Na een maand backpacken met Lisa, mijn vriendinnetje, ben ik vertrokken uit Kashgar in Xinjiang, de Oeigoerse autonome regio in China. Ik volg de noordelijke grens van Tibet naar het stadje Xining. In deze blog stap ik weer op de fiets, samen met Ringo en een Duitse jongen, Thorsten. Op weg naar Singapore.
Thorsten roept vanachter mij: “Just a stop to buy a beer!”
We stoppen en gaan samen even zitten bij een winkeltje ergens in een rustig dorpje na het stadje Yarkand. Er komen wat Oeigoeren uit nieuwsgierigheid naar ons kijken. Oeigoeren zijn een etnische groep in het westen van China. Ze zijn van Turkse oorsprong en leven de Turkse cultuur. Het zijn niet de mensen die ik dacht tegen te komen in China maar daarentegen uniek zoals ik geen andere bevolking ervaren heb.
Als er een Oeigoerse boer op zijn karretje gespannen met een ezel langs komt besluit ik hem achterna te gaan voor een foto. Iets wat ik misschien niet had moeten doen. Als we willen vertrekken worden we tegengehouden door een man die duidelijk maakt dat we hier niet weg mogen. Hij blijft voor onze fietsen staan en begint te bellen. Ik begin mezelf druk te maken. Wat gaat er gebeuren?
We zijn sinds twee dagen vertrokken uit Kashgar. Thorsten ontmoette ik bij het Old Town Youth Hostel in Kashgar. Hij vroeg me te vergezellen en samen richting het oosten te gaan. De weg die gaat door de droge Taklamakan woestijn richting het stadje Hotan.
Plotseling komt er een jongen aan met een zwart t-shirt waarop met grote letters ‘police’ op staat gedrukt. Waar zijn we eigenlijk? Zijn we in de problemen? Even later komt er een politiebusje aanrijden. En nog even later een grote zwarte jeep met een zwaailicht bovenop geplakt. Er komen een aantal mensen om ons heen staan en we moeten onze fietsen tegen het winkeltje zetten.
Er wordt ons verteld dat we mee moeten en dat onze fietsen hier blijven. “Passport, camera!” Wordt er tegen ons gezegd. Ik besluit niet hier mijn fiets zomaar in de middle of nowhere achter te laten en maak dat ook duidelijk. Het werkt allemaal niet zo goed, niemand spreekt een woord Engels. Het blijkt dat we weinig keus hebben, we moeten mee.
Na een korte maar snelle rit zitten we even later op een plein, op twee stoelen, en komt er een delegatie aan mensen om ons heen staan. Er is gelukkig iemand die Engels spreekt. Hij begint ons te ondervragen: “What are you doing here?” We leggen uit dat we toeristen zijn. “Are you journalists?”, vraagt hij even later. Onze camera’s worden gecheckt door een dame die waarschijnlijk de leiding heeft in het gebeuren. Ze begint met interesse te glimlachen als ik onze kampeerfoto’s laat zien en de paar foto’s van de lokale Oeigoerse bevolking.
Even later worden er foto’s van ons genomen, ze blijken ons interessant te vinden. Waarschijnlijk hebben ze doorgekregen dat we gewoon maar naïeve fietstoeristen zijn en geen duistere spionnen. We worden terug gebracht in een auto en krijgen terwijl entertainment van een videoclip van de Backstreet Boys dat op een schermpje op het dashboard wordt afgespeeld. Even later zijn we terug bij onze fietsen. Voordat we verder mogen worden we naar het dichtstbijzijnde politie checkpoint gebracht. Onze fietsen worden bij een lokale boer in de aanhanger van een tractor geladen en wij moeten weer terug in de auto. Nu met een liedje van Westlife rijden we 5 kilometer verder en worden bij een politie checkpoint weer uitgeladen.
“You go cycling from here and you have your freedom back. I advice you to take a hotel in the next town. You guys need to take a shower.”