Dit verhaal gaat over twee dappere jongens die proberen om de 150 kilometer lange westkust van Nederland te lopen in erbarmelijke omstandigheden. Vandaag het tweede deel van dit verhaal. Als je het eerste deel gemist heb, start dan bij het eerste deel.
Je wilt iets gaan doen en je weet zeker dat het ellendig gaat zijn, zal je het nog steeds gaan doen? Ik denk hoogstwaarschijnlijk niet, want waarom zou je iets gaan doen dat helemaal niet aangenaam is? Wij deden het en kwamen tot de conclusie dat ellende stiekem toch briljant is.
Ik zal mijn gedachten hierover delen. Ik denk namelijk dat ellende stiekem briljant is, want als iets helemaal relax en niet uitdagend is, welke verhalen ga je er dan over vertellen? Vaak is het eerste dat je herinnert toch een obstakel, een uitdaging die je overwonnen hebt. We bereikten een absoluut dieptepunt in onze expeditie. We liepen allebei met uiterst ontevreden gezichten, maar toch hadden we de tijd van ons leven. Ellende, ik denk dat het stiekem iets is waar we van kunnen leren en zelfs van kunnen genieten.
We liepen nog steeds in de regen. Maandag waren we vertrokken op een mooie dag maar vandaag was de derde dag en het regende nu al voor 2 dagen in een rij. Toch was vandaag een dag dat ik me niet zoveel meer ergerde aan het weer, ik begon er zelfs een beetje van te genieten, om gewoon maar te lopen in de regen. We waren er inmiddels gewend aan geraakt en we wisten dat de volgende dag beter zou worden. We hadden iets om naar uit te kijken. Nog slechts 25 kilometer lopen en dan zouden we bij een camping aankomen waar we een warme douche konden nemen en al onze spullen weer op konden frissen. Ja, een droom in een droom, na regen komt zonneschijn.
Vandaag wilden we aankomen in Zandvoort, want dat is de plek waar we een camping konden vinden. In de middag had ik maar weinig geloof in de warme douche. Een heftige tegenwind blies ons de verkeerde richting in. We glimlachten omdat we op een naaktstrand liepen en er absoluut geen kip te ontdekken was. We konden geeneens 10 meter vooruit kijken, laat staan iemand zien waar we stiekem naar konden gluren. We kwamen helemaal niemand tegen voor wel 15 kilometer achter elkaar.
Opeens werd alles toch een stuk interessanter, wat later in de middag begonnen we in de verre mist een stadje te zien. Zou dit de beloofde camping zijn? Gingen we toch een warme douche halen?
En ja, we haalden het! Vroeg in de avond liepen we bekaf Zandvoort binnen. We waren gebroken, maar hadden ons doel bereikt! Misschien konden we deze reis toch nog volbrengen in 6 dagen. Mijn hoop begon weer te groeien. 150 kilometer lopen in deze weersomstandigheden was bijna niet te doen, toch wisten we dat ons doel best te doen was. We waren nu al zo ver, we moesten het wel gaan halen. Yay!
En ja hoor! Een heerlijke warme douche was het! Dit was misschien wel de beste douche die ik ooit in mijn leven heb gehad. Stel je voor, zo erg genieten van gewoon een warme douche.. Normaal sta ik hier eigenlijk nooit bij stil. Na totaal drie dagen lopen waarvan twee dagen in de regen waren we nog lang niet bij de helft maar wel een eind op weg. We gingen in ieder geval een nacht tegemoet waarin we ons weer konden opladen voor een nieuwe dag wandelen. Na de douche proosten we een biertje, en die was verdient!
We keken elkaar aan met vermoeide gezichten en voelden toch een beetje trots voor onze prestatie. Twee niet voorbereide jongens die voor meer dan twee dagen in de stortende regen, tegen de wind tientallen kilometers met een veels te onhandige irritante bolderkar door een onmogelijke branding heen gelopen hadden. Waar waren we eigenlijk in verzeild geraakt? Dit was nu al een geweldig avontuur geworden die we ons leven lang niet meer gingen vergeten!
De volgende dag werden we wakker met een prachtige zon, we konden zelfs een paar schattige vogeltjes onze hand eten geven.
De afgelopen dagen hebben we veel geleerd. Het ding is wanneer je door deze ellendige weersomstandigheden loopt dan maak je je echt alleen maar zorgen over het lopen. Alleen jij, de omstandigheden en het doel. We vonden het leuk. Ik vond het leuk. Als iemand mij ooit zal vragen om kilometers door de stortende regen te lopen dan zal ik volmondig ja zeggen. Ja, met een grote glimlach op mijn gezicht.
We begonnen weer te lopen, deze keer met betere omstandigheden en een grijns op onze gezichten.
Nog 3 dagen te gaan. Vanuit de regen en kou naar heet, zweterig weer. We kregen nieuwe uitdagingen, onze enorm handige bolderkar zakte ook nog eens door z’n voegen. Maar natuurlijk ook hoogtepunten! We ontmoette gezellige mensen en konden eindelijk is een lekkere duik nemen in de zee. We gingen de eindstreep halen maar niet zonder blaren en andere blessures. Meer hierover in het volgende deel!
