Strandexpeditie: lekker weer, een kapotte bolderkar en een heftige onweersbui in de nacht

Strandexpeditie: lekker weer, een kapotte bolderkar en een heftige onweersbui in de nacht

Dit is het verhaal van een strandexpeditie die ik een maand geleden begon met Erwin Zantinga. Samen liepen we de 150 kilometer lange westkust van Nederland, niet-ondersteund met een bolderkar in slechts 6 dagen. Vandaag een nieuw deel van dit avontuur. Als je eerdere delen gemist hebt, start dan bij het eerste deel.

Het heeft even geduurd voordat ik een nieuw deel heb geschreven. Ik ben samen met mijn meisje op een tandem fiets door België en Frankrijk gefietst, binnenkort deel ik hier ook een blog over!

Ik vervolg ons strandavontuur deze keer met minder erbarmelijke omstandigheden dan in de voorgaande dagen het geval was. Het leuke aan dit avontuur is dat we iedere dag geen idee hadden wat de dag zou gaan brengen. We wisten niet hoever we zouden komen en of het zou gaan regenen, of de zon zou schijnen en of onze bolderkar het zou overleven. Vandaag zouden we verrast worden met een kapotte bolderkar en een omweg van meer dan 10 kilometer door het onmogelijke grote industriegebied van Ijmuiden.

DSC_0023

Elke dag werden we wakker in onze slaapzakken, pakten onze spullen in, aten wat, planden onze route en gingen lopen. Of het nu regent of de zon schijnt we moesten gaan lopen omdat in de tent blijven voor ons geen optie was. Vandaag was het gelukkig beter, vandaag hadden we een soort van beloning voor de voorgaande dagen. Na onze eerste en enige nacht op een camping konden we onze reis eindelijk weer voortzetten in betere weersomstandigheden.

Op weg naar de grote haven van Ijmuiden, een afstand van ongeveer 10 kilometer. Het lopen ging lekker tot we op een gegeven moment een raar geluid vanuit de bolderkar hoorden komen. We merkten dat er iets niet  goed was en tot onze schrik was de kar door zijn vooras gezakt! Op deze manier leunde de hele bolderkar op de voorwielen en konden we niet meer sturen. De bolderkar liet op deze manier merken dat hij niet gemaakt was voor een wandeling van 150 kilometer.

Broken Beach Cart

Het lukte ons uiteindelijk om het eerste deel van het industrieterrein van IJmuiden te bereiken, met de hoop een garage te vinden waar ze onze bolderkar wilden maken.

En gelukkig, na een paar kilometer worstelen met een bijna niet te rijden bolderkar vonden we een garagemedewerker die ons stuur wilde repareren. We dachten in eerste instantie dat we gratis geholpen werden maar moesten uiteindelijk €10,- betalen. Gelukkig niet zo heel veel geld en we waren wel zo blij dat we nu een bolderkar achter ons aantrokken die niet ieder moment helemaal uit elkaar kon vallen.

Welding a beach cart

Met een veilige bolderkar en nieuwe motivatie begonnen we een wandeling door het industrieterrein van IJmuiden. Na 5 kilometer kregen we een beetje de zenuwen in ons lijf. Hoe lang zou het gaan duren voordat we weer op het strand waren?

De haven van IJmuiden was niet makkelijk te lopen. Een meer dan 10 kilometer lange wandeling die zigzag door sluizen gaat en langs gebouwen met smog. Sommige mensen zeggen dat dit het meest indrukwekkende industriegebied is van Nederland. We vonden het minder indrukwekkend en wilden eigenlijk maar één ding: terug op het strand zijn voor zonsondergang.

Tegen het vallen van de avond konden we net nog een pastamaaltijd scoren in het dorpje Wijk aan Zee. Later op de avond liepen we het strand weer op, het kostte ons een halve dag om de haven van Ijmuiden te omzeilen. Een dag die we in de morgen voorgesteld hadden als een dag lekker op het strand wandelen. Later vertelde iemand dat we heel simpel met een veerpont van Ijmuiden richting Wijk aan Zee konden gaan. Aaarrgghh…

De dag werd toch nog goed gemaakt toen we later een geweldig plekje vonden om te kamperen. Het was één van de mooiste plekjes waar ik ooit in mijn leven wild gekampeerd heb. Dit zag er uit als puur natuur, duinen in de lengte dat je kon kijken, zo helder groen als de binnenkant van een kiwi. Natuurgebieden die je normaal gesproken niet zomaar tegenkomt, maar als je zo over het strand loopt te struinen en je duikt opeens de duinen in voor een gratis kampeerplekje, kruip je met dit uitzicht lekker je warme slaapzakje in.

Wildcamping in dunes

Deze prachtige plek werd opeens omgetoverd tot een gevaarlijke spot toen we om 3 uur in de nacht wakker werden van lichtflitsen en gerommel op de achtergrond, Ik keek even snel op buienradar en zag dat er een zware onweersbui vanuit het binnenland richting zee kwam overwaaien. Het flitste om de 3 seconden. Op deze plek zaten we wel heel erg open en bloot om geraakt te worden door bliksem. We hadden een uur om de boel in te pakken en liepen dan ook even later midden in de nacht terug naar het dorpje Wijk aan Zee, om ergens een beschutte plek op te zoeken. Die vonden we onder een paar strandhuisjes, hopend dat het niet vloed zou worden.

Door de opwinding en spanning het afgelopen uur hadden we het totaal gehad, en nadat de tent veilig onder een strandhuisje stond vielen we direct als een blok in slaap. Toen we in de morgen wakker werden hadden we eigenlijk geen idee of de onweersbui echt boven ons was losgegaan. We waren moe en waren lekker door de bui heen geslapen, of de bui was toch net niet over ons heengegaan. Hoe dan ook, we deden wat goed voelde en werden in de morgen vrolijk met zonneschijn wakker onder mensen die hun vakantie vierden in een strandhuisje.

DSC_0043

De volgende dag was een warme dag. We liepen kilometers na kilometers en namen uiteraard tussendoor een lekkere frisse duik in de zee. Met dit weer was het stukken beter te doen dan voorgaande dagen. Alleen de blaren op onze voeten begonnen echt te vervelen. Ik telde ongeveer zeven blaren en we moesten blarenplesters bijkopen om onszelf te verzorgen.

Het scheelde dat we goede wandelsokken gesponsord hadden gekregen van Antilope Outdoor in Alblasserdam. Dat maakte het ietsje meer verdraagzaam.

Aan het einde van deze vijfde dag raakte Erwin in gesprek met een strandwacht die Erwin herkende van zijn documentaire Two Wheels & A Hayfork. We werden uitgenodigd om even bij zijn strandwachthuisje iets te komen drinken en even later zaten we gezellig samen met zijn zus te kletsen op een leuke strandbank.

DSC_0052

Nu ik met het schrijven van deze blog weer terugkijk op deze 6 dagen, voelt het alsof een eenvoudig wandeling als deze eigenlijk best veel waarde kan hebben. Zolang je in het moment kan komen en kan genieten van een simpel iets als dit kan het heel waardevol zijn. Een soort van eigen drama om lekker in weg te kwijlen.

Het is echt de moeite waard om zo dagen of weken of zelfs maanden te besteden aan iets wat je uitdaagt maar tegelijkertijd je leven ook compleet simpel maakt. Even de drukte en afleidingen van werk, geld, carrière aan de kant zetten en echt bezig zijn met iets beleven, gewoon een toffe herinnering maken. Ik heb gemerkt dat ik van deze uitdagende wandeling nieuwe energie heb gekregen, het heeft me even laten merken dat ik leef.

Meer volgt in het laatste deel. Mocht je vragen hebben of iets willen weten, zet het even in een reactie. Later volgt er ook nog een korte documentaire van deze expeditie.