Het is nog niet zo lang geleden dat ik aankwam op Schiphol van mijn fietsreis van Rotterdam naar Singapore. Ik sta weer klaar. Met mijn fiets bepakt met een tent, een slaapmat en een slaapzak. Ik ga er weer op uit. Ik kan het niet laten. Het kriebelt. Nee, laat ik eerlijk zijn. Ik wil mijn vriend Erwin in Groningen op gaan zoeken en ik heb geen geld voor een treinkaartje. Ik ga de 250 kilometer vanuit Alblasserdam naar Groningen fietsen.
Ik kijk naar buiten, vandaag is het zo’n dag. Het regent pijpenstelen. Laat ik mij hierdoor tegenhouden? Nee, zeker niet. Ik zet mijn gedachte in de wijze spreuken van avonturiers die zich aan de Mount Everest gewaagd hebben: slecht weer bestaat niet alleen een slechte voorbereiding.
Nou, hier sta ik dan. En ik zeg je, slecht weer bestaat wel. Het blijft namelijk de hele dag regenen zie ik op buienradar. Goed, dan moet ik gaan. Nu of nooit. Zo stap ik op mijn fiets en rij in de stortende regen mijn straat uit.
Nu precies zes maanden geleden, toen ik mij net comfortabel gesetteld had midden in de Taklamakan woestijn in China, kreeg ik een mailtje.
Het begon met deze zin: “Met groot plezier heb ik afgelopen week al je blogs gelezen. Ik loop de kantjes eraf op mijn werk, dus had er tijd genoeg voor.” Veelbelovend, maar dat was zeker niet zijn hele boodschap. Het ging als volgt verder: “Ik loop ongeveer een jaar achter op jouw avontuur want ik heb besloten om in februari naar Kirgizië te gaan fietsen.”
En zo maakte ik digitaal kennis met Daniel.
Zes maanden, een vlucht en 21 e-mailtjes later, stuurde ik Daniel het bericht dat ik op de fiets naar Groningen ging. Op bezoek bij Erwin. Daniel ging inmiddels de week erop met zijn vriend Eric een poging doen om naar Kirgizië te fietsen. “Je kan ook naar mij fietsen en hier lekker warm douchen en goed eten en warm slapen.”
Zo kwam het dat ik ook echt in levende lijve kennis ging maken met Daniel.
Op de fiets was het geen pretje. Het bleef inderdaad hard regenen. Een goede voorbereiding heb ik eigenlijk nooit gehad. Ik zat dan ook in de loop van de middag bij The Döner Company in het Centraal Station in Utrecht dicht naast een grote vleesrol op een spies. Bibberend van de kou. Mijn kleding was doorweekt. Volledig. De meer dan drie uur fietsen in de stortende regen had zijn tol geëist. Na een lange strijd en een stukje frauderen met de trein belde ik tegen het vallen van de avond aan bij Daniel. Blij dat ik eindelijk mijzelf echt op kon warmen. Mijn benen tintelden en mijn voeten voelde ik gewoonweg niet meer. Gelukkig was Daniel vriendelijk en gastvrij. Hij zette me direct met een glaasje whiskey onder een warme douche.
De dag erop vertrokken we samen met zijn vriend Eric richting het noorden. Al snel fietsten we door de prachtige landschappen van de Veluwe. Ook begon het weer hard te regenen. We besloten in t’Harde maar samen ergens te gaan kamperen in de Veluwe. Zo zaten we later die avond gezellig met elkaar bij een kampvuurtje. Te fantaseren over hoe het zou zijn in Kirgizië. Ik wist dat natuurlijk wel maar fantaseerde gewoon hard mee.
Wat voor mij als een jaar voorbij geflitst is, ging voor deze jongens beginnen. Ze gingen de week erop hun poging doen, ik herkende de adrenaline van ruim een jaar geleden. Daniel heeft zijn baan opgezegd voor deze reis. Hij heeft een vrouw die hij voor zeker 5 maanden niet gaat zien. Een herkenbaar verhaal. We vierden het succes van mijn reis en de start van hun reis. Het voelde goed om de morgen erop wakker te worden in de buitenlucht. Ook al waren mijn voetjes niet echt warm geworden in de nacht.
En zo nam ik weer afscheid van Daniel en Eric. Ik wenste ze het beste voor hun avontuur. Mijn reis ging verder naar Groningen. Naar Erwin. Die zijn wandeltocht over de grens van Groningen heeft moeten staken vanwege een knieblessure. Genoeg gespreksstof dus.
Mijn reis eindigde, een andere reis is weer begonnen. Geef even een bezoekje aan Daniel en Eric’s website wegenvandewereld.nl. Op dit moment fietsen ze van Italië naar de Balkan. Met eindbestemming Kirgizië. Ze slapen samen in een tentje en ik ben benieuwd hoelang ze dat uit gaan houden!