Het begon als een mooie dag. In de ochtend had het gesneeuwd en vroeg in de middag klaarde het op. Dit was het moment dat ik Lois gedag zei in Watson Lake. Bepakt en bezakt ging ik de 200 kilometer fietsen over de Alaska Highway naar de Liard Hotsprings. Lois had mij twee nachten gehost en was als een zorgzame moeder, ze maakte een chili con carne toen ik aankwam, bakte vers brood en had zo een grote blauwe bessen cake voor me gemaakt dat die mij de komende acht dagen zoet zou houden.
Het stuk tussen Watson Lake en Liard Hotsprings zou bijzonder worden, want daar leven zo’n 1000 wilde bisons. Die dieren zijn beschermd en omdat er niet op ze gejaagd mag worden leven ze op en langs de weg. Lois vertelde mij nog dat fietsers er geen problemen mij hadden. Ze waren niet agressief alleen konden weleens in de weg lopen.
Ik kwam al snel borden tegen met waarschuwingen en afbeeldingen van de bisons. Ik was twee uurtjes op weg en zag de eerste drie al langs de weg staan.
Ze graasde vredig in de berm op een veilige afstand en keken mij wat droog aan. Ik was onder de indruk, zag voor het eerst van mijn leven wilde bisons, wat een prachtige beesten. Ik maakte wat foto’s en fietste weer verder, nog nagenietend van deze nieuwe ontdekking.
De middag begon aan een einde te komen en ik ging extra opletten voor een kampeerplek. In de verte zag ik een andere bison vredig in de berm liggen. Deze was alleen. Ik kwam dichterbij en het duurde niet lang meer of ik zou het dier passeren. Opeens gebeurde er iets raars, de bison schrok van mij en sprong op en begon het op een loopje te zetten. Ik wist direct dat het geen goed teken was. Het grote beest rende voor mij uit eerst door de dikke laag sneeuw in de berm en later sprong hij de weg op.
Ik fietste er rustig achteraan met de gedachte dat het arme dier zich rot geschrokken was van mij en ik excuseerde mij voor mijn vreemde verschijning midden in de winter. Ik was mij tegelijkertijd bewust dat dit precies de ingrediënten waren voor een mogelijk gevaarlijk situatie, alleen had ik het geluk dat hij van mij wegrende en niet naar mij toe. Ik zag zijn hoefafdrukken de volgende tien kilometer op de weg, tot ik uiteindelijk een geschikte kampeerplek vond en stopte met fietsen. Die nacht was comfortabel, de temperatuur was inmiddels gestegen tot -5c en ik sliep niet anders dan normaal.
De volgende ochtend stapte ik weer op de fiets. Ik was het voorval van gisteren alweer vergeten en lag in mijn gedachten al in de warme oase van de Liard Hotsprings. Zo fietste ik een klein uurtje op mijn gemak, tot op een moment dat ik achter mij keek en wat ik toen zag was als een nachtmerrie. De bison had mij weer gespot en rende nu in een flink tempo richting mij aan de andere kant van de weg. Ik zag hem gelukkig nog op redelijke afstand naderen en zette het op een fietsen. Het kon niet anders zijn dan de bison die gisteren zo halsoverkop voor mij uit begon te rennen. Was ik hem dan ergens gepasseerd? En waarom kwam hij nu achter mij aan? De situatie was volledig omgekeerd en de gedachte, het arme beestje is geschrokken was nu, help, door mijn verschijning is een bison op hol geslagen en hij komt mijn kant op rennen!
Er gingen wat scenario’s door mijn hoofd. Als ik zou stoppen zou hij me voorbij rennen? Mij aanvallen? Zou ik het bos dan inrennen? Of achter mijn fiets gaan liggen?
Twee vrachtwagens passeerden de tegenover gestelde richting op, die zorgden ervoor dat de bison wat vertraagde. Nu het dier wat verder achter mij was stopte ik even om de situatie te observeren en om even op adem te komen. Na een halve minuut stopte er een auto naast mij die mijn kant op, net langs de bison was gereden. Een van de dames in de auto opende het raampje en riep:
‘Die buffalo is op een ‘dead run’! Je moet zo snel mogelijk wegwezen hier!’
‘Wat moet ik doen?’, riep ik terug, ‘Is het niet slim om bij jullie in de auto te stappen?’
Ze keek mij doordringend aan en riep terug:
‘Een klein stukje verder is Contact Creek, daar ben je veilig, als ik jou was zou ik het op een fietsen zetten!’
De bison was inmiddels alweer gevaarlijk dichtbij gekomen. Ik sprong op mijn fiets en begon als een malle te trappen. Ik grapte nog naar mezelf, als hij me zo blijft achtervolgen dan ben ik in niet in acht maanden maar in acht weken in Mexico. Een glimlach kwam op mijn gezicht die snel weer plaatsmaakte voor een angstige blik over mijn linker schouder.
De weg ging gelukkig naar beneden en al snel reed ik langs een gesloten motel en een loods waar een man in een schuifwagen aan het sneeuwruimen was. Ik fietste direct naar hem toe en vertelde hem wat er zojuist was gebeurd.
‘Oooh,’ zei de man, lachend met zijn nog drie overgebleven tanden, ‘maak je geen zorgen die bison komt niet verder dan hier. Als je weer verder fietst is er niets aan de hand.’
Ik bleef even bij de loods en warempel zag ik de bison wat blijven hangen bij de zojuist gepasseerde gebouwen.
Met een gerust hart ging ik weer fietsen en een stukje verder kwam ik bij Contact Creek. Een klein benzinestation met een barretje gerund door een sacherijnige dame die niet zoveel zin had in een klant. Tenminste, zo kwam ze op mij over. Ik betaalde de $2,- voor een bakje uit de self-service koffiepot en ging zitten om even tot rust te komen.
En een beetje extra content!
Ik heb een filmpje gemaakt met wat antwoorden op gestelde vragen op social media over hoe het is om in de winter over de Alaska Highway te fietsen. Het is in het Engels gesproken, geniet ervan!
