“Run! Run! Your train is leaving!” Schreeuwt een Indische man die hard voor mij uitrent. Ik ben net een tuctuc uitgesprongen. Mijn trein vertrekt om 6:45 en het is nu 6:45. Voor het eerst in mijn leven ben ik op het treinstation in New Delhi. Geen enkel idee waar ik heen moet. Voor de Indische chaos heb ik geen aandacht. Ik ben er nu zelf onderdeel van. “Run faster! Faster!”, schreeuwt de man. Ik weet niet waar ik heen moet, de man beweert perron 16. Ik vertrouw hem niet. Ik laat mijn ticket zien aan de beveiliging. Het is inderdaad perron 16. De klok tikt inmiddels 6:47. “I told you it is 16. Now go! Go!” En zo ren ik met mijn enthousiaste helper, die waarschijnlijk straks het geld van mijn lijf gaat smeken, door een drukke menigte van mensen naar perron 16.
Ok, laat ik even terug gaan in de tijd. Want New Delhi in India? Hoe ben ik hier beland?
Een paar weken geleden opende ik mijn mailbox met een verassend e-mailtje. Het kwam van Negar uit Teheran in Iran. Ik ontmoette haar tijdens mijn fietstocht.
Dear Henk, I would like to invite you to my wedding party in India 18th March.
Actually you gave me the courage to go for my dreams and started my trips from India where I fell in love and now Im going there for ceremoney. Me and Shivam would love to have you in our wedding party. Best wishes, Negar
Ik twijfelde even. India? Een bruiloft? En direct toen ik mij dat realiseerde twijfelde ik niet meer. Ik wilde er natuurlijk gelijk een avontuur aan vastknopen. Want in India kom ik niet iedere dag. Ik dacht al snel aan mijn skateboard. Schotland beviel mij wel. En hoe zou het zijn om in de Himalaya’s te gaan skateboarden? Dat laatste raadde iedereen mij af. Want de wegen in India zijn slecht, het verkeer is gevaarlijk en hoe kan je skateboarden in heftige gebergtes? Het maakte mij niet zoveel uit. Al zou het niet werken was ik waarschijnlijk de enige reiziger in heel India die rondliep met een skateboard.
Ik wilde het gewoon proberen.
Op 17 maart vloog ik naar New Delhi. Pakte een taxi naar Shivam. Stapte uit en sprong enthousiast op mijn skateboard. Binnen 5 minuten had ik 20 woest blaffende straathonden achter mij aan. Help! Hier had niemand mij voor gewaarschuwd!
Niet veel later lag ik naast een snurkende vriend van Shivam op een tweepersoonsbed. Buiten blafte de straathonden stevig door. Ik zat nog vol met adrenaline en over 4 uur zou ik wakker gemaakt worden voor de bruiloft.
De bruiloft was schitterend. Ik mocht er de hele dag bij zijn. De dag begon met een ceremonie in een tempel in Delhi.
Vervolgens gingen we lunchen en kon ik later in de middag wat slaap inhalen. In de avond was er een receptie met weer lekker eten.
De dag erop gingen we op bezoek bij de Taj Mahal. En al heb ik een allergie voor toeristische trekpleisters was dit gebouw wel echt indrukwekkend.
Het werd tijd om naar het noorden te gaan. Shivam had voor mij een trein geboekt om 6:45 de volgende morgen richting Haridwār, een heilige plaats op de rand van de Himalaya’s. Ik werd een uur te laat wakker. Chaos. Shivam zette mij snel af bij een centrale tuctuc plaats. De tuctuc’s zijn klein en kunnen altijd wel snel door het drukke verkeer komen. De tuctuc reed om 6:20 weg en het zou ongeveer 20-30 minuten rijden zijn. Ik zat tenenkrommend in dat karretje. Was het überhaupt wel mogelijk om die trein te halen?
“Run faster. Faster!”, schreeuwt de man. We rennen samen perron 16 op. De trein rijd net weg. Gelukkig ben ik in India. “Jump!”, schreeuwt de man ,”And give me money!” Ik trek snel een briefje van 500 roepies uit mijn zak en druk het hem in zijn hand. Ik spring de rijdende trein op. “Give me 200 more! I run fast for you!” Ik kijk hem aan vanuit de trein en schud nee. 500 roepies voor 500 meter rennen is echt wel redelijk.
Ik slaak een diepe zucht van verlichting. Ik ben nog maar een treinreis verwijdert van de Himalaya’s.
