Annie

Annie

‘Ze is klaar,’ zegt Roy. Roy kijkt mij aan met een twinkeling van trots. Ik voel ook een beetje verdriet. ‘Ik weet niet of ik haar wel kan laten gaan,’ vervolgd Roy. Ik maak hem duidelijk dat het niet perse nodig is om haar vanavond mee te nemen.

Ik ontmoette Roy in Leeuwarden. Ik zat met Erwin en Lisa bij de Neushoorn in het centrum van de stad. Erwin had een Adventure Night georganiseerd. Ik zou verhalen komen vertellen van mijn fietsreis door Europa en Azië. Een stelletje kwam vertellen over een reis op solexjes naar Frankrijk. En ook Roy nam deel aan het programma.

We hadden net een biertje besteld toen Roy opdook. Hij kwam op zijn longboard aanglijden met een sigaret in zijn hand. Ik was gefascineerd. Niet door zijn sigaret, maar door zijn lange skateboard. Wat mijn fiets was voor mij was een longboard voor Roy. Ik schudde zijn hand. Ik had nog nooit een longboard avonturier ontmoet. Ik stond te popelen om naar zijn verhalen te luisteren. En Roy ging ze die avond vertellen.

Twee maanden later loop ik in een onbekende straat in Den Haag. Nummer 37 stond er in het bericht van Roy. Ik bel aan en wacht een minuut als iemand de deur opent, ‘Woont hier iemand met de naam Roy?’, vraag ik aan de man. De man kijkt mij verbaasd aan. ‘Nee, ik ken geen Roy die hier woont.’ Hij doet de deur weer dicht en ik wacht. Mijn telefoon gaat af. Het is Roy die belt, ‘Sorry man, ik zit op dit moment vast in mijn kamer tussen steigerpijpen, geef me een minuutje of vijf.’ Ik kijk verbijsterd voor me uit. Vast tussen steigerpijpen? Wat is hij daarboven aan het doen?

Bij de Adventure Night hadden Roy en ik telefoonnummers uitgewisseld. Toen ik Roy vertelde dat ik was geïnspireerd door zijn longboardverhalen, wilde hij me meteen helpen. En Roy kon me helpen. Hij was vanuit Nederland naar Servië gereden op zo’n plank. Hij had de juiste ervaring en kennis.

We lopen de trap op naar de tweede verdieping. Roy is net verhuisd van Rotterdam naar Den Haag. Hij opent de deur van zijn kamer die helemaal tjokvol ligt met ijzeren pijpen. ‘Let maar niet op de troep,’ merkt hij op. Even later na het verwijderen van een aantal steigerpijpen voor een plek om te zitten, vertel ik Roy over mijn plan om in de bergen van Schotland te gaan boarden.

Van tussen een grote stapel dozen pakt hij een bamboe plank, twee trucks en vier wielen. Roy begint de boel te monteren en legt alles uit wat hij aan het doen is. Ik bewonder zijn passie. Hij vertelt me over de trucks. Hoe strak ik de bouten het beste aan kan draaien. Wat voor soort zachtheid een bushing moet zijn. Hij weet alles tot in detail uit te leggen. En ik luister aandachtig naar wat hij te zeggen heeft.

My new baby. Thanks to Roy. This board already did 1500 km. Her name is Annie. I'm going to ride it! In Scotland. Ha!

Wat later praten we over onze reizen. We vertellen elkaar over de liefde die je krijgt voor je vervoersmiddel. Op een gegeven moment staart Roy wat naar het board en zegt: ‘ze is klaar.’ En ik weet wat Roy bedoelt met ze. Langeafstandreizen met niet gemotoriseerd vervoer gaat gepaard met een grote waardering voor je vervoersmiddel. ‘Als je alleen bent voor dagen en dagen dan begin je ermee te praten,’ vertelt Roy, ‘Je moet haar wel goed behandelen en ook elke 150km grondig schoonmaken.’ Ik ben het volledig eens met Roy. Hoe sterk we ons ook voelen, wat onze reisambities ook zijn, zij zorgt ervoor dat we het kunnen waarmaken.

‘Wat is haar naam?’, vraag ik aan Roy.
‘Annie’, glimlacht Roy, ‘haar naam is Annie.’
Ik kijk naar Annie en vervolgens naar Roy.
‘Ik hoop dat Annie van bergen houdt,’ zeg ik met een glimlach.
‘Dat doet ze,’ zegt Roy, ‘Dat doet ze zeker.’