Er was een groot applaus. Bertold Gunster trad op met zijn theatershow Omdenken. Het was een super goed georganiseerd gebeuren en de hele zaal was laaiend enthousiast. Ik stond backstage en werd nog zenuwachtiger van de herrie want ik zou straks mijn verhaal gaan vertellen voor dit publiek. Ik werd steeds onzekerder en voelde mij slecht voorbereid tegenover Berthold en zijn vermakende show.
Wie stond er nou te wachten op een verhaal van een eenzame fietser?
Zou ik wel goed uit mijn woorden komen?
Wat wilde ik eigenlijk gaan overbrengen?
Ik liep zenuwachtig voor mij uit en bang voor de afwijzing die zou komen oefende ik hardop mijn verhaal. Bertold, die even backstage was, hoorde mij stuntelen en keek mij bedachtzaam aan alsof hij wilde zeggen: “Heb jij dit dan niet goed voorbereid?”
Toen zijn show klaar was mocht ik het podium op. Iedereen keek mij aan. Ik had geen idee wat ik wilde zeggen. De belevenissen van de afgelopen zeven maanden schoten door mij heen. Als een laaste uitweg vroeg ik het maar aan het publiek: “Wat willen jullie weten?”
Het werkte, er kwam inderdaad wat stuntelig een gesprek op gang tussen mij en het publiek. Het duurde niet lang of enthousiaste reacties begonnen mij om de oren te vliegen. Dit was helemaal ok, bedacht ik me, ik stuntelde erop los en kon daarin helemaal authentiek mezelf zijn. In het gedoe vond ik betekenis en die betekenis kwam over.
Met dit gevoel van acceptatie werd ik langzaam wakker. De ventilator draaide wat ongelijk rondjes schuin boven mij. De airco was uitgezet en het begon langzaam warm te worden. Ik lag op de eerste verdieping van een stapelbed en er sliepen nog drie mensen met mij op een klein kamertje. Ik was in het Sunset Hostel in La Paz. Mijn realiteit was even helemaal in dromenland en die begon nu, vroeg in de ochtend, zachtjes weer te schemeren door het gevoel van acceptatie heen. Mijn telefoon deed het niet meer en ik was al een hele dag druk bezig geweest om deze gerepareerd te krijgen. Zonder succes, net als ik mijn grenzen had bereikt was de smartphone eveneens aan het einde gekomen van een lange adem.
Een aantal dagen geleden fietste ik de cross-over van het westelijk deel van Baja California naar de oostelijke kant grenzend aan de Grote Oceaan. Ik volgde de geasfalteerde weg die na San Felipe van west naar oost slingert en weer terug. Het waren dagen met temperaturen die opliepen tot boven de 35°C. Tot in Loreto ging dat redelijk goed, ik had wat banden verwisseld in San Felipe en lekke banden waren nu eindelijk verleden tijd. Met uitzondering van wanneer ik kampeerde tussen de goatheads, die kleine bolletjes met prikkels, die op veel plekken in het zand wel te vinden waren.
De tijd begon te dringen en met goede moed besloot ik de laatste 350 kilometer van Loreto naar La Paz in vier dagen te gaan fietsen. Aangekomen in La Paz kon ik dan even op adem komen voordat ik de veerboot zou nemen naar de andere kant van het water, naar Mazatlán in Sinaloa.
Niets vermoedend dat er veel
onvoorspelbaars op het programma stond, vertrok ik in de ochtend om een flinke klim te gaan fietsen. Het was 25 kilometer later toen het misging. Ik fietste al maanden met een ketting die net iets te kort was om op de grootste tandwielen te kunnen. Ik zette de fiets in een zware versnelling met een klein stukje afdaling net voor een lange klim. Ik vergat de ketting voor op een lagere tandwiel te zetten en in het omschakelen achter liep de ketting vast. Het was direct het einde van de derailleur die de spanning niet aankon van de te korte ketting. Ik keek naar de hopeloze situatie en realiseerde mij dat dit het begin was van eem interessante dag. Ik kon niet anders dan de derailleur te gaan vervangen en hiervoor moest ik of terug naar Loreto of verder naar het stadje Ciudad Constitución.
Op een parkeerplaats besloot ik te gaan liften, dat duurde een uur zonder dat er iemand stopte. Ik begon mij zorgen te maken over de situatie. Om toch verder te kunnen, besloot ik mijn ketting in te korten om op een enkele versnelling verder te fietsen. Dit werkte even en steeds na een kilometer moest ik de ketting opnieuw afstellen. Ik besloot te gaan lopen en auto’s tegen te houden.
Gelukkig had dat meer succes.
Een grote SUV stopte en een wat oudere man stapte uit, het was Tony uit de Verenigde Staten. Hij was onderweg naar Marina Puerto Escondido en bracht mij naar de werfsmonteur Laui, die mij verder zou kunnen helpen. Marina Puerto Escondido is een streng bewaakt haventje met luxe plezierjachten. Er kwamen dan ook regelmatig mensen van de beveiliging vragen of ik kon aantonen dat ik een boot had hier.
Laui bekeek mijn situatie en belde wat rond en kwam met het nieuws dat er iemand uit Loreto een nieuwe derailleur kon komen brengen. We spraken in het Spaans en ik gebruikte mijn telefoon om mijn beperkte woordenschat wat op te toppen. De winkel in Loreto had alleen een middagsluiting en ging aan het einde van de middag weer open. Ik hoorde op een gegeven moment Laui bellen met de betreffende persoon en hoorde dat er iets niet in de haak zat.
Niemand kwam die dag opdagen.
Uiteindelijk zat Laui zijn werkdag erop en ik kon met hem meerijden in zijn achterbak terug naar Loreto.
Ik vroeg maar niet hoe de bezorgdienst gestrand was omdat ik gewoonweg weinig energie over had. Ik was moe geworden van al het gedoe. Aangekomen in Loreto werd ik afgezet bij Bicitaller Manny. Ze hadden gelukkig de juiste derailleur liggen en zo kon ik de Surly gaan repareren.
“Dat is een hele operatie!”
Hoorde ik achter mij in het Engels.
Een enthousiaste dame stapte uit een witte jeep met een kenteken uit Oregon in de vs. Het was Jennifer die zichzelf Juanita noemde. We kwamen in gesprek en ze vertelde lief dat ze overmorgen naar La Paz zou gaan. Ik was uitgenodigd als deze hele operatie niet zou werken.
Ik had het idee nog niet opgegeven om naar La Paz te fietsen tot de volgende dag ook mijn telefoon ermee stopte. Ik sliep op een camping in het centrum van Loreto en ontmoette daar een hele lieve Kimberly die in haar rv reisde. Ze kwam mij in de ochtend een ontbijtje brengen bij mijn tent wat ik echt ongelooflijk tof vond. Ik moest op deze dag de operatie nog wel afmaken en kwam er ook nog eens achter dat mijn achteras binnenin gebroken was.
Dit was de drempel voor mij. Ik kon weer fietsen maar zonder telefoon en met een kans dat ik weer zou komen te stranden, daalde het kwartje dat de aangeboden lift van Juanita een groot geschenk was. Ik voelde een grote golf van rust over mij komen toen dit eindelijk omarmde. Het was alsof er een hele lading onrust van mij afviel. Ik was klaar met de hitte, het gehaaste gedoe. Ik kon eindelijk even echt uitrusten. Die avond gingen Kimberly en ik de zee in, genietend van het koele water hielp dat nog meer om even alles wat tegen zat los te laten. Ik zou de tijd gaan nemen om alles op orde te maken en hoefde mij niet meer zorgen te maken dat ik ook nog eens een aantal dagen in de extreme hitte moest fietsen.
Het enige wat ik nog moest van mijzelf was op tijd aankomen in Mexico-Stad om Lisa op te gaan halen van het vliegveld. Dat was op 1 juli en ik had nog een dagje of vijf om daar te komen.
Ik lifte de volgende dag met Juanita mee en zo kwam ik uiteindelijk in Sunset Hostel in La Paz terecht. Ouderwets in een internetcafe zocht ik contact met Lisa en was het verder nog een heel gedoe omdat ik geen toegang had tot mijn accounts. Al mijn wachtwoorden waren opgeslagen in een iCloud sleutelhanger. Hier had ik zonder smartphone geen toegang meer tot.
Op de fiets heb ik geleerd om problemen op te lossen wanneer ze zouden ontstaan om mij zo niet constant zorgen te maken over wat wellicht toch niet gaat gebeuren. Deze mogelijke situatie had ik wellicht iets beter kunnen voorbereiden.
Ik was alles zo goed als ik kon aan het herstellen toen ik mij opeens bedacht om aandacht te gaan besteden aan de aankomende bootreis van La Paz naar Mazatlán. Ik dook in de vaartijden en kwam er plots achter dat de boot vertrok over drie uur of drie dagen. Ik schoot direct in actiemodus, liep snel naar het hostel, pakte mijn fiets en spullen en reesde de 15 kilometer naar de boothaven.
Ik was net op tijd.
De boot vertrok vroeg in de avond om de volgende ochtend aan te komen. Ik blokte de keiharde herrie van de film Top Gun die afgespeeld werd met oordopjes en sliep een heerlijke nacht op mijn luchtmatje ergens verborgen in een hoekje.
Zo werd ik de volgende dag wakker in de prachtige baai van Mazatlán.
Ik heb dan eindelijk het eindpunt van het sologedeelte van deze reis bereikt. La Paz in Baja California Sur was het einde van het schiereiland van Mexico en Mazatlán in Sinaloa was het soort van eindstation. Als ik ooit door zou willen fietsen naar Patagonië, dan is dit de plek waar die reis zal beginnen.
Met de bus ben ik afgereisd naar Mexico-Stad en Lisa is inmiddels aangehaakt. We gaan samen twee maanden fietsen in Mexico en wie weet waar we uitkomen. Ik kan niet wachten om de fietsavonturen eindelijk te gaan delen met mijn grote liefde.
Ik zal deze ongelooflijke rollercoasterreis zeker nog een plek moeten geven om alle ervaringen met de tijd rustig in te laten dalen. Ik ben erg dankbaar en blij dat ondanks de extreme omstandigheden ik gezond en wel alle uitdagingen heb kunnen doorstaan.
Dit is de reis van Alaska naar Mexico samengevat:
- 187 dagen, sinds mijn vertrek bij Coldfoot Camp, op 20 december 2022 in Alaska;
- Een reis van zo’n 9027 kilometer;
- Met een willekeurig aantal van zeker 64 lekke banden;
- Een achterwiel, ketting, tandwielen, derailleur, twee keer buitenbanden, een fotocamera en een smartphone heb ik moeten vervangen;
- Het koudste was -42°C bij het Yukon River Camp in Alaska;
- Het warmste was zo’n 39°C in Santa Lucia in Baja California Sur;
- De kortste dag was 3,5 uur bij de start op het poolcirkelpunt op de Dalton Highway in Alaska.
Iedereen bedankt voor alle steun en enthousiasme rondom deze intense maar megatoffe reis. Ik zou dit echt niet gedaan kunnen hebben zonder de gastvrijheid en vrijgevigheid van zoveel behulpzame en mooie mensen.
Geniet voor nu verder van een twee maanden durende fietsreis vanuit Mexico-Stad richting het zuiden, samen met Lisa in een wat rustiger tempo.
