De mysterieuze doos

De mysterieuze doos

Een bordje gaf aan dat de volgende rustplek nog twee kilometer zou zijn. Een rustplek is een sneeuwvrij gemaakte parkeerplaats met één of twee toilethuisjes en wat afvalbakken. Je komt ze om de 25 tot 50 kilometer tegen langs de Alaska Highway die ik volg. Het was al laat op de dag en ik was van plan mijn tent hier op te gaan zetten. Het is niet heel comfortabel kamperen omdat het wat dicht langs de weg is maar het scheelt wat tijd en moeite van sneeuw wegscheppen. Als ik geluk heb dan is er ook nog een beetje aanspraak met voorbijgangers. Laatst bood trucker Vince mij in de ochtend een bakje koffie aan, ‘Tim Hortons,’ zei hij, ‘dat is een ding hier in Canada.’
Met een lekker filterbakkie van Tim Hortons kon ik toen even opwarmen in zijn cabine.

Ik zette extra aan voor die twee laatste kilometer, het was al een lange dag fietsen geweest. Achter mij kwam een grote sneeuwruimer aanrijden. Het was rustig op de weg en ik kon hem een plezier doen om even naar de andere kant van de weg te gaan. De wagen zoefde voorbij met een grote mist van sneeuw die op mij daalde. Ik fietste weer naar de andere kant, toen de wagen opeens stil ging staan. Een man stapte uit en gebaarde mij te stoppen. Met een serieuze blik begon hij mij te vertellen:
‘Ik wilde je even waarschuwen, een stukje verderop net na de rustplek heeft een grizzly beer een eland van de weg het bos ingesleept. Die eland zal wel aangereden zijn. Het was vorige week, ik dacht, laat het je even weten.’
Hij stapte weer in en verdween in een grote wolk van sneeuw. Ik moest even goed nadenken, wat moest ik met deze informatie?

En ja, even later kwam ik de plaats van delict tegen.

Winter cycling in Yukon

Kat en Thomas in Whitehorse waren echt geweldig lieve mensen. Natuurlijk herkende Kat mij toen ik vertelde over onze ontmoeting langs de Alaska Highway in Alaska.
‘Ooh! Je bent die jongen op de fiets, we hadden je al verwacht!’
Toen ze daar mij uitnodigde had ik een masker op om mijn longen te beschermen tegen de kou. Thomas komt uit Alaska en heeft daar vrienden van de tijd dat hij daar nog woonde. Hij werkte in Alaska als brandweerman, vooral in de zomer om de bosbranden te controleren. Zwaar lichamelijk werk, vertelde hij me, nu werkt hij als helikopterpiloot. Kat komt uit Alberta, woonde al tijdje in Whitehorse en zo bracht het lot ze samen.

Geen woord hadden ze gelogen. Ik kreeg eten, mocht douchen, een eigen kamer en ze drongen aan, blijf zolang je wilt! Het klikte ook gewoon erg goed, ze waren zo easygoing dat alles een soort van in elkaar vloeide. Niks voelde geforceerd, het was even kennismaken en het ging vanzelf. We gingen gezellig op stap om bordspelletjes te spelen met vrienden. Een hele grappige avond was toen we de film Water World gingen kijken, een wat overdreven apocalyps verhaal waar Thomas helemaal fan van is. Thomas was ook fan van repareren en zo hielp hij me om wat broodnodige reparaties goed uit te voeren. Onder andere een brandgat in mijn tent, de scheuren in mijn laarsjes en een kapotte bevestiging van een van mijn voortassen.

Ik kon ook even rustig bellen met Lisa, die de documentaire The man who wanted to see it all, over fietsavonturier Heinz Stücke had gekeken. Heinz fietste 51 jaar lang de wereld over en begon daarmee in 1962.
‘Mensen vroegen zich altijd af of hij gisteren begonnen was omdat hij er altijd zo verzorgd uitzag,’ had Lisa scherp opgemerkt.

‘Daar kan je best een voorbeeld aan nemen, jouw snor hangt wat over je lip en die kan je best wel even bijwerken.’
Zo geschiedde dat ik net nog even voor mijn vertrek, de tondeuse van Thomas mocht lenen en ik met een perfect getrimde snor weer op mijn fiets sprong en vertrok uit Whitehorse.

Het zou wel wat lastig worden verzorgd te blijven, de weg en plekjes na Whitehorse waren extreem afgelegen. Ik zou alleen nog het inheemse dorp Teslin passeren en daarna kwam er een stuk van 260 kilometer met helemaal niets voordat ik Watson Lake zou bereiken. Na Watson Lake werd het er niet beter op. Een mooie uitdaging voor mij, want nog nooit heb ik zulke afgelegen stukken in de winter gefietst. Na Watson Lake kwam Fort Nelson en Dawson Creek. Bij elkaar zo’n 1500 kilometer, met verder een aantal op één hand te tellen plekjes, zoals Teslin, Liard Hotsprings, Toad River en Pink Mountain. Vaak plekjes met alleen een benzinestation en met geluk een klein supermarktje en restaurant erbij.

Winter cycling in Yukon

Winter cycling Yukon

Bij Kat en Thomas maakte ik dag pakketjes met zo’n 4000 tot 5000 calorieën. Ik maakte wat maaltijden met pasta pesto, die ik zo ingevroren mee kon nemen. Een upgrade van de gevriesdroogde maaltijden, die vaak wat magertjes zijn om echt alle calorieën aan te vullen die ik verbruik. Kat bood mij aan om een doos met bevoorrading af te laten droppen in Watson Lake. Die kans liet ik niet onbenut, de supermarkten in Whitehorse zijn een stuk goedkoper dan in Watson Lake en Fort Nelson.

Tegen het einde van de middag op de tweede dag onderweg besloot ik wat moeite te doen voor een kampeerplek. Ik kwam zo uit op het prachtige Marsh Lake. Temperaturen waren nog steeds mild. Over het algemeen tekent januari zich met gemiddelde temperaturen van -20°C maar nu was het al weken warmer gebleven op wat koude nachten na. Ik had mijn tent opgezet op het ijs van het meer toen er iemand op een sneeuwscooter even een kijkje kwam nemen. Het was een vriendelijke Berry die verderop woonde, hij kwam even een praatje maken en nodigde mij uit voor een kopje thee in zijn huis. Hij was erg trots op zijn jagerscollectie en drong erop aan dat ik er even een foto van maakte.

Winter cycling in Yukon

Winter cycling Yukon

In de ochtend kreeg ik warempel een bezoekje van een vosje. Eerst voorzichtig maar toen ik het dier een worstje aanbood raakte die al snel vertrouwd en kwam regelmatig terug. Het was erg leuk om het dier zo even in de buurt te hebben.

Winter cycling in Yukon

Lange dagen van veel fietsen, zo tekende zich de tocht van Whitehorse langs het dorpje Teslin naar Watson Lake. Vaak maakte ik een kampvuur om even lekker op te warmen voordat ik mijn slaapzak in kroop. De dag pakketjes deden het goed en een hoogtepunt was de door Kat aangeraden gedroogde kokos melkpoeder. Heerlijk met warme chocolademelk en soms een schepje in m’n bakje Tim Hortons oploskoffie.

Het was toch wel spannend toen ik in Watson Lake aankwam, zou er daadwerkelijk een doos voor mij klaar staan bij Tags Food & Gas.
Oh, jij bent de persoon van die mysterieuze doos!?’
Zei de dame enthousiast achter de balie.
‘Hij staat hier al twee dagen en is ontzettend zwaar, kom ‘m zelf maar even pakken.’
Met een glimlach op mijn gezicht nam ik de doos mee naar een zitplekje in het restaurant om de doos even rustig uit te pakken.

Winter cycling in Yukon
Het was gevuld met van alles om de aankomende week door te komen en Kat had er nog een extra pakje kokos melkpoeder in gestopt. Wat voelde ik mij een geluksvogel om hun ontmoet te hebben.
Er zat ook nog een briefje in:
“Go Henk go!
a roll of tuck tape inside for you
because it fixes everything!”
Kat & Thomas

 



Mensen vragen mij nog weleens hoe ik mijzelf bezig hou tijdens de lange uren op de fiets. Dat is onder andere door het luisten van luisterboeken en podcast. Het is fijn als deze boeken en podcast mij helpen de gebieden waardoor ik fiets beter te begrijpen.

Teslin is een dorp waar ik voor het eerst kennismaakte met de inheemse culturen van deze regio. In Teslin zijn vijf clans vertegenwoordigd die de oorspronkelijke bewoners zijn van Yukon. Ik was blij verrast dat er een redelijk groot cultureel centrum is waarin deze clans en de kunst daarvan vertegenwoordigd zijn.

Winter cycling in Yukon

De oorspronkelijk bewoners van onder andere Yukon zijn slachtoffer geworden van een geschiedenis van culturele uitwissing door kolonisten. De geschiedenis vertelt dat met het koloniseren van Canada hun land onteigend werd en ze vaak gedwongen werden de westerse cultuur en taal toe te eigenen. Een erg complex proces waar veel over te zeggen is. Een feit is dat dit veel trauma veroorzaakt heeft en tot op de dag van vandaag een relevant discussie is waar gelukkig steeds meer begrip en verbinding in ontstaat. Een voor mij inspirerend persoon die belangrijk werk verricht in het kader van deze verbinding is de in Vancouver wonende Dr. Gabor Maté.

Naast muziek en leuke en grappige podcasts zoals Alle eerste dingen, verdiep ik mij ook vaak in serieuzere onderwerpen. Zo luister ik het luisterboek The myth of normal, een boek geschreven door Dr. Gabor Maté en een verdieping geeft op het onderwerp trauma. Ik volg ook de podcast Sounds of SAND (in het Engels) die gaat over het raakvlak tussen wetenschap en spiritualiteit. In de podcast Sounds of SAND komen onder andere mensen aan het woord die een belangrijke rol spelen in de healing van trauma van de First Nation communities in Canada en andere plekken in Noord-Amerika.