de witte koude wereld van het arctische noorden.

Niet alleen mensen onderweg hebben mij ontzettend gesteund in de maanden die zouden gaan volgen. Deze nieuwsbrief en de blog die ik bijgehouden heb waren ook een opening voor veel fijne reacties. Tot op de dag van vandaag ontmoet ik mensen die met enthousiasme mijn verhalen, foto’s en video’s gevolgd hebben, en daar ben ik dankbaar voor.

Met deze dagen wil ik vooral alle liefde vieren die ik afgelopen jaar van zoveel (onbekende) mensen heb mogen ontvangen. Ik krijg tot op de dag van vandaag nog zo nu en dan een berichtje van mensen die met veel plezier meegeleefd hebben. Ook krijg ik zo nu en dan te horen dat lezers kunnen resoneren met een persoonlijk verhaal die ik een tijdje terug heb gepubliceerd. Dit stukje tekst is geschreven in samenwerking met illustrator Tegan Phillips en heeft de titel de jongen die wegfietste.

Nu ik in de jaren wat beter in verbinding ben gekomen met mijn persoonlijkheid, dat verwerkt zit in dit verhaal, ga ik hier zo nu en dan 1-op-1 over in gesprek met mensen. Mocht je een keertje in gesprek willen gaan of mij op de koffie willen uitnodigen, om te praten over fietsen of andere onderwerpen waar ik over schrijf, stuur mij dan een berichtje via deze pagina.

Met een van de laatste gesprekken kreeg ik naderhand nog een mooie quote toegestuurd van Giorgio Bettinelli die met een Vespa van Alaska naar Vuurland is gereden. Een bewoording, die in alle afzien van het afgelopen jaar sterk met mij resoneerde en voor mij ook wel een kern raakt van het menszijn:

    “Ik heb me een handvol seconden zielsgelukkig gevoeld, zomaar zonder reden, met kippenvel op de armen. Niet meer dan een paar seconden, maar het waren er genoeg om dit leven de moeite waard te maken om het te leven.”

Deze handvol seconden vertalen zich voor mij naar de momenten waar ik er alleen voor stond, maar de situatie opeens veranderde met een verbinding, in liefde en ondersteuning, van opeens realiseren dat ik er eigenlijk nooit alleen voor sta, waar ik ook ga.

Hopelijk heb ik je het afgelopen jaar mogen inspireren.

Ik wens je een gelukkig nieuwjaar en fijne avonturen toe in 2024.

Henk