De oude man

De oude man

Het is middag in Vientiane, de hoofdstad van Laos. Een drukke stad langs de Mekong rivier. Op de hoek van de straat staan tuc-tuc chauffeurs, ze roepen met een glimlach de toeristen na: “Tuc-tuc? Tuc-tuc?” Aan de rand kan de rivier is er een markt te vinden. Hier worden souvenirs verkocht en je kan er lekker eten voor 1-2 euro bij de wat oudere vrouwtjes. Ik heb gisteren ingecheckt bij een scherp geprijsd hostel. Vanmorgen heb ik een visum voor Thailand aangevraagd en vanmiddag rij ik rond om gewoon wat van de stad te zien en een goedkope lunch van de straat te plukken.

Mekong river view

Fish market at villages along the Mekong river in Laos

Als ik bij een kraampje een stop maak en een zakje met plakrijst en een groen experimenteel goedje bestel, komt er een wat oudere man naar mij toelopen. Ik denk in eerste instantie dat het een zwerver is maar hij heeft een Europees uiterlijk. “Can you please help me with a cheap place to stay?” De man ziet er niet echt gezond uit. Een lange grijze baard, ongewassen kleding en afgeplakte wonden op zijn benen. Ik maak even een praatje en besluit hem te helpen. Hij legt me uit dat hij 82 jaar is en zijn hele leven een zeeman is geweest. Met het maandelijkse pensioen wat hij nu krijgt, reist hij rond. “I slept for one week under a tree in the shadow at the river, I have infections but went to see a doctor. The doctor didn’t believe that I slept at the river. My bike got stolen there. I want to sleep in a bed for a few days to get better.” Ik geloof mijn oren niet. 82 jaar? Buiten slapen in de tropen? Ik dacht dat ik avontuurlijk was. Wat een overlevingskracht kan een mens hebben. We lachen samen over zijn avonturen, maar ik maak me toch een beetje zorgen.

Reizen is met ups en downs heb ik geleerd. Helemaal een lange tijd op de fiets gaat niet altijd over rozen. Toen ik Vientiane in fietste was ik in mijn nopjes. Ik had in de middag mijn eigen omeletje gebakken op mijn zelfgemaakte kookstelletje van een blikje frisdrank. Ik gebruik medische alcohol als brandstof. De dame in het restaurantje was zo onder de indruk dat ze mij voorstelde om met haar dochter te trouwen.

Het was zo grappig, het maakte mijn dag.

Making an omelet at one of the street restaurants in Laos - much fun the ladies even help me, would not happen in Europe though

Toen ik eenmaal in Vientiane aankwam was ik enthousiast. Een nieuwe stad met een paar dagen rust! Wat zal ik is gaan doen? Maar de volgende dag overviel me een leegte. Mijn visum voor Thailand was in drie dagen klaar en in de tussentijd was ik ook nog eens jarig. Hoe ging ik het eigenlijk vieren? Zonder mijn vriendin, zonder familie. Wat ging ik hier doen al die dagen?

Zonder goede reden twijfelde ik over wat ik aan het doen was. Soms overvalt het me gewoon. Het kost me dan energie om positief te zijn. De downs in het reizen, misschien wel gewoon de downs in het leven.

Jørgen, de zeeman, kwam uit Denemarken, uit Kopenhagen. Maar wat was thuis eigenlijk voor hem? Al zijn familieleden waren inmiddels overleden. Zijn hele leven was hij zeeman geweest en ging de wereld over. Geen vrouw, geen kinderen. Geen vaste plaats. Hij was niet anders gewend. Ik breng hem die middag naar het goedkoopste gasthuis in de wijk. Ik besluit later in de avond nog even bij hem te komen kijken en neem wat EHBO spullen mee voor zijn wonden. Hij is blij me weer te zien en begint verhalen tegen mij te vertellen. Ik zie hem opfleuren en merk dat hij waarschijnlijk lang geen sociaal contact heeft gehad. Ik neem de tijd om naar hem te luisteren. “You know the secret of why Rotterdam was bombed by the Germans in the Second World War?” Uiteraard wist ik dat niet. Hij glimlachte: “The Dutch people are smart, you know, they made a deal about the Rotterdam harbour with the Germans. They let the Germans believe that they could take the harbour without any resistant.” Ik leunde wat voorover, het Rotterdamse geheim? “When they came to take control over the harbour the Dutch started to fight them and that made the Germans decide to bomb the city. It was a clever play. They didn’t made it easy for the Germans.”

Een uur later en met het Rotterdamse geheim op zak loop ik naar beneden. Ik geef 50000 kip (5 euro) aan de gasthuis eigenaar met de boodschap hem te verwennen met een goed ontbijt in de morgen.

Sometimes I've the honour to meet real adventurous people - this is a sailor 82 years old

Ik denk dat hij het verdient. Hij leerde me zojuist weer gepassioneerd te zijn over het leven.